ଚିତ୍ତବୋଧ ବା ଚିତ୍ତବିନୋଦ

ଜଗନ୍ନାଥ ଜଗନ୍ନାଥ ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ

ଭବ ପାରାବାରେ ପାରି ହେବାକୁ ଆଶ୍ରମ ।

ଜଗବନ୍ଧୁ ଜଗବନ୍ଧୁ ଜଗବନ୍ଧୁ ହରି

ମହିମା କିଏ ବର୍ଣ୍ଣିବ ଆଦିଅନ୍ତ କରି ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଆରତ ଭଞ୍ଜନ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଆରତ ରକ୍ଷଣ ।

ଶରଣ ପଶିଲା ଗଜ କୁମ୍ଭୀର ଯୁଦ୍ଧରେ

ରକ୍ଷାକଲ ତାକୁ ଚକ୍ରେ ନାଶିଣ କୁମ୍ଭୀରେ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଦୟାମୟ ସିନ୍ଧୁ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଦୀନଜନ ବନ୍ଧୁ ।

ଦୀନ ସୁଦାମାର କଲ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଭଞ୍ଜନ

ନିଜେ ଭାର ବୋହି ତାକୁ ଦେଇ କୋଟି ଧନ ।

ଅଜାମିଳ ମହାପାପୀ ଆକୁଳେ ଡାକିଲା

ଅନ୍ତକାଳେ ଯାଇ ବଇକୁଣ୍ଡରେ ବସିଲା ।

ରଘୁ ଅରକ୍ଷିତେ କ୍ଷମା କଲ ଭଗବାନ

ଅରକ୍ଷିତ ବନ୍ଧୁ ନାମ କରିଲ ଅର୍ଜନ ।

ପତିତପାବନ ବାନା ଉଡ଼େ ଦିବାନିଶି

ଛେଦ ଚକ୍ରେ କ୍ଷେତ୍ରମୋହନର ଦୁଃଖରାଶି ।

ଜୟ ଜୟ ଗଣନାଥ ପାର୍ବତୀ ନନ୍ଦନ

ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ ଦେବ ମୂଷିକ ବାହନ ।

ମହା ଯୋଗେଶ୍ଵର ଦେବ ଅଟ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

କପାଳରେ ଶୋଭା ପାଏ ସିନ୍ଦୂରର ଚିତା ।

ଜ୍ଞାନୀମାନଙ୍କର ଗୁରୁ ବିଦ୍ୟାର ସାଗର

ସର୍ବଦେବ ଅଗ୍ରତରେ ପୂଜା ଯେ ତୁମ୍ଭର ।

ସର୍ବ ସିଦ୍ଧିଦାତା ପ୍ରଭୁ କାଳ କାମ ଜୟୀ

ଅମୃତ ଲଡ଼ୁ ଭକ୍ଷିଲ ଶିବଠାରୁ ନେଇ ।

ଏକଦନ୍ତ ମହାକାୟ ବିଘ୍ନବିନାଶକ

ତବ ଶ୍ରୀପଦରେ ମୋର ମାଗୁଣି ଏତେକ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦ୍ଵାରିକାଲୀଳା କରିବି ରଚନ

ଭିକ୍ଷାକରେ ସୁଦୟା କରିବେ ଗଜାନନ ।

ଭାଗବତ ହରିବଂଶୁ କରିଣ ଉଦ୍ଧାର

ଚିତ୍ତବୋଧ ନାମେ ଗ୍ରନ୍ଥ କରୁଛି ପ୍ରଚାର ।

ପଦ୍ମପାଦେ କରଯୋଡ଼ି ଜଣାଉଛି ମୁହିଁ

ନ ଆସିଲେ କଣ୍ଠେ ବସି ପଦ ଦେବ କହି ।

ତବ ପ୍ରସାଦରୁ ପ୍ରଭୁ ଧରିଛି ଲେଖନ

ଭଲମନ୍ଦ ବୁଝିବାକୁ ନାହିଁ ମୋର ଜ୍ଞାନ ।

ଦୟାକରି ପଦ ପ୍ରଭୁ ଦେଉଥିବା କହି

ଅଧମ କ୍ଷେତ୍ରମୋହନ ଶରଣ ପଶଇ ।

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ଦୁର୍ଗେ ବିପଦ ଭଞ୍ଜନୀ

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ଦୁର୍ଗେ ମହେଶ ଘରଣୀ ।

ତୋର ନାମ ଧରି ମାତି ଧରୁଛି ଲେଖନୀ

ତୁ ସଦୟ ହେଲେ ମୂର୍ଖ ହୁଏ ମହାଜ୍ଞାନୀ ।

ନିମିଷକେ ଧ୍ୱଂସକରୁ ସକଳ ସଂସାର

ପୁଣି ମାତ କ୍ଷଣକରେ କରୁ ତୁ ତିଆର ।

ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ସାଧୁ ନିଜେ ଯୋଗୀ ମହେଶ୍ଵର

ମମତା ରଜ୍ଜୁରେ ତୋତେ ବାନ୍ଧନ୍ତି ପାଶର ।

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମାତ ଗର୍ଭେ ଧରୁ ତୁହି

ନମୋ ଆଦିମାତା ତୋର ଚରଣେ ନମଇଁ ।

ତୋର ନାମ ସର୍ବଦା ମୁଁ ଜପାମାଳ କରି

ସାହସ କରୁଛି ଭବସିନ୍ଧୁ ହେବି ପାରି ।

ତୋବିନେ ସଂସାରେକେହି ସାହାନାହିଁ ମୋର

ତୋରି ପଦ୍ମପାଦେ କ୍ଷେତ୍ରମୋହନ ଜୁହାର ।

ବନ୍ଦଇ ଶାରଳା ମାଗୋ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭରି

ଝଙ୍କଡ଼େ କର୍ଣ୍ଣପୁରରେ ଅଛି ବିଜେକରି ।

ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ କଳାପାହାଡ ଜଗି ସପ୍ତଦିନ

ଛୁଇଁ ନ ପାରିଲେ ମାତ ତୁମ୍ଭରି ବଦନ ।

ମୂର୍ଖ କାଳିଦାସ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମା ଆଶ୍ରେକରି

ସପ୍ତଜନ୍ମ ମୂର୍ଖଦୋଷୁ କ୍ଷଣେ ଗଲା ତରି ।

ବିପ୍ର ପର୍ଶୁରାମ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପୂଜା କରିଣ

ଏକୋଇଶ ବାର ପୃଥ୍ୱୀ କଲେ ପ୍ରଦକ୍ଷିଣ ।

ଯେତେକ କ୍ଷତ୍ରିୟ ମାତ ଥିଲେ ଏ ସଂସାର

ସମୂଳେ ନାଶିଲେ ସେହୁ ପାଇ ତବ ବର ।

ତୁମ୍ଭରି ପୂଜା କରିଣ ପରାଶର ସୁତ

ଅଠର ସହସ୍ର ଶ୍ଳୋକ କଲେ ଭାଗବତ ।

କି ଅବା ବର୍ଣ୍ଣିବି ମୁହିଁ ମହିମା ତୁମ୍ଭର

ମୁଁ ମୂର୍ଖ ଅଧମ କିବା ବୁଦ୍ଧିଅଛି ମୋର ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଶ୍ରା କରିଣ ଅଗାଧ ସାଗର

ଲଙ୍ଘିବାକୁ ଯାଏ ମାତ ତିଳେ ଦୟାକର ।

ଅନୁସରି ଅଛି ଭୃତ୍ୟ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର

ମହିମା ସମୁଦ୍ରୂ କୋଣେ ବିତରଣ କର ।

ଏତିକି ମାତ୍ର ଚରଣେ କରେ ନିବେଦନ

ନ ଆସିଲେ କଣ୍ଠେ ବସି କହି ପଦମାନ ।

ଶୁଣ ଆହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଅପୂର୍ବ ଚରିତ

ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ଶୁଣିଲେ ଚିତ୍ତ ହୋଇବ ପବିତ୍ର ।

ତେଣୁ ଚିତ୍ତବୋଧ ନାମ ହୋଇଛି ଏହାର

ଚିତ୍ତବିନୋଦ କରଇ ସାଧୁଜନଙ୍କର ।

ଯେଉଁ ଗ୍ରନ୍ଥେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭକ୍ତି ରସ ଥାଏ

କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ ପ୍ରାଣ ମନ ପୁଲକାଏ ।

ଶତେ ଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯେ କୋଟି କନ୍ୟାଦାନ

କରିଲେ ନ ହେବ କୃଷ୍ଣ ନାମକୁ ସମାନ ।

ପୁଣି କୃଷ୍ଣ ସହିତେ ରାଧା ନାମ ଥିଲେ

ଯେ ଭଜେ ଶମନ ଡରେ ତାହାକୁ ଦେଖିଲେ ।

ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥେ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମାମୃତ ସାର

ଭଜନ ପଠନ କରି ଭବୁ ତର ନର ।

ପ୍ରଥମ ଦ୍ୱିତୀୟ ତୃତୀୟ ଯେ ଶେଷ ହୋଇ

ଚତୁର୍ଥ ଚିତ୍ତବିନୋଦ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏ ଅଟଇ ।

ଆରମ୍ଭରେ ହୋଇବ ଯେ ରୁକ୍ମିଣୀ ହରଣ

ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ସହ ବଳରାମ ଜାଣ ।

ତା ପରେ ଶିବ କୋପରେ କାମ ଭସ୍ମ ହେବ

ରତିଦେବୀ ବହୁତ ଯେ ବିଳାପ କରିବ ।

ଏ ମଧ୍ୟରେ କୃଷ୍ଣ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ଜନ୍ମିବ

ରତି କନ୍ଦର୍ପ ମିଳନ ସମ୍ବର ମରିବ ।

ରେବତୀ ବିବାହ ଶୁମ୍ଭ ନିଶୁମ୍ଭ ନିଧନ

ତା’ଠାରେ ବିବାହ ପଞ୍ଚକୃଷ୍ଣ କନ୍ୟାମାନ ।

ମଣି ହରଣ ଯେ ଜମ୍ବୁବତୀ ବିଭବର

ସତ୍ୟଭାମା ବିବାହ ଯେ ହୋଇବ ତା ପର ।

ଷୋଳସସ୍ର କନ୍ୟା ବିଭା ନାରକା ନିଧନ

ପାରିଜାତ ହରଣ ଯେ ଇନ୍ଦ୍ରଦର୍ପ ଚୂର୍ଣ୍ଣ ।

ତୁଳସୀ ମାହାତ୍ମ୍ୟ ସତ୍ୟଭାମା ଗର୍ବ ଚୂର୍ଣ୍ଣ

ଶୀକୃଷ୍ଣ ସହ ରୁକ୍ମିଣୀ ନିତ୍ୟକୁ ଗମନ ।

ସୁଦାମା ଦୁଃଖନାଶନ ଭକ୍ତ ଭଗବାନ

ହରି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ନିତ୍ୟକୁ କରିବେ ଗମନ ।

ରହସ୍ୟ ଦ୍ୱାରକା ଅଷ୍ଟ ସଖୀଙ୍କ ଦର୍ଶନ

ବାଳ ଗୋପାଳ ସ୍ଵରୂପ ହେବେ ଭଗବାନ ।

ଦୁର୍ବାସା ଋଷି ସେ କୃଷ୍ଣ ପୁତ୍ରେ ଅଭିଶାପ

କୋକୁଆ ଭୟ ହୋଇବ କୁଶସ୍ଥଳୀ ଦ୍ଵୀପ ।

ଏରକା ବନେ ଯାଦବ ସମର କରିବେ

କୃଷ୍ଣବଂଶ ସହ ଯଦୁକୁଳ ନାଶଯିବେ ।

ଜରା ଶରାଘାତେ କୃଷ୍ଣ ପରାଣ ତେଜିବେ

କଳିଯୁଗେ ଜଗନ୍ନାଥ ରୂପେ ପୂଜା ହେବେ ।

ଗ୍ରନ୍ଥ ସୂଚନା ଯେ ସଂକ୍ଷେପରେ ହେଲା ଶେଷ

କ୍ଷେତ୍ରମୋହନର ସେହି ପଦ୍ମପାଦେ ଆଶ ।

ଶୁଣ ହେ ବିବୁଧ ଜନେ ଦେଇ ମନକର୍ଣ୍ଣ

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏ ଯେ ଅମୃତ ସମାନ ।

ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ଶୁଣିଲେ ପୂର୍ବ ପାପ ହୁଏ କ୍ଷୟ

ଅନ୍ତକାଳେ ନ ଥିବଟି ଶମନକୁ ଭୟ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ଯେ ଘୋର ତପ ଆଚରିଲେ

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ମଙ୍ଗଳା ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ।

ଲୋହିତ ପିଙ୍ଗଳ ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶେ ମାତ ତନୁ

ନୀଳ ଗଗନରେ ଯେହ୍ନେ ଉଦେ ବାଳଭାନୁ ।

ଶିରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ କିରୀଟି ଦିଶେ ଜକଜକ

କଣ୍ଠେ ଶୋଭେ ରତ୍ନହାର ହୀରାର ପଦକ ।

ନୀଳମେଘ ଶାଢ଼ୀ ଅଙ୍ଗେ ଶୋଭା ଯେ ଦିଶଇ

ତିନିଭୁବନେ ସେ ରୂପ ସମ କେହି ନାହିଁ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ଆଗରେ ଆସି ଉଭାହେଲେ ମାତ

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସି ବାଣୀ ଭାଷନ୍ତି ଅମୃତ ।

କିମ୍ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ ମାତ ହେଉଅଛୁ କହ

କେଉଁ କଥା ପାଇଁ ଏତେ ମନେ ହେଉ କୋହ ।

ସଚରାଚର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୋ ଗର୍ଭରୁ ଜାତ

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରୁ ତୁ ସଂଭୂତ ।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ବାମା ଅଟୁ ତୁହି

ନଳିନୀକୁ ତେଜି ସୂର୍ଯ୍ୟ ରହି କି ପାରଇ ।

ଜଳ ତେଜିଲେ ମୀନର ଅଛି କି ନିସ୍ତାର

ଚକୋରୀକୁକେଭେ ଛାଡିପାରେକି ଚକୋର ।

ସେହିପରି ତୋତେ ତେଜି ପ୍ରଭୁ ଦଇତାରି

ନିମିଷ ମାତ୍ରକ କି ସେ ଥିବେ ଦେହଧରି ।

ମାୟାରେ ପଡ଼ି ତୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହରାଇଲୁ କାୟା

ତେଣୁ କିଛି ନ ଜାଣି ମା ହେଉଛୁ ଛାନିଆ ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ନିମନ୍ତେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହୋଇଛୁ ଜନମ

ଆଉ ପୃଥିବୀରେ କେହି ନାହିଁ ତୋର ସମ ।

ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୁବନେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ନାରୀ ନର

ସମସ୍ତେ ପରା ଅଟନ୍ତି ଗର୍ଭୁ ଯେ ତୋହର ।

ସତ୍ୟରେ ନୃସିଂହ ଅବତାର ହେଲେ ହରି

ତୁ ମାଳତୀ ରୂପେ ପାଦ ସେବିଲୁ ତାଙ୍କରି ।

ତ୍ରେତା ଯୁଗେ ପ୍ରଭୁ ହେଲେ ରାମ ଅବତାର

ସୀତା ରୂପେ ଜନ୍ମ ମାତ ହେଲୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର ।

ପଞ୍ଚବଟୀରୁ ରାବଣ ନେଲା ତୋତେ ହରି

ରାବଣ ମାରିଣ ତୋତେ ରଖିଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

ଏକଥା କିପରି ତୁହି ମନୁ ଭୁଲିଗଲୁ

ଭୀଷ୍ମକ ଭାଗ୍ୟରୁ ତାର ଦୁହିତା ହୋଇଲୁ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଦ୍ଵାରକାରେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

ସମୁଦ୍ର ମଝିରେ ସ୍ଵୟଂ ରଚିଛନ୍ତି ପୁର ।

କଂସ କେଶୀ ଆଦି ବହୁ ଦାନବଙ୍କୁ ମାରି

ବାଲ୍ୟଲୀଳା ଗୋପୁ ଅଷ୍ଟବର୍ଷ ସାରି ହରି ।

ମଥୁରାରେ ଉଗ୍ରସେନେ କରି ନରପତି

ଜରାସନ୍ଧ ଭୟେ ପ୍ରଭୁ ଦ୍ଵାରକାରେ ଛନ୍ତି ।

ଆଗରୁ ଚିନ୍ତା କରିଣ ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର

ତୋ ନିମନ୍ତେ ରଚିଛନ୍ତି ମଧ୍ୟେ ଅନ୍ତଃପୁର ।

ନିଶ୍ଚୟ ପାଇବୁ ତୁହି ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

ଫେରିଯିବ ଶିଶୁପାଳ ନୋହି ବିଭାଘର ।

ଏତେ କହି ଯୋଗମାୟା ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ମାତ ହେଲେ ଲୀନ ।

ଦେବୀଙ୍କଠାରୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ହଜିଲା ଧନ ପାଇଲା ପରାୟ ସେ ମଣି ।

ହୃଦ ମଧ୍ୟେ ଦେବୀ ଚିନ୍ତା କଲେ ନାରାୟଣ

ସତେକି ଦାସୀ ହୋଇ ମୁଁ ସେବିବି ଚରଣ ।

ସୁମେଧା ଆଦି ଯେତେକ ସଖୀ ପାଶେ ଥିଲେ

ଏ ସମସ୍ତ କଥା କେହି ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ।

ସଖୀକୁ ରାଇ ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଇଲେ ବଚନ

କିପରି ପାଇବି ମୁହିଁ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ଲୋ ବସୁଧା ତୋ ବିହୁନେ ସାହା ନାହିଁ ମୋର

ପାରିଲେ ଏ ବିପଦରୁ ମୋତେ ରକ୍ଷାକର ।

ଯେବେ ମୋ ପ୍ରାଣନାଥକୁ ଆଣି ଭେଟାଇବୁ

ପ୍ରାଣ ଦେବି ନିଶ୍ଚେ ସଖୀ ଯଦି ତୁ ମାଗିବୁ ।

ଶୁଣି ତା ସୁମେଧା ଏକାନ୍ତରେ କହେ ଗୀର

ବେଳହୁଁ ଉପାୟ କରିବା ଯେ ଦରକାର ।

ଦ୍ଵାରକା ପୁରକୁ ଏକ ଚାର ପଠାଇବା

ନାରାୟଣଙ୍କ ଆଗରେ ସର୍ବ ଜଣାଇବା ।

ଅଳପ ଦିନ ମାତର ଅଛି ବିଭାଘର

ଉପାୟ ନ କଲେ ପଛେ ହେବା ହରବର ।

ନିଶ୍ଚେ ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ

ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ଆସି ତୋତେ ଘେନିଯିବେ ରଥ ।

ପ୍ରେମେ ସଖୀକୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ଆଲିଙ୍ଗନ କରି

ବୋଲଇ ତୋ ସମ କେହି ନାହିଁ ସଖୀମୋରି ।

ଜୀବନେ ତୋ ଉପକାର ଶୁଝି ନ ପାରିବି

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କହିଣ ତୋତେ ମୁହିଁ ସଙ୍ଗେ ନେବି ।

ଦୁଇଜଣ ତାହାଙ୍କର ପାଦ ସେବାକରି

ଏ ଘୋର ସଂସାରୁ ଯିବା ପ୍ରିୟ ସଖୀ ତରି ।

ବହୁତ ଦୂର ପଥ ଯେ ଦ୍ଵାରକା ଅଟଇ

ଅଳପ ଦିନରେ କିଏ ଯିବ କହ ସହୀ ।

ଆମ୍ଭେ ତ ଅବଳା ଆମ୍ଭ ବୋଲ କେ ମାନିବ

କାଳେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭ୍ରାତେ ଡରି କେ ରାଜି ନ ହେବ ।

ସୁମେଧା ବୋଲଇ ସଖୀ ଭାବନା ନ କର

ବହୁ ଧନ ଦେଇ ଆମ୍ଭେ ପଠାଇବା ଚାର ।

ଆନ ସଖୀଙ୍କୁ ରାଇଣ ସୁମେଧା ବୋଲଇ

ଯାଅ ଏକ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଡାକିଆଣ ସହୀ ।

ଶୁଭକାର୍ଯ୍ୟେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଦୂତ ପଠାଇଲେ

କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇବ ଜାଣଇ ମୁଁ ଭଲେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାବନୀ ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ସଖୀ ଦୁଇ ଥିଲେ

ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ବିପ୍ର ଖୋଜିବାକୁ ଗଲେ ।

ନଗର ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵରେ ଯତନେ ଖୋଜିଣ

ଦେଖିଲେ ଦକ୍ଷିଣଦ୍ଵାରେ ଏକଇ ବ୍ରାହ୍ମଣ ।

ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ କଟା ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ରୁଦ୍ରାକ୍ଷମାଳା କଣ୍ଠରେ ଶୋଭାପାଏ ତାର ।

ସାମବେଦ ମନ୍ତ୍ର ମୁଖେ କରଇ ଗାୟନ

କୈଳାସପତିଙ୍କ ପ୍ରାୟ ଦିଶଇ ଶୋଭନ ।

ଦେଖି ତାକୁ ସଖୀଗଣ କରି ନିମନ୍ତ୍ରଣ

ରୁକ୍ମିଣୀ ପାଶରେ ଆସି ମିଳିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ଦେଖିଣ ରୁକ୍ମିଣୀଦେବୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପାଦର

ଭକ୍ତିଭରେ ପ୍ରଣାମ କରିଲେ ବାରମ୍ବାର ।

ସୁବାସିତ ଜଳେ ବିପ୍ର ପାଦ ପଖାଳିଲେ

ପାଦଉଦକ ଆଣିଣ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲେ ।

କରଯୋଡ଼ି ବୋଲଇ ଯେ ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦିନୀ

ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋହର ପୂଜି ତବ ପାଦ ବେନି ।

ଭକ୍ତ ଦେଖି ଜେମାଙ୍କର ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲଇ

କିମ୍ପାଇ ହତଭାଗାକୁ ଆଣିଲ ଡକାଇ ।

ସୁମେଧା ସଖୀ କହଇ ଶୁଣ ବିପ୍ରବର

ଅସମୟରେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ ହେ କର ।

ଜେମାମଣିଙ୍କର ଏକ ପତ୍ର ତୁମ୍ଭେ ନେଇ

ଦ୍ଵାରକା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଶେ ପାରିବ କି ଯାଇ ।

ଯେତେ ଧନ ଲୋଡ଼ା ତବ ଆମ୍ଭ ପାଶୁ ନିଅ

ଏତିକି ମାତାର କାର୍ଯ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ତୁଲାଅ ।

ତୁମ୍ଭ ବିନା ସଖୀଙ୍କର କେହୁ ଉପକାର

କରି ନ ପାରିବେ ଆହେ ଧାର୍ମିକ ପ୍ରବର ।

ପଞ୍ଚମୀ ପୂର୍ବରୁ ଯେହ୍ନେ ପତ୍ରର ଉତ୍ତର

ଆଣି ତୁମ୍ଭେ ପହଞ୍ଚିବ ଆମ୍ଭ ନିକଟର ।

ଚାତକ ପରି ତୁମ୍ଭର ପଥ ଆମ୍ଭେ ଚାହିଁ

ବସିଣ ଥିବୁ ସକଳେ ଶୁଣ ହେ ଗୋସାଇଁ ।

ଦାସୀ ବାଣୀ ଶୁଣି ବିପ୍ର କୃତ୍ୟକୃତ୍ୟ ହୋଇ

ବୋଲେମୋତେ ଅନୁରୋଧକର କାହିଁପାଇଁ ।

ଜଗତ ଜନନୀଙ୍କର ଦୂତ ହେବି ମୁହିଁ

ପୂର୍ବ ଭାଗ୍ୟବଳେ ସିନା ଏ କାର୍ଯ୍ୟ ମିଳଇ ।

ଜେମାମଣିଙ୍କୁ ମୁଁ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାରୁ ଚିହ୍ନିଛି

ସେ ବିଷୟରେ ମୋତେ କେ ନ ବୁଝାଅ କିଛି ।

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ଶୀଘ୍ର ଲେଖନ୍ତୁ ଚିଟାଉ

ମାତ୍ର ପଞ୍ଚମୀ ରହିଲା ଚାରିଦିନ ଆଉ ।

ପତ୍ରର ଉତ୍ତର ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ମାତ

ଦୁଇଦିନେ ତବ ପାଶେ କରିବି ସାକ୍ଷାତ ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମିଣୀଦେବୀ ମନେ ତୋଷହେଲେ

ନିଜ କଣ୍ଠୁ ରତ୍ନହାର ଖୋଲି ବିପ୍ରେ ଦେଲେ ।

ଆଉ ମଧ୍ୟ ନାମାଙ୍କତ ମୁଦ୍ରିକାଟି ନେଇ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହସ୍ତେ ଗୁପ୍ତରେ ଦେଲେ ମହାମାୟୀ ।

ପ୍ରଭୁ ସୁମରି ସ୍ଵହସ୍ତେ ପତ୍ର ସେ ଲେଖିଲେ

ନିଜ ମନ କଥା ଖୋଲି ସମସ୍ତ ଲେଖିଲେ ।

ଗୋଲାପ ଫୁଲ ଗୋଟିଏ ତା ମଧ୍ୟରେ ଭରି

ସୁଗନ୍ଧ ଅତର ପତ୍ର ମଧ୍ୟେ ସିଞ୍ଚି ଗୋରୀ ।

ଯେଉଁ ପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କର ମନକୁ ତୋଷିବ

ଯେହ୍ନେ ପଢ଼ି ଖୁସି ହେବେ ନୂତନ ବାନ୍ଧବ ।

ଏହା ଦେଖି ସଖୀଗଣ ହେଲେ ଠରାଠରି

ବୋଲନ୍ତି ନିଶ୍ଚେ ବାଉଳା ହୋଇବେ ମୁରାରି ।

ଆମ୍ଭ ପାଇଁ କି ଗୋ ସଖୀ କିଛି ଲେଖିଥାଅ

ପ୍ରଣାମ ଆମ୍ଭ ସଭିଙ୍କ କାନ୍ତଙ୍କୁ ଜଣାଅ ।

ଚିତ୍ରା ନାମେ ସଖୀ ବୋଲେ ଶୁଣ ସହଚରୀ

ଆସିଲେ ମୁଁ ଟିକେ ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବି ଧରି ।

ଆମ୍ଭ ସଖୀଙ୍କୁ ଯେତିକି ଦେଲେଣି କଷଣ

ସୁଧମୂଳ ସବୁ ନେବା ଅସୁଲ କରିଣ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବୋଲନ୍ତି ସଖୀ ସତେ ଏହା ହେବ

ମୋ ଭଗ୍ନକୁଟୀରେ ସତେ ଜ୍ୟୋଛନା ଉଇଁବ ।

ଛଳ ଛଳ ନେତ୍ରେ ଗୋରୀ ବିପ୍ର ମୁଖ ଚାହିଁ

ବୋଲନ୍ତି ମୋ ଧର୍ମପିତା ହେଲ ହେଗୋସାଇଁ

ଏକାନ୍ତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଡାକି ସମସ୍ତ କହିବ

ପଞ୍ଚମୀରେ ବିଭାଘର ବୋଲି ଜଣାଇବ ।

ଏ ମୁଦ୍ରିକା ଗୋଟି ଦେବ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପିନ୍ଧାଇ

ପତ୍ରଗୋଟି ଏକାନ୍ତରେ ତାଙ୍କୁ ଦେବ ନେଇ ।

ଜଣାଇବ ଶତ ଶତ ନମସ୍କାର ମୋର

ରାଣ ପକାଇ କହିବ ଆସିବେ ନିକର ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କହିବ ଯଦି ଶୀଘ୍ର ନ ଆସିବେ

ନାରୀହତ୍ୟା ଦୋଷ ଗୋଟି ମୁଣ୍ଡରେ ବହିବେ

ପଞ୍ଚମୀଯାକେ ରହିଲି ତାଙ୍କ ପଥ ଚାହିଁ

ନ ଆସିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ମରିବି ବିଷ ଖାଇ ।

କହିବ ଯେ ଧର୍ମପିତା ବହୁତ ବୁଝାଇ

ତାଙ୍କ ବିନା ଅଭାଗିନୀର କେ ସାହା ନାହିଁ ।

ଶୁଣିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲେ ଶୁଣ କନ୍ୟା ମୋର

ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଆଣିଦେବି ତୋ ପାଶର ।

ସୁମେଧା ବୋଲଇ ସଖୀ ଗୋଟିଏ ଶ୍ରୀଫଳ

ଗୋସାଇଁ ହସ୍ତରେ ପଠା କରି ଅନୁକୂଳ ।

ଘରୁ ବାହାର ହୁଅନ୍ତେ ଦେବେ ଦ୍ୱିଜବର

ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ ଭରି ନ୍ୟନ୍ତି ନଗ୍ର ନାରୀନର ।

ଆବର ଯେ ଭରଦ୍ୱାଜ ଶଙ୍ଖ ଚିଲ ପକ୍ଷୀ

ବାମରେ ଯାଏ ଶୃଗାଳ ଘେନି ଶୃଗାଳୀକି ।

ଏସନ ରୀତି ଦେଖିଣ ବୋଲନ୍ତି ସଜନୀ

ନିଶ୍ଚୟ ବିପ୍ର ଆସିବେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଘେନି ।

ଦେଖ ସଖୀ ତୋର ଭାଗ୍ୟ ଅଟଇ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ

ବିପ୍ର ବାହାର ହୁଅନ୍ତେ ଶୁଭ ଅନୁକୂଳ ।

ପାଦୁକା ମନ୍ତ୍ର ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଜେମାମଣି ଦେଲେ

ଆନନ୍ଦ ମନରେ ତହୁଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚଳିଲେ ।

ବିପ୍ରଙ୍କୁ ବିଦାକରିଣ ସଖୀମାନେ ଗଲେ

ଯେ ଯାହା କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରରେ ନିଯୋଗ ହୋଇଲେ

ଏଣେ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ରେ ରାଇ

ରାଜା ରାଣୀ ଦୁଇ ଜଣ କହନ୍ତି ବୁଝାଇ ।

ଶୁଣ ଆରେ ପୁତ୍ରମଣି ତୁ ଆମ୍ଭର ଗୀର

ଚଭୁର୍ଥ ଅବସ୍ଥା ଆସି ହେଲାଣି ଆମ୍ଭର ।

ଭଉଣୀ ବିବାହ ଭାର ରହିଲା ତୋହର

ବିଧି ବିଧାନରେ ଶୀଘ୍ର କର ବିଭାଘର ।

ନୁହେଁ ସାତ ପାଞ୍ଚ ଏକମାତ୍ର ଅଟେ ଝିଅ

ଯେପରି ନୟନୁ ସେହୁ ନ ବୁହାଏ ଲୁହ ।

ରୀତିମତ ଯଉତୁକ ଭିଣୋଇକୁ ଦେବୁ

ଭଉଣୀର ମନ ଜାଣି ଗହଣା ଆଣିବୁ ।

ହସ ଖୁସି ହୋଇ ଯେହ୍ନେ ଭଉଣୀ ତୋହର

ଶାଶୁଘର ଯାଏ କରିବୁ ତା ପ୍ରତିକାର ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍କଣ ବୋଲେ ଭଉଣୀ ମୋହର

ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ ଅଟଇ ସଂସାର ମଧ୍ୟର ।

ସ୍ଵୟଂ ଜରାସନ୍ଧ ଆସୁଛନ୍ତି ବିଭାଘରେ

ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ଘେନିଣ ସଙ୍ଗରେ ।

ଆଉ ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ବଡ଼ ନରପତିଗଣ

ବରଯାତ୍ରି ହୋଇ ଆସିବେ ଆମ୍ଭ ପୁରେଣ ।

ଶିଶୁପାଳ ସମ ବର ତିନିପୁରେ ନାହିଁ

ରୂପ ଗୁଣେ ବଳେ ପାରେ ଜଗତକୁ ଦହି ।

ରୁକ୍ମିଣୀର ଭାଗ୍ୟ ଅଟେ ମହା ତେଜିଆନ

ପିତା ମାତା ଭ୍ରାତାଙ୍କର ରଖିଲା ସମ୍ମାନ ।

ଶୁଣିଣ ଯେ ନରପତି ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ମନେ ମନେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲେ ।

ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଡକାଇ ବୋଲାଇ ରୁକ୍ମଣ

ବିଭାଘର ଆୟୋଜନ କରନ୍ତୁ ଶୀଘ୍ରେଣ ।

ପଚାଶ ହଜାର ରାଜା ରହିବାର ପାଇଁ

ଉପଯୁକ୍ତ ଘରମାନ ଦିଅ ହେ ଭିଆଇ ।

ପୁଣି ହଜାର ହଜାର ବେପାରୀଙ୍କ ପାଇଁ

ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ତାଟଘର ଦିଅ ହେ ତୋଲାଇ ।

ଆମିଷଠାରୁ ଯେ ନିରାମିଷ ପରିଯନ୍ତ

ଖାଦ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ଆୟୋଜନ କର ହେ ତୁରନ୍ତ ।

ଆଉ ଯାହା ଦରକାର କର ବନ୍ଦୋବସ୍ତ

ରହିଲା ବିବାହ ଆଉ ଚାରିଦିନ ମାତ୍ର ।

ଯାହା ଧନ ଲୋଡ଼ା ତୁମ୍ଭେ ରାଜକୋଷୁ ନେବ

ନ ଆଣିଲେ ମଧ୍ୟ ପରେ କରଜ କରିବ ।

ମୋ ଭଉଣୀ ବିଭା ଯେହ୍ନେ ଜାଣିବେ ସକଳ

ଭାଗ୍ୟବଳୁ ଭିଣୋଇ ପାଇଛି ଶିଶୁପାଳ ।

ଶୁଣ ଆହେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ମୋହର ବଚନ

ଅନୁକୂଳ ମଧ୍ୟ ମୁଁ କରୁଛି ଆଜଦିନ ।

ଜ୍ୱାଇଁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରି ଆଣିବି ସଙ୍ଗରେ

ସର୍ବ କାର୍ଯ୍ୟଭାର ଦେଲି ତୁମ୍ଭର ହସ୍ତରେ ।

ପିତାଙ୍କର ହେଲାଣି ତ ଆସି ମତିଭ୍ରମ

ତାଙ୍କୁ ନ ପଚାରି କରିଯିବ ସବୁ କାମ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ସମ୍ମତ କରିଲେ

ବର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଲାଗି ରୁକ୍ମଣ ଚଳିଲେ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ନରେ ଅପୂର୍ବ ଚରିତ

ପତ୍ର ନେଇ ବିପ୍ର ଦ୍ଵାରକାରେ ଉପସ୍ଥିତ ।

ଦ୍ଵାରକାର ପୁର ଶୋଭା ଦେଖିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଣ ହୃଦେ ଚିନ୍ତେ ନାରାୟଣ ।

ରାଜଧାନୀରେ ଯେ ବିପ୍ର ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

ସଦର ରାସ୍ତାର ପ୍ରହରୀକୁ ପଚାରିଲା ।

ବୋଇଲା ଶୁଣ ପ୍ରହରୀ ବଚନ ମୋହର

ଆଉ କେତେ ଦୂର ପଡ଼ିବ ହେ ରାଜାଘର ।

ଶୁଣି ପ୍ରହରୀ ବିପ୍ରକୁ ସଙ୍ଗତରେ ଧରି

ରାଜପଥ ଦେଇଯାନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପୁରୀ ।

ସେ ପୁର ଶୋଭା ନିରେଖି ଚାହେଁ ବିପ୍ରବର

ମନେ ଭାବେ ସ୍ଵର୍ଗଠାରୁ ଅଟେ ଏ ସୁନ୍ଦର ।

ଆମ୍ଭ ରାଜାଙ୍କ ନଅରଠାରୁ ଶତେ ଗୁଣ

ବଳି ଶୋଭା ଅଟେ ଏହି ଦ୍ଵାରକା ଭୁବନ ।

ମର୍ମର ପ୍ରସ୍ତର ରାସ୍ତା ହୋଇଛି ତିଆରି

ନ ଦେଖିଲା ଖଣ୍ଡି କୁଟା ଖଣ୍ଡ ବିପ୍ରବର ।

ପୁର ଚୌଦିଗେ ବିଚିତ୍ର ପ୍ରାଚୀର ଶୋଭଇ

ଆକାଶକୁ ସେ ପ୍ରାଚୀର ମସ୍ତକ ଚୁମ୍ବଇ ।

ହୀରା ନୀଳା ମଣି ମାଣିକ୍ୟର ଇଟାମାନ

ଗୋଟି ଗୋଟି ହୋଇ ଖଞ୍ଜା ଦିଶଇ ଯତନ ।

ଅଦିନରେ ଯେ ବସନ୍ତ ପବନ ବହଇ

ଅଣ୍ଡିରା କୋକିଳ ସ୍ୱନେ ଦିଗ ଚମକଇ ।

ଫଳ ପୁଷ୍ପ ସୌରଭରେ ମୋହିଛି ସେ ପୁର

ସୁବାସରେ ଚଉଦିଗ କମ୍ପଇ ପ୍ରଖର ।

ପୁଣି ବିପ୍ର ସେ ନଗ୍ରର ନାରୀଙ୍କୁ ଦେଖିଲା

ଅତୁଟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲା ।

ଦେବାଙ୍ଗନା ସମ ତାଙ୍କ ରୂପ ଝଟକଇ

କାଳ ନାଗ ପରି ବେଣୀ ଭୂମିରେ ଲୋଟଇ ।

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପରି ସର୍ବେ ରମଣୀଙ୍କ କାନ୍ତି

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଇନ୍ଦୁ ପରି ମୁଖ ଶୋଭା ଝଟକନ୍ତି ।

ପୁର ଶୋଭା ଦେଖି ବିପ୍ର ବିହ୍ୱଳ ହୋଇଲା

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ନାରାୟଣ ବୋଲି ପ୍ରଶଂସିଲା ।

ଯେଉଁ ଦ୍ଵାରକା ପୁର ଶୋଭା ଏତେ ଥାଇ

ରାଜାଙ୍କ ନଅର କିପରି ଯେ ଥିବ ହୋଇ ।

ଏହିପରି ମନେ ମନେ ଭାବି ଦ୍ୱିଜବର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପୁରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ପ୍ରହରୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଶେ ଯାଇ ଜଣାଇଲା

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ ସଭା ସ୍ଥଳେ ନେଲା ।

ସମସ୍ତ ଯାଦବଗଣ ହୋଇଥାନ୍ତି ଠୁଳ

ତା ମଧ୍ୟେ ବିରାଜ କରିଛନ୍ତି ଆଦିମୂଳ ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ସିଂହାସନେ ବସିଛନ୍ତି

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଦୁଇ ଭାଇ ପାଶେ ଶୋଭା ପାନ୍ତି ।

ଯହୁଁ ବିପ୍ରକୁ ଦେଖିଲେ ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ମନକଥା ଜାଣିଲେ ତାହାର ।

ଆସ୍ଥାନ ଛାଡ଼ିଣ ପ୍ରଭୁ ଚମକି ଆସିଲେ

ବ୍ରାହ୍ମଣର ପାଦତଳେ ପ୍ରଣିପାତ କଲେ ।

ବୋଲନ୍ତି ଚାଲ ଗୋସାଇଁ ଅନ୍ତଃପୁରେ ଯିବା

ଜଳଯୋଗ ସାରି ସର୍ବେ ସଭାକୁ ଆସିବା ।

ଦେଖିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ମନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ତାଙ୍କୁ ଦୃଶ୍ୟ ହେଲା ।

ଭାବେ ନିସ୍ତରିଲି ଆଜି ଏ ଭବ ସଂସାର

ସ୍ୱୟଂ କମଳାପତିଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଚକ୍ଷୁର ।

ଧନ୍ୟଲୋ ଦେବୀ ରୁକ୍ମିଣୀ କେଡ଼େ ଭାଗ୍ୟତୋର

ସ୍ୱାମୀ ପଣରେ ପାଇବୁ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର ।

ଏହିପରି ଯହୁଁ ବିପ୍ର ମନେ ବିଚାରଇ

ତାହା ମନ ଜାଣି ପ୍ରଭୁ କହନ୍ତି ଗୋଳାଇ ।

କେଣିକି ଆସିଛ କିବା କାର୍ଯ୍ୟେ ହେ ଗୋସାଇଁ

ଦୟାକରି ମୋର ଆଗେ ପାରିବ କି କହି ।

ବିପ୍ର କହେ ସବୁ ଜାଣି ନ ଜାଣିଲା ପରି

କିମ୍ପାଇ ମୋତେ ପଚାର ଆହେ ବଂଶୀଧାରୀ

ନିଅ ତବ ପତ୍ର ବୋଲି ମସ୍ତକରେ ମାରି

ବଢ଼ାଇ ଦିଅନ୍ତେ ବିପ୍ର ନେଲେ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ଗଜଦନ୍ତ ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ତୁଳି ତଳ୍ପ ପରେ

ବିପ୍ରକୁ ବସାଇ ପ୍ରଭୁ ବସିଲେ ସଧୀରେ ।

ପଢ଼ିବାକୁ ପତ୍ରଗୋଟି ଖୋଲନ୍ତେ ଶ୍ରୀଧର

ସୁବାସରେ ମହ ମହ କମ୍ପିଲା ଯେ ପୁର ।

ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ଗୋଲାପ ପୁଷ୍ପଗୋଟି ନେଇ

ଆଗ୍ରହରେ ବକ୍ଷେ ଲଗାଇଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ ।

ପତ୍ରଗୋଟି ପଢ଼ି ପ୍ରଭୁ ହୋଇଲେ ଅଧୀର

ସ୍ଵୟଂ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀଙ୍କ ଅଟେ ହସ୍ତାକ୍ଷର ।

ଆଗ ଲେଖିଛନ୍ତି ପୁଜ୍ୟ ଦେବତା ହେ ମୋର

ଗ୍ରହଣ କରିବ ଅଧୀନାର ନମସ୍କାର ।

ଦାସୀ ହୋଇ ସେବିବାକୁ ତବ ଶ୍ରୀପୟର

ଚାହିଁଅଛି ଚାତକିନୀ ପରି ପ୍ରାଣେଶ୍ଵର ।

ପତ୍ରଗୋଟି ବାର ବାର ପଢ଼ି ଚକ୍ରଧର

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସି ବିପ୍ରେ ଦିଅତି ଉତ୍ତର ।

ଚାଲ ହେ ଗୋସାଇଁ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନ କରି

ଏହି ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ଏଠୁ ଯିବା ଯେ ବାହାରି ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ନାମାଙ୍କିତ ଅଙ୍ଗୁରୀକୁ ନେଇ

ବିପ୍ର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶ୍ରୀକରେ ଦେଲା ଯେ ପିନ୍ଧାଇ ।

ମନେ ମନେ ଭାଳନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

କେତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆମ୍ଭ ପରେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀର ।

ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗ ସାରଥିକୁ ଡାକି ନାରାୟଣ

ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ରଥ ଶୀଘ୍ର ସଜକରି ଆଣ ।

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ କନ୍ୟା ରୁକ୍ମିଣୀ ସୁନ୍ଦରୀ

ଲେଖିଛନ୍ତି ପତ୍ର ଆମ୍ଭ ନିକଟେ ତିଆରି ।

ଶିଶୁପାଳକୁ ତା ଭ୍ରାତ ବିଭା ହେବା ପାଇଁ

ପଞ୍ଚମୀ ତିଥିକି ସ୍ଥିର କରିଅଛି ସେହି ।

ଆମ୍ଭ ନିକଟକୁ କନ୍ୟା ବିକଳ ହୋଇଣ

ଲେଖିଛନ୍ତି ପତ୍ର ରଥ ଚଳା ହେ ଶୀଘ୍ରେଣ

ଅନ୍ୟ କା ଆଗେ ଏକଥା ପ୍ରକାଶ ନ କରି

ରଥ ବାହା ସଙ୍ଗେ ଯିବା ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଧରି ।

ପୁଣି ତରତରେ ରଥ ସାରଥି ଆଣିଲା

କେହି ନ ଜାଣିଲେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗରେ ବାହିଲା

ମନ ବେଗେ ଯାନଗୋଟି ଉଡ଼ଇ ଗଗନେ

କୁଣ୍ଡି ନଗ୍ରେ ପ୍ରବେଶିଲା ସାତଘଡ଼ି ଦିନେ ।

କୁଣ୍ଡଳି ପର୍ବତ ତଳେ କୁଣ୍ଡି ନଦୀ ତୀରେ

ଆକାଶରୁ ଖସି ଯାନ ରହିଲା ସେଠାରେ ।

ତିନିକ୍ରୋଶ ଆୟତନ ଅଟଇ ସେ ତୋଟା

ଦୁର୍ବାସା ଋଷିଙ୍କ ଆଶ୍ରମ ଯେ ସେହି ଗୋଟା ।

କୁଣ୍ଡଳି ନଗ୍ରରଠାରୁ ଏକ କୋଶ ଦୂର

ସେହି ସ୍ଥାନରେ ରହିଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର ।

ଏଣେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେ ଶିଶୁପାଳେ ବର ବରି

ମହା ଆଡ଼ମ୍ବରେ ଆସେ ବରଯାତ୍ରୀ ଧରି ।

କୁରୁସୈନ୍ୟ ପରି ଥାଟ କ୍ରୋଶ କ୍ରୋଶ ଧରି

ଲାଗିଥାନ୍ତି ଯେ ଯାହାର ଯାନକୁ ଆବୋରି ।

ସଭିଙ୍କ ଆଗରେ ରଥେ ଜରାସନ୍ଧ ବୀର

ମହା ଆଡ଼ମ୍ବରେ ଯାଏ ଘେନି ରହୁବର ।

ବାଦ୍ୟ ନାଦେ ଦଲଦଲ କମ୍ପଇ ମେଦିନୀ

ବାଣ ଶବଦରେ ତିନିପୁର ହୁଏ ଧ୍ୱନି ।

ଦେବତାଗଣ ସ୍ୱର୍ଗରେ ହେଲେ ଥରହର

ବେଦପତିଙ୍କ ଛାମୁରେ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ଭୋ ଦେବ ମଣିମା ଶୁଭେ ଏ କି ଗରଜନ

ଯୁଦ୍ଧ କି ଆସଇ ସ୍ଵର୍ଗ କେବା ଦୁଷ୍ଟଜନ ।

ବିଧାତା ବୋଲନ୍ତି ଦେବେ ନ ହୁଅ କାତର

ବିଭାହେବା ଲାଗି ଆସେ ଶିଶୁପାଳ ବୀର ।

କୁଣ୍ଡି ନଗ୍ରେ ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ବିଭାହେବା ପାଇଁ

ଆସେ ଶିଶୁପାଳ ବାଣ ରୋଷଣୀ ଲଗାଇ ।

ବୃଥା ସିନା ଗରଜନ କରୁଅଛି ଏହି

କନ୍ୟାକୁ ନ ପାଇ ଯିବ ଦରବାହା ହୋଇ ।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଲେ କିମ୍ପା ଦେବ ଯିବ ଏହି ଫେରି

କିଏ ସେ କନ୍ୟାକୁ ନେବ କୁହନ୍ତୁ ବିସ୍ତାରି ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ବଳବାନ୍ ବୀର ଅଛି କିଏ

ଜରାସନ୍ଧ ଆଗୁ କନ୍ୟା ହରିନେବ ସିଏ ।

ବିଧାତା ବୋଲନ୍ତି ସେ ଯେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ନାରୀ

ତେଣୁ ତାହାକୁ ବିବାହ ହେବେ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ଶୁଣି ଆଗ୍ରହରେ ଇନ୍ଦ୍ର ରାଜନ କହଇ

ଚାଲ ଯିବା ସର୍ବ ଦେବଗଣ ସଙ୍ଗେ ନେଇ ।

ସ୍ଵୟଂ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ସ୍ଵରୂପ ଦେଖିବା

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସଙ୍ଗେ ନାରାୟଣ ଦର୍ଶନ କରିବା ।

ଶୁଣି ଆନନ୍ଦ ମନରେ ସର୍ବଦେବ ଯାଇ ।

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ରହିଲେକ ଚାହିଁ

ଏଣେ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ ମନ ଆନନ୍ଦିତ

ବଡ଼ ଆଡ଼ମ୍ବର ଦେଖି ହୁଏ ପୁଲକିତ ।

ପୁର ନରନାରୀ ଗୋଡ଼ ତଳେ ନ ଲାଗଇ

ନୂତନ ବସ୍ତ୍ର ଭୂଷଣେ ଛନ୍ତି ମଣ୍ଡିହୋଇ ।

ନଗ୍ର ନାରୀଗଣ ସର୍ବେ ହୋଇଣ ହରଷ

ପ୍ରତି ଦାଣ୍ଡ ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ ସ୍ଥାପନ୍ତି କଳସ ।

ସର୍ବରାଜା ସହ ଜ୍ୱାଇଁ ନବରେ ମିଳିଲେ

ବାଟ ବରଣ କରିଣ ବିପ୍ରେ ଚଳିଗଲେ ।

ହୁଳହୁଳି ଦେଇ ଗ୍ରାମ୍ୟ ସୀମନ୍ତିନୀଗଣ

ମଙ୍ଗଳ ଅଷ୍ଟକ ପଢେ ଜ୍ୟୋତିଷ ଆସିଣ ।

ହସ ଖୁସିରେ ସଭିଙ୍କ ମନ ପୁଲକଇ

ଏକା ଜଣକର ମନେ ମାତ୍ର ସୁଖ ନାହିଁ ।

ପିଠେ ବସାଇ ଜେମାକୁ ସର୍ବ ସଖୀଗଣ

ବେଶ ବନାଇବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଣ ।

ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ ଘନ କେଶକୁ ଛଇଳୀ

ଗଜରଦ କଙ୍କତିକାରେ ଆସ୍ତେ ସାମଳି ।

ଯେତେବେଳେ ସଖୀ ଗୋରୀ କେଶ ସଜାଡ଼ନ୍ତି

ଦିଶେ କଳାବାଳ ବାଳା ପୃଷ୍ଠେ କି ଧାମନ୍ତି ।

ସୁବାସ ତଇଳ ଲେପି ଗଭା ସଜାଇଲେ

କୁସୁମ ଗଜରା ଚଉପାଶେ ଘେରାଇଲେ ।

ତା ମଧ୍ୟେ କନକ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେଲେ ସଖୀ ଥୋଇ

ନିଶିଥେ ବାସର ଘରେ ଆଲୋକ ହେଲଇଁ

କର୍ମେ ହୀରାବସା କୁଣ୍ଡଳ ଯେ ଲଗାଇଲେ

ନାସାରେ ହୀରାର ନୀଳା ଚିଡ଼ିଆ ଖଞ୍ଜିଲେ ।

ମଥାରେ ହୀରାର ମଥାମଣି ଦିଶେ ଝଳି

ଟୋପି ଟୋପି ଭାଲେ ଚିତା ମାଜିଦ୍ୟନ୍ତି ଆଳି ।

ଚକ୍ଷୁରେ ଯେ ଖଞ୍ଜିଦେଲେ କଜ୍ଜ୍ଵଳର ଗାର

ଭ୍ରୂଲତା ଚାହିଁ ନାଗର ହୋଇବେ ଅସ୍ଥିର ।

ଗଳେ ରତ୍ନହାର କରେ ଯେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଚୁଡ଼ି

ବାହୁରେ ରତ୍ନ କିରୀଟି ଦେଲେ ସଖୀ ଭିଡ଼ି ।

ଏହିପରି ସଖୀମାନେ ବେଶ ବନାଇଲେ

ଯଥାସ୍ଥାନେ ଅଳଙ୍କାର ବସନ ଖଞ୍ଜିଲେ ।

ସେ ରୂପ ଶୋଭାକୁ ସମ ନୋହେ ତିନିପୁର

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ବାମା ସେ ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅବତାର

ଏଣେ ମଙ୍ଗୁଳା ହୋଇଣ ବସିଅଛି ବର

ବିଭାବେଳ ହୋଇଲାଣି ଆସି ଯେ ଉଛୁର ।

ଅହ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ରାଣୀ ଦିଅନ୍ତି ଆଦେଶ

ଦେବୀ ଦର୍ଶନ କରାଇ ଶୀଘ୍ର ଘେନିଆସ ।

ସେ ବେଳଯାଏ ରୁକ୍ମିଣୀ ଥିଲେ ସ୍ଥିରହୋଇ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ନ ଆସିବାର କାନ୍ଦିଲେ ସୁମୁହୀଁ ।

ଏକାନ୍ତରେ ସୁମେଧାକୁ ରାଇ ଜେମାମଣି

ହୃଦୟ ଫିଟାଇ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟେ କହନ୍ତି ବାଣୀ

ଆଗୋ ପ୍ରିୟସଖୀ କିମ୍ପା ପ୍ରଭୁ ନ ଆସିଲେ

ଉତ୍ତର ନେଇଣ ବିପ୍ର ବାହୁଡି ନଇଲେ ।

ଧରୁଛି ଚରଣ ଆଗୋ ପ୍ରିୟସହୀ ତୋର

ଶୀଘ୍ର ଟିକେ ବିଷ ଆଣି ଦିଅ ମୋ ମୁଖର ।

ବୋଇଲେ ସଖୀ ମୋ ଅଙ୍ଗ ଅପବିତ୍ର ହେବ

ଛାର ଶିଶୁପାଳ ମୋର ବଦନ ଛୁଇଁବ ।

ହୋମ ଘୃତ ବି କୁକୁର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ସହୀ

ଯଜ୍ଞ ହବି କି ଶୃଗାଳ ଭକ୍ଷଣ କରଇ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେବୀ ଦରଶନ ହେଲେ ଶେଷ

ବଳାତ୍କାରେ ମୋତେ ବିଭା କରିବେ ଅବଶ୍ୟ ।

ବର୍ତ୍ତମାନଠାରୁ ବିଷ ଖାଇଥିଲେ ମୁହିଁ

ସେତେବେଳେ ମଡ଼ା ଭାବି ନ ଛୁଇଁବେ କେହି

ଖମ୍ବରେ ମୂର୍ଦ୍ଧନା ପିଟି କାନ୍ଦଇ ସୁନ୍ଦରୀ

ମୁଖେ ଜଳ ସିଞ୍ଚି ବୋଧ କରେ ସହଚରୀ ।

ମାନ ମୋର ବୋଲି ଆଗୋ ପ୍ରିୟସଖୀ ତୁହି

ଦୂତ ବିଳମ୍ବରେ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୁଅଇ ।

ଦେଖିବୁ ଦେବୀ ମନ୍ଦିରୁ ତୋତେ ନରହରି

ବଳାତ୍କାରେ କର ଧରି ନେଇଯିବେ ହରି ।

ରାଜାମାନଙ୍କ ମୁଖରେ ଚୂନକାଳି ଦେଇ

ରଥେ ବସାଇ ଦ୍ଵାରକା ଯିବେ ପ୍ରଭୁ ନେଇ ।

ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି କହୁଛି ମୁହିଁ ସପ୍ତବାର

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ଶୀଘ୍ର ସହୀ ତୁ ବାହାର ।

ଏଣେ ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ଗୁପ୍ତଚର ବୁଲୁଥିଲା

ତୋଟାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଖବର ସେ ଦେଲା

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ ଆଗେ ଜଣାଇଲା ଚାର

ଯଦୁପତି କୃଷ୍ଣ ଉଭା ବେଣୀନଦୀ ତୀର ।

ଯହୁଁ ରାଜନ ପାଇଲା ଏସନ ଖବର

ଭୟ ଜାତ ହୋଇଲା ମନରେ ତାହାର ।

ଜରାସନ୍ଧ ଆଗେ ରାଜା ଯାଇଣ କହଇ

ଶୁଣିଲି ମୁଁ କୃଷ୍ଣ ରଣେ କିମ୍ପା ଆସିଛଇଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର

ଛନ ଛନ ହୋଇଲାକ ମନ ଯେ ତାହାର ।

ସର୍ବ ରାଜାଙ୍କୁ ଡକାଇ ସତର୍କେ କହଇ

ସେ ଗଉଡ଼ଟୋକା କିମ୍ପା ଏଣେ ଆସିଛଇଁ ।

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ସର୍ବେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଧରି

ନିର୍ବନ୍ଧେ ଜରା କନ୍ୟାକୁ ଚଉପାଶେ ଘେରି ।

ଯେହ୍ନେ ପଶି ନ ପାରଇ ମାତ୍ର ପିପିଲିକା

ଏକଥାକୁ ଅତି ସାବଧାନ ଥିବ ଏକା ।

ଭୀଷ୍ମ ବୋଇଲା କୃଷ୍ଣେ ଡାକିବିକି ମୁହିଁ

ପୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର ବୋଲେ ନାହିଁ ନାହିଁ ।

ଏଠିତ କ୍ଷତ୍ରିୟଙ୍କର ସଭା ଅଛି ହୋଇ

ଆସିଲେ କେଉଁଠି ସେ ଗଉଡ଼ ଦସିବଇଁ ।

ସେଟା ତ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ମୁଖେ ଲାଜି ନାହିଁ ତାର

ବେହିଆପଣେ ବସିବ ଆସିଣ ମଝିର ।

ପୁଣି ଏକ କୁଲକ୍ଷଣ ତାହାର ଅଛଇ

ପରଝିଅ ବୋହୁ ଦେଖି ସେ ଆଖି ଠାରଇ

ଗଉଡ଼ ଜାତିରେ ବୁଦ୍ଧି ବୃତ୍ତି ତାର ନାହିଁ

ଦେଖିଲେ ନାକ ଟେକିବେ ତାକୁ ନରସାଇଁ ।

ଘୃଣା କରିବେ ସଭିଏଁ ରୂପ ଦେଖି ତାର

କାଳିଆ ଭୂତ ପରାଏ ଦିଶେ ତା ଶରୀର ।

ଯଦି ଅକସ୍ମାତେ କନ୍ୟା ତାହାକୁ ଦେଖିବ

ଭୂତ ଭାବି ଡର ଛାନିଆରେ ପଡ଼ିଯିବ ।

ପୁଣି ବାଂଶ ବଂଶୀଟାଏ ହାତରେ ଧରିଛି

କେଳାଙ୍କ ପରି ସ୍ତିରୀଙ୍କ ଆଗରେ ବାଉଛି ।

ତୁମ୍ଭେ ଯଦି ତାକୁ ଆଣ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରି

ଆମ୍ଭେ ସର୍ବ ନରପତି ଯିବୁ ଯେ ବାହାରି ।

ଶୁଣିଣ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା କଲେ ନାହିଁ ନାହିଁ

ଏତେ ଗୁଣ ଅଛି ତାର ମୁହିଁ ଜାଣେ ନାହିଁ ।

ଶୁଣି ଜଣେ ସଖୀ ଅନ୍ତଃପୁରେ ଦୌଡ଼ିଯାଇ

ଚୁପୁ ଚୁପୁ କରି ଜେମା ଆଗରେ କହଇ ।

ଆଗୋ ସହୀ ବେଣୀ ନଦୀ ତୀରେ ନରହରି

ରଥ ଆଣି ସେଠାବରେ ଅଛନ୍ତି ଉତୁରି ।

ପିତା ଯାଉଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ଆଣିବାର ପାଇଁ

ଜରାସନ୍ଧ ନାହିଁ କରିବାକୁ ଗଲେ ନାହିଁ ।

ସଖୀଠୁ ଶୁଣି ରୁକ୍ମିଣୀ ହୋଇଲେ ଆନନ୍ଦ

ଯେହ୍ନେ ହସ୍ତେ ପାଇଲେ ସେ ହଜିଥିବା ଚାନ୍ଦ

ବୋଇଲେ ଗୋ ସଖୀ ତୁହି ଶୀଘ୍ର ଯାଅ ଧାଇଁ

କହିବୁ ଦେବୀ ମନ୍ଦିରୁ ଯିବେ ମୋତେ ନେଇ

ତୁରନ୍ତ ଆସିବେ ପ୍ରଭୁ ବିଳମ୍ବ ନ କରି

ଯାଅ ସଖୀ ଧରୁଅଛି ଚରଣ ତୋହରି ।

ଜେମା ବଚନରେ ସଖୀ ତରତରେ ଗଲା

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କହିଲା ।

ଯାଅଗୋ ସଖୀ କହିବ ଜେମାଙ୍କୁ ତୁମରି

ଚୋରଙ୍କ ପରି କିମ୍ପାଇ ଆଣିବି ଯେ ଧରି ।

ଛାର ଜରାସନ୍ଧଟାକୁ ମୋର ଡର ନାହିଁ

ମାତ୍ର ସତର ଥର ସେ ଯାଇଛି ପଳାଇ ।

ଆଉ ସବୁ ନୃପତିଙ୍କୁ ମୁଁ ଛାଗଳ ପରି

ମନ୍ଥି ଦେଇ ଆଣିବି ମୁଁ ସଖୀଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭରି ।

ନେବି ସହୀଙ୍କୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯିବ ଛାଡ଼ିଦେଇ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେବି ମୁହିଁ ।

ମୋ ପ୍ରିୟାର ଯେତେ ଉପକାର ଅଛି କରି

ଗୋଟି ଗୋଟି ସବୁ ଶୁଝିଦେବି ମୁଁ ତୁମ୍ଭରି ।

ସଖୀ ପଚାରଇ ହସି କିସ ଦେବ କୁହ

ଏକା ସଙ୍ଗେ ବିଭା ହେବି ସଭିଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ।

ଲାଜରା ହୋଇଣ ସଖୀ ବଦନ ପୋତିଲା

ପଦ୍ମଲୋଚନକୁ ଦେଖି କାମେ ବାଇ ହେଲା ।

ତାହାର ମନ ଜାଣିଣ ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ନିଶ୍ଚୟ ତୁମ କାମନା ଦେବି ପୂର୍ଣ୍ଣକରି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ଅଗ୍ରସର ହୁଅ

ଶୀଘ୍ର ବାରତା ନେଇଣ ମୋ ପ୍ରିୟାକୁ ଦିଅ ।

ପାଦେ ପ୍ରଣିପାତ ହୋଇ ସେ ସଖୀ ଚଳଇ

ମିଳି ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ସବୁ ତିଆରି କହଇ ।

କୋଳ କରି ତାକୁ ଜେମା ସ୍ନେହରେ କହଇ

ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟବତୀ ଏ ସଂସାରେ ଅଟୁ ତୁହି ।

ମୋ ପ୍ରାଣନାଥଙ୍କୁ ଆଗ ଦର୍ଶନ କରିଲୁ

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ତୋର ପ୍ରାଣ ମୁକତି ଲଭିଲୁ ।

ଏହି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଅପୂର୍ବ ବିଧାନ

ଶୁଣିଣ ଭବସାଗରୁ ତର ସର୍ବଜନ ।

ଦ୍ୱାରକାପୁରେ ଯାଦବେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନ ପାଇ

ବଳରାମ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଜଣାଇଲେ ଯାଇଁ ।

ନାହାନ୍ତି ମୁରାରି ବୋଲି ତାହାଙ୍କୁ କହିଲେ

ଯୋଗବଳେ ବଳରାମ ସମସ୍ତ ଜାଣିଲେ ।

ଯାଦବଙ୍କୁ ତିଆରିଲେ ସମସ୍ତ ବାହାର

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଆଣିବାକୁ ଯାଆନ୍ତି ଶ୍ରୀଧର ।

ଘୋର ସମର ସେ ସ୍ଥାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ହେବ

ଜରାସନ୍ଧ ଆଦି ବୀର ଅଛନ୍ତି ସେ ଠାବ ।

ଏକା ହୋଇ ମୋର କ୍ଷୁଦ୍ର ଭାଇ ନ ପାରିବ

କାଳେ ମୋହର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପରାସ୍ତ ହୋଇବ ।

ଚାଲ ଚାଲ ସର୍ବେ ଶୀଘ୍ର ନ କର ଉଛୁର

ଆଜି ସେ ସଭିଙ୍କୁ ମାରି କରିବି ମୁଁ ଚୂର ।

ଲଙ୍ଗଳେ ସଭିଙ୍କୁ ସମୁଦ୍ରରେ ପକାଇବି

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଆଣି ମୋର କୃଷ୍ଣ ବିଭାଦେବି ।

ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ ଆଦି ଯଦୁବଂଶ ବୀର

ଯେ ଯାହା ଆୟୁଧ ଘେନି ହୋଇଲେ ବାହାର

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପରି ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ଧାଇଁ

ରାମ ତାଳଧ୍ବଜ ରଥ ଆଗରେ ଧାମଇ ।

ଏତେ ପଥ ଅତିକ୍ରମ କରି ଯଦୁବୀର

ଘଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ବେଣୀ ନଦୀତୀରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଦେଖିଲେ ସେଠାରେ ରହିଅଛି ନନ୍ଦିଘୋଷ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଇନ୍ଦୁ ପରି ଦିଶେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି

କୁଣ୍ଡୀ ନଗ୍ରଆଡ଼େ ପ୍ରଭୁ ଚାହିଁଣ ଅଛନ୍ତି ।

ବଳରାମଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଆନନ୍ଦେ ଉଠିଲେ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭ୍ରାତାଙ୍କ ଚରଣେ ପ୍ରଣିପାତ ହେଲେ ।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଦି ଯେତେ ମାନ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲେ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯଥାବିଧି ମାନ୍ୟ ପ୍ରଭୁ କଲେ ।

କଲ୍ୟାଣ କଲେ ସରବେ ଜୟ ହେଉ ତୋର

ଶତ୍ରୁ ଦର୍ପ ଧ୍ୱଂସ କନ୍ୟାରତ୍ନ ଲାଭକର ।

ଯାଦବ ସଇନ ଏକଠାବେ ହେଲେ ଠୁଳ

କନ୍ୟା ଲଭିବାକୁ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ସକଳ ।

ସେହି ସମୟରେ ପୁରନାରୀ ମେଳ ହୋଇ

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାନ୍ତି ହୁଳହୁଳି ଦେଇ ।

ହଜାର ହଜାର ଅହ୍ୟସ୍ତିରୀଙ୍କ ମଝିରେ

ଯାନ୍ତି ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ଚାନ୍ଦମୁହିଁ ଧୀରେ ।

ବକଗଣ ମଧ୍ୟେ ଯେହ୍ନେ ରାଜହଂସ ଶୋଭା

କଳା ମେଘ ଶୋଭେ ଯେହ୍ନେ ବିଦ୍ୟୁତ୍‌ର ପ୍ରଭା

ସେହି ପରି ଶୋଭା ପାନ୍ତି ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦିନୀ

ଚଉପାଶେ ରାଜା ଯାନ୍ତି ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଘେନି ।

ପାଦଗାମୀ ହୋଇ ସର୍ବେ କରିଣ ଗମନ

ଦେବୀ ମନ୍ଦିର ନିକଟେ ମିଳିଲେ ବହନ ।

ନଇବେଦ୍ୟ ଡାଲା ହସ୍ତେ ଧରି ଜେମାମଣି

ନାରୀଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଚାଲନ୍ତି ଭୀଷ୍ମକ ଦୁଲ୍ଲଣୀ ।

ଶ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ ଚରଣାବିନ୍ଦେ ଦେଇଥାନ୍ତି ମନ

ତିଳେମାତ୍ର ନଥାଏ ରୁକ୍ମିଣୀ ବାହ୍ୟଜ୍ଞନ ।

ଜଳୁଜୁଳା ପୋକ ପରି ସର୍ବ ନରପତି

ଜେମାମଣିଙ୍କର ନୟନକୁ ଦେଖୁଥାନ୍ତି ।

ସର୍ବ ନାରୀଏ ବାହାରେ ଅପେକ୍ଷା କରିଲେ

ସୁମେଧାକୁ ଘେନି ଜେମା ମନ୍ଦିରକୁ ଗଲେ ।

ପଦ୍ମାସନ ପାଡ଼ି ଦେବୀ ସମ୍ମୁଖେ ସୁନ୍ଦରୀ

ସ୍ତବ ଆରମ୍ଭ କରିଲେ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ସୁମରି ।

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ମାତ ତ୍ରିପୁର ମୋହିନୀ

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ମାତ ଶଙ୍କର ଘରଣୀ ।

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ମାତ ଅପର୍ଣ୍ଣା ପାର୍ବତୀ

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ମାତ ତୁହି ମହାସତୀ ।

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ମାତ ତୁହି ଆଦିମାତା

ଜୟ ଜୟ ଜୟ ମାତ ତୁ ହର୍ତ୍ତା କରତା ।

ସଚରାଚର ଅଟଇ ତୋହର ଭିଆଣ

ପ୍ରଳୟ କାଳେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଧରୁ ମା ଗର୍ଭେଣ ।

ସଦା ଧ୍ୟାନ କରୁଥାନ୍ତି ତୋତେ ମହେଶ୍ୱର

ତେଣୁ ଭକ୍ତିଭରେ ବନ୍ଧା ତାହାଙ୍କ ପାଦର ।

ମୁଁ ତୋହର କନ୍ୟା ମାତ କିଛି ନ ଜାଣଇ

କେବଳ ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଆଶ୍ରା କରିଛଇଁ ।

ଯେଉଁ ବର କନ୍ୟାକୁ ଦେଉଛୁ ଦୟାକରି

ବର୍ତ୍ତମାନ ପୂର୍ଣ୍ଣକର ତାହାକୁ ଶଙ୍କରୀ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ତପେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ମହାମାୟୀ

ଶୂନ୍ୟରେ ବାଣୀ ଭାଷିଲେ ଜେମାକୁ ଶୁଭଇ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ବିନେ ଅନ୍ୟ କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି

ଅମୃତ ବଚନ ଦେବୀ ଶୂନ୍ୟରେ ଶୁଣାନ୍ତି ।

ତୋତେ ନେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ଚକ୍ରଧର

ଏକଘଣ୍ଟା ରହ ତୁହି ମନ୍ଦିର ଭିତର ।

ମନେରଖ ଆସିଲା ମାତ୍ରକେ ସ୍ୱାମୀ ତୋର

ମସ୍ତକରୁ ମୋର ପୁଷ୍ପ ଖସିବ ତୋ କର ।

ଯେତେବେଳେ କବାଟେ ମାରିଲେ ପଦ୍ମକର

ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଖୋଲିଦେବୁ ତୁ ମନ୍ଦିରଦ୍ୱାର ।

କର ପ୍ରସାରନ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ପଡ଼ିବୁ ତୁ ଡେଇଁ

କୋଳେଧରି ରଥେ ତୋତେନେବେ ପାଣସାଇଁ

ଯହୁଁ ଏତକ ଶୁଣିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାରୀ

ପଦ୍ମାସନେ ଦୃଢ ହୋଇ ବସିଲେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ମନ୍ଦିର ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵରେ ବହୁ ନରପତି

ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଧରିଣ ନିର୍ବନ୍ଧେ ଜଗିଛନ୍ତି ।

ପିପିଲିକା ପରିଯନ୍ତେ କାକୁ ଭିତରକୁ

ଛାଡ଼ି ଦେଇଣ ଜଗିଛନ୍ତି ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ।

ଏଣେ ଯାଦବ ଶୁଣିଣ ହୁଳହୁଳି ସ୍ୱନ

ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ସହିତେ ହେଲେ ଛନ ଛନ ।

ନନ୍ଦିଘୋଷେ ବିଜେକଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

ଯେ ଯାହାର ରଥ ମଧ୍ୟେ ହୋଇଲେ ବାହାର

ଦେଖ ମନ୍ଦିର ନିକଟେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ

ଦେଖିଲେ ଜଗିଅଛନ୍ତି ବହୁ ନରସାଇଁ ।

ଯିବାକୁ ଉପାୟ ନାହିଁ ମନ୍ଦିର ଭିତର

ମନେ ମନେ ଚିନ୍ତାକଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର ।

ନିଶ୍ଚେ ମୋତେ ଅନାଇଣ ରହିଛି ସୁନ୍ଦରୀ

ତେଣୁ ମନ୍ଦିର ଦୁଆର ଅଛି ବନ୍ଦକରି ।

ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ାଇ ସାରଥି ନନ୍ଦିଘୋଷ ନେଲା

ଦେବୀ ମନ୍ଦିର ଦୁଆର ସାମନା ରଖିଲା ।

ରଥେ ଥାଇ କବାଟରେ କର ମାରି ହରି

ଡାକନ୍ତି ତୁରନ୍ତ ଆସ ମୋ ପ୍ରାଣ ଈଶ୍ୱରୀ ।

ବିଳମ୍ବ ହୋଇଲେ କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇବ ବିଫଳ

ବର୍ତ୍ତମାନ ଏ ସ୍ଥାନରେ ହେବ ମହାଗୋଳ ।

ଯହୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ବାଣୀ କର୍ଣ୍ଣରେ ବାଜିଲା

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଜେମା କରେ ପୁଷ୍ପ ବର୍ଷାହେଲା

ସେ ପୁଷ୍ପକୁ କରେ ଧରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଘରଣୀ

ଖୋଲିଦେଇ ଦ୍ୱାର ଗୋରୀ ଚାହିଁଲେ ତକ୍ଷଣି ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ତାହାଙ୍କୁ ଦିଶଇ

ନିସ୍ତରିଲି ନିସ୍ତରିଲି ବୋଲିଣ ବୋଲଇ ।

ପଦ୍ମକର ବଢାଅନ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

ଡେଇଁପଡ଼ିଲେ କୋଳକୁ ରୁକ୍ମିଣୀ ସତ୍ବର ।

ସୁମେଧାକୁ ଚାହିଁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ନରହରି

କିମ୍ପାଇଁ ଭୂତଳେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛୁ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ତୁରନ୍ତ ରଥ ଉପରେ ଆସ ଚାନ୍ଦମୁହିଁ

ତୁମ୍ଭେ ମୋ ପ୍ରାଣେଶ୍ଵରୀଙ୍କ ଅଟ ପ୍ରିୟସହୀ ।

ଚାହିଁଦ୍ୟନ୍ତେ ସୁମେଧା ଶ୍ରୀ ରାଜିବଲୋଚନ

ରଥପରେ ପଡ଼ିଗଲା ହୋଇ ହତଜ୍ଞାନ ।

ତହିଁପରେ ଦେବୀ କୋଳେ ହେଲେ ବିଦ୍ୟମାନ

ସ୍ୱର୍ଗେ ସକଳ ଦେବତା କଲେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ।

ଦେଖ ଆହେ ସର୍ବଦେବ ବୋଲନ୍ତି ବିଧାତା

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ କୋଳେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦିଶନ୍ତି ଶୋଭିତା ।

ଯହୁଁ ଚଳାଇ ସାରଥି ନେଲା ରହୁବର

ନେଇଗଲା ନେଇଗଲା ପଡ଼େ ହାହାକାର ।

କେ ବୋଲଇ ମାର ମାର କେ ବୋଲଇ ଧର

କେ ବୋଲଇ ନାରୀ ଚୋରଟାକୁ ପ୍ରାଣେମାର

ଅସ୍ତ୍ର ଝଙ୍କାର ଆବର ଧନୁର ଟଙ୍କାର

ଦଲ ଦୁଲ ନାଦେ କମ୍ପିଯାଏ ତିନିପୁର ।

ରଥ ଚାରିପାଖ ଯାକ ସର୍ବେ ଗଲେ ବେଢ଼ି

ଦେଖି କ୍ରୋଧେ ହଳଧର ତାଳଧ୍ବଜ ଚଢ଼ି ।

ଲଙ୍ଗଳେ ରାଜାମାନଙ୍କୁ କରିଣ ପ୍ରହାର

ନନ୍ଦିଘୋଷ ସମ୍ମୁଖରେ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ବୋଇଲେରେ କୃଷ୍ଣ ମୁହିଁ କରୁଅଛି ରଣ

ବୋହୂକୁ ନେଇଣ ନଗ୍ରେ ଯାଅ ତୁ ଶୀଘ୍ରେଣ ।

ଏହା ଶୁଣି ଚକ୍ରଧର ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଏ ମୋହର ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭ୍ରାତା ଦେବୀଙ୍କୁ ବୋଇଲେ

ଶୁଣି ଆନନ୍ଦେ ଅଧୀରା ହୋଇଣ ସୁନ୍ଦରୀ

ରଥପରେ ଦେଢଶୁରେ ପ୍ରଣମିଲେ ଗୋରୀ ।

ଝାଉଁଳିଲା ଲତା ପରି ରୁକ୍ମିଣୀ ଦିଶନ୍ତି

ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୋଳରେ ଢଳି ପଡ଼ିଲେ ଯେ ସତୀ ।

ରୋମେ ରୋମେ ଶିହରଣ ଜାଗି ବାଳାର

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇଣ ଗୋରୀ ହୃଦୟ ଅସ୍ଥିର ।

ସ୍ଵୟମ୍ବରେ ଲକ୍ଷେ ରାଜା ଦେଖିଲାକ ବାଳୀ

କାହାପରେ ତିଳେ ମନ ନଥିଲାକ ବଳି ।

ଯେ ଯାହାର ସେ ତାହାର ଦଇବ ଲିଖନ

ଚନ୍ଦ୍ର ବିନେ କୁମୁଦ କି ଆନେ ଶୋଭାବନ ।

ଜାଣି ପ୍ରିୟା ମନ ଦରହସି ଚକ୍ରଧର

ଆତ୍ମୀୟ ବଚନ ବାଣୀ ଭାଷନ୍ତି ମଧୁର ।

ମୁଖ ନୀଳ ଅମ୍ବରରେ ଢାଙ୍କିଣ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଲାଜେ ଚକ୍ଷୁ ବୁଜି ଗୋରୀ ନ କହନ୍ତି ବାଣୀ ।

ସୁମେଧା ସହୀକୁ ବାସେ ଧରିଣ ଶ୍ରୀହରି

ଦରହସି ପଚାରନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ସୁନ୍ଦରୀ ।

କିମ୍ପା ଲାଜ କରୁଛନ୍ତି ସଜନୀ ତୁମ୍ଭର

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ପଦେ ନ କହନ୍ତି ଗୀର

ସହଜେ ତ ତୁମ୍ଭେ ତାଙ୍କ ପ୍ରିୟ ସହଚରୀ

ଜାଣିଥିବ ନିଶ୍ଚେ ଶୁଣ ପ୍ରିୟାର ସୁନ୍ଦରୀ ।

ସୁମେଧା ବୋଲଇ ତୁମ୍ଭେ ବଡ଼ ଦଗାଦାର

ବହୁତ କନ୍ଦାଇ ଅଛ ସଖୀଙ୍କୁ ଆମ୍ଭର ।

ଫୁସୁଲା ଫୁସୁଲି କଲେ ନୋହିବ ନିସ୍ତାର

ନିଶ୍ଚୟ ଜେମା କରିବେ ତାହାର ବିଚାର ।

ଏହିପରି ହାସ୍ୟ ପରିହାସ୍ୟ ପ୍ରଭୁ କରି

ରୁକ୍ମଣୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଚଳନ୍ତି ମୁରାରି ।

ଏଣେ ଭୀଷ୍ମକ ପୁରରେ ଜରାସନ୍ଧ ଥିଲା

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଚାର ମୁଖୁଁ ବାରତା ପାଇଲା ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସହିତ ବହୁ ରାଜା ହୋଇ ଠୁଳ

ବସିଥିଲେ ସଭା ମଧ୍ୟେ ହୋଇଣ ବିହ୍ୱଳ ।

ଯହୁଁ ଏସନ ଖବର କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ

କିହେଲା କିହେଲା ବୋଲିଣ ଧାଇଁଲେ ।

ପୁରବାସୀଗଣ ଶୁଣି ହୋଇଲେ ଚକିତ

ପିତା ମାତା ଆଦି ସର୍ବେ ହେଲେ ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ

ସମସ୍ତେ ଶୁଣି ବସିଲେ ମୁଣ୍ଡେ ହସ୍ତ ଦେଇ

ଏତେ ବଡ଼ ଆୟୋଜନ ଗଲା ପଣ୍ଡ ହୋଇ ।

ଗରଜନ କରି କହେ ଜରାସନ୍ଧ ବୀର

ତିଳେମାତ୍ର ମନେ କେହି ଭାବନା ନ କର ।

ଆଜି ଗଉଡ଼କୁ ମୁହିଁ ଶତ ଶିକ୍ଷା ଦେବି

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳରେ ଗୋଡ଼ାଇ ମାରିବି ।

ଉଗ୍ରସେନ ବନ୍ଧୁ ବୋଲି ଉପରୋଧ କରି

ଛାଡ଼ିଦେବାରୁ ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧା ବଢିଛି ତାହାରି ।

ଚୁଚୁନ୍ଦ୍ରା ମାରିଲେ ହାତ ଗନ୍ଧ ହେବ ବୋଲି

ବହୁତ ବାର ତାହାକୁ ମୁହିଁ ଛାଡ଼ିଦେଲି ।

ପୁଣି ଛୋଟ ଜାତି ବୋଲି କିଛି ନ କହଇ

ତେଣୁ ଗଉଡ଼ ଟୋକାର ମୁହଁ ବଢ଼ିଛଇଁ ।

ଜରାସନ୍ଧ ବାଣୀ ଶୁଣୁଥାନ୍ତି ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ମୁରବୀ ହୋଇଣ କହେ ଦେଖାଇ ଖାତିରି ।

କିନ୍ତୁ ମନ ଭିତରେ ତା ଥାଏ ପୁରା ଭୟ

ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ଖାଲି ଶୁଣାଏ ଅଭୟ ।

ଥୋକେ ମଣିମା ମଣିମା ବୋଲି ହେଉଥାନ୍ତି

ଭୟେ କରାୟତ ନୃପ ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣ ରଥେ ନେଇଯିବା ଶୁଣି

ରାଗେ ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦନ ଉଠେ ଶିରଝୁଣି ।

ସଭିଙ୍କ ସମୀପେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରଇ ବୀର

ରୁକ୍ମିଣୀର ଶକ୍ତି ଜାଣି ନାହିଁ ସେ ପାମର ।

ଷଣ୍ଡଟାଏ ନାରୀଟାଏ ବଗଟାଏ ମାରି

ମନେ ମନେ ଦେଖାଉଛି ଭାରି ବାହାଦୁରୀ ।

କଂସରାଜାକୁ ତ ସେ ଗଉଡ଼ ମାରି ନାହିଁ

ପରମାୟୁ ଶେଷ ହୋନ୍ତେ ପଡ଼ି ମଲେ ସେହି ।

ଆଜି ନିଶ୍ଚେ କ୍ଷତ୍ରିୟଙ୍କ ନୀତି ସେ ଜାଣିବ

ଛାର ଶୃଗାଳ ହୋଇଣ ସିଂହଭଗ୍ନୀ ନେବ ।

ଏହିପରି ଗରଜନ କରି ବୀରବର

ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ଅସ୍ତ୍ର ଧରି ହୋଇଲା ବାହାର

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ ଚରିତ

ଶୁଣିଲେ କଳୁଷ ଦେହୁ ହୋଇବ ଦୂରିତ ।

ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଚ୍ୟୁତଙ୍କ କଳ୍ପନା ମନ୍ଦିର

ଅଜ୍ଞାନ କ୍ଷେତ୍ରମୋହନ କରଇ ତିଆର ।

କିପରି ସୌଧ ଗଢ଼ିବି ଜାଣେ ନାହିଁ କିଛି

ଶ୍ରୀ ଶାରଳାଦେବୀ ପଦ ଧ୍ୟାୟି ମୁଁ ଲେଖିଛି ।

ଏହି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ କରିଲି ଉଦ୍ଧାର

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଶରଣ ପୟର ।

ଶୁଣ ଆହେ ସାଧୁଜନେ ଧୀରସ୍ଥିର ହୋଇ

କୁଣ୍ଡଳି ନଗ୍ରରେ ମହାସମର ହୁଅଇ ।

ବିଶ୍ୱ ବିକ୍ରମ ମୂରତି ଧରି ହଳଧର

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗେ କରନ୍ତି ସମର ।

ଚଉପାଶେ ମହା ମହା ଯୋଦ୍ଧା ଘେରିଛନ୍ତି

ମଧ୍ୟେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ମୂରତି ହଳି ହୋଇଛନ୍ତି ।

ମାର ମାର ଧର ଧର କମ୍ପଇ ଶବଦ

ସ୍ୱର୍ଗରେ ଦେବତାଗଣ ହୋଇଲେ ସ୍ତବଧ ।

ଦିବସେ କୁହୁକମୟ ପୁର ଗଲା ହୋଇ

ଗର୍ଜନ୍ତି ତର୍ଜନ୍ତି ସୈନ୍ୟ ମେଦିନୀ କମ୍ପାଇ ।

ଯାକୁ ସମ୍ମୁଖେ ଦେଖନ୍ତି ସ୍ଵାମୀ ହଳଧର

ଏକା ଚାପୁଡ଼ାକେ ପ୍ରାଣ ଘେନନ୍ତି ତାହାର ।

ସକଳ ଯାଦବଗଣ ରଣ କରୁଥାନ୍ତି

ଏକୁ ଏକ ବଳି ଯମ ପରାୟ ଦିଶନ୍ତି ।

ବୋଲନ୍ତିରେ ନୃପ ସର୍ବେ ଯିବ ଯମାଳୟ

ପର ବୁଦ୍ଧିରେ ପଡ଼ିଣ ନିଶ୍ଚେ ହେବ କ୍ଷୟ ।

ଯାଦବଙ୍କ ବାଣୀ ଶୁଣି ଶାଲ୍ୱ ଦନ୍ତବକ୍ର

ଅଧର କାମୋଡ଼ି ଧାନ୍ତି ହୋଇଣ ନିର୍ଭୀକ ।

ରହ ରହରେ ଗଉଡ଼େ ଆଜ ହେବ ଧ୍ୱଂସ

ଯାଦବ କୁଳ ମହୀରୁ ହୋଇବ ନିର୍ବଂଶ ।

ଏଗାର ସହସ୍ର ରାଜା ତାଙ୍କ ପଛେ ଧାନ୍ତି

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ କେତେ କଳନା ନ ଯାନ୍ତି ।

ନିର୍ଘାତ ଶବଦ ଜାଣି ପଡ଼େ ବଜ୍ରବାଣ

ଧବଳ ଛତ୍ର ଚାମର ଚିରାଳ ଆଢଣ ।

ଅଜଗଜ ନାମେ ଧନୁ ଶାଲ୍ୱ ଧରି କରେ

ସହସ୍ରେ ନାରାଚ ସନ୍ଧି ବିନ୍ଧିଲା କ୍ରୋଧରେ ।

ନାରାଚ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖି ଉଗ୍ରସେନ

କତୁରି ବାଣରେ କାଟି କଲେ ଛିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ।

ତା ଦେଖି ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ ଶାଲ୍ୱ ମହାବୀର

ପୁଣି ଶତେ ବାଣ ଯୋଖି ବିହିଲା ସତ୍ତ୍ବର ।

କହୁ କହୁ ପଞ୍ଚଶତ ବାଣ କରେ ଧରି

ହସ୍ତବ୍ୟଗ୍ରେ ବିନ୍ଧି ଦେଲା ଧନୁର୍ବେଦ ସ୍ମରି ।

ବାବଲ କୁନ୍ତ ମୁନା ଯେ ଲୌହଶତେ କାଣ୍ଡ

ଓଟାରି ବିନ୍ଧିଲା କ୍ରୋଧେ ହୋଇଣ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ।

ସେ ବାଣ ଆକାଶମାର୍ଗେ ହୋଇ ଏକମେଳ

ଭୟଙ୍କର ରୂପ ଧରି ହୋଇଲା କରାଳ ବାବଲ

ବାଣକୁ ହାତେ ଧରି ଉଗ୍ରସେନ

ଏକାଥରେ ଦୈତ୍ୟବାଣ କରିଲେ ଛେଦନ ।

ପଞ୍ଚଶତ ବାଣ କ୍ରୋଧେ ଉଗ୍ରସେନ ବୀର

ବିନ୍ଧି ଶାଲ୍ବ ରଥ ଅଶ୍ୱ ଛେଦିଲ ସତ୍ୱର ।

ସମ୍ଭାଳ ସମ୍ଭାଳ ବୋଲି ଶାଲ୍ୱକୁ ଡାକନ୍ତି

ପୁଣି ମନ୍ତ୍ର ପଢି ଦଶବାଣ ସେ ବିନ୍ଧନ୍ତି ।

ଧନୁକୁ ସତର କାଣ୍ଡ ତୂଣୀରକୁ ବିଂଶ

ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ପଦାତିଙ୍କୁ ବିନ୍ଧି ଦଶ ଦଶ ।

ଏକାବେଳେ ଏତେ ଶର ପେଶି ଉଗ୍ରସେନ

ସମ୍ଭାଳ ସମ୍ଭାଳ ବୋଲି କଲେ ଗରଜନ ।

ସେ ବାଣ ଗଗନମାର୍ଗେ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟ ଉଡ଼ି

ଶାଲ୍ୱ ନୃପତି ରଥରେ ପଡ଼ିଲେ କଚାଡ଼ି ।

ସାରଥି ଅଶ୍ୱ ତୂଣୀରୁ ଧନୁ ଧ୍ୱଜା ଆଦି

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ନିମିଷକେ ପକାଇଲେ ଛେଦି ।

ସାରଥି ଅଶ୍ୱ ମରନ୍ତେ ବିରଥୀ ହୋଇଣ

ରଥୁ ଡେଇଁ ତଳେ ଉଭା ଶାଲ୍ୱ ନରରାଣ ।

ତାହା ଦେଖି ଉଗ୍ରସେନ ଅତି କ୍ରୋଧଭରେ

ହାବୋଡ଼ା ଶରକେ ବିନ୍ଧିଲେ ଶାଲ୍ୱ ଉପରେ

ସେ ବାଣ ବାଜନ୍ତେ ଯାଇ ବୀର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ

ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ ହୋଇ ରାଜା ପଡ଼ିଲା ଭୂତଳେ

ଜରାସନ୍ଧ ଦେଖୁଥିଲା କିଛି ଦୂରେ ରହି

ଆରେ ପୁତ୍ରହନ୍ତା ବୋଲି ଗର୍ଜିଣ ଧାମଇଁ ।

ଉଗ୍ରସେନ ନିକଟରେ ବିଶ୍ୱ ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବେଗରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ନରସାଇଁ ।

ବାସ୍ତରୀ ଭାରର ଗଦା କରେ ଅଛି ଧରି

କୁନ୍ତଯଷ୍ଟି ଭିନ୍ଦିପାଳି ଖଡ୍‌ଗ ଆଦିକରି ।

ରେ ରେ କାର କରି ଉଚ୍ଚେ ଦିଏ ସିଂହରଡ଼ି

ସେ ରଡ଼ି ଘାତରେ ବୃକ୍ଷୁ ଡାଳପତ୍ର ଛିଡ଼ି ।

ବାମେ ଗଦାବର ଟେକି ଦକ୍ଷେ ମୋଡ଼ି ନିଶ

ବୋଲଇ ଆରେ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ପ୍ରାଣେ ଛାଡ଼ ଆଶ ।

ସମୁଦି ବୋଲିଣ ଉପ୍ରୋଧ ମୁଁ କରିଥିଲି

ଆଜି ତୋହଠାରୁ ମାୟା ମମତା ଛାଡ଼ିଲି ।

ସୋମବଂଶ ନୃପ ହୋଇ ବନ୍ଧୁବର୍ଗ ଛାଡ଼ି

ଛାର ଗଉଡ଼ ଟୋକାଟା ସଙ୍ଗେ ଅଛୁ ପଡ଼ି ।

ଆରେ ଅଲାଜୁକ ତୋର ମୁଖେ ଲାଜ ନାହିଁ

ତୋ ବଂଶ ପରା ନାଶିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦୁଇ ।

ପୁଣି ତାକୁ ସେବାକରୁ ମୁଖେ ନାହିଁ ଲାଜ

ଦେଖିବି କିପରି ତୋତେ ରଖିବେ ସେ ଆଜ

ଶତ୍ରୁ ସଙ୍ଗେ ମିତ୍ର ହେଉ ଅଟୁ ବଡ଼ ହୀନ

ଜନମହୁଁ ଅଲକ୍ଷଣେ ଗଲା ତୋର ଦିନ।

ପିତା ଅର୍ଜିଲା ମଥୁରା ରଖି ନ ପାରିଲୁ

ପ୍ରାଣଭୟେ ଦ୍ଵାରକାରେ ଯାଇଣ ଲୁଚିଲୁ।

ପିତୃ ବୈରୀ ମାତୃ ବୈରୀ ପୁତ୍ରବୈରୀ ତିନି

ଆମ୍ଭ ବଇରୀ ସଙ୍ଗରେ ଏମାନଙ୍କୁ ଘେନି ।

ଆରେ ଓଲୁ କିପରି ତୁ ଗଉଡ଼ ସଙ୍ଗତେ

ନିଶ ଫୁଲାଇ ବୁଲଛୁ ଲାଳ ନାହିଁ ତୋତେ ।

ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ ବୋଲେ ତୋର ବାହାଦୁରି

ଦେଖିଛି ସତର ଥର ପଳାଇଲୁ ହାରି ।

ପର ବୋଲି ଯାହାକୁ ତୁ ଆଖ୍ୟା ଅଛୁ ଦେଇ

ଜାଣିନାହୁଁ କିରେ ସେ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅଟଇ ।

ମୋ କନ୍ୟା ଗର୍ଭରୁ ଯେହୁ ହୋଇଅଛି ଜାତ

ଯଦୁକୁଳକୁ ରେ ସହି ଅଟଇ ପବିତ୍ର ।

ଲାଜ ନାହିଁ ମୋ ଆଗରେ କହୁଛି ବଡ଼ାଇ

ନିଜର ମହତ୍ୱ ଜଗି ଫେରିଯାଅ ତୁହି ।

ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର ରାଗେ ପରଜ୍ଜ୍ୱଳି

ରହରେ ରଖିବ ଅଛି କିଏ ମହାବଳୀ ।

ମାର ମାର ବୋଲି ଜରାସନ୍ଧ କରେ ରଡ଼ି

ଗର୍ଜ୍ଜନ ଘାତରେ ଗିରିଶୃଙ୍ଗ ପରେ ଝଡ଼ି ।

ଯେତେ ସୈନ୍ୟ ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା ପଛେ ଥିଲେ

ରେ ରେ କାର ଗରଜନେ ସରବେ ଧାଇଁଲେ ।

ଜରାସନ୍ଧ ଯୁଝିବାକୁ ଦେଖି ରଘୁବୀର

ଉଗ୍ରସେନଙ୍କ ନିକଟେ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ଉଭୟ ସୈନ୍ୟଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ହୁଏ ଘୋର ରଣ

କକଡ଼ା ମାସରେ ଯେହ୍ନେ ବାଣ ବରଷଣ ।

ସେହିପରି ସୈନ୍ୟମାନେ ଶର ବରଷନ୍ତି

ଦୂରେ ଦେଖି ବଳରାମ ତହୁଁ ପ୍ରଶଂସନ୍ତି ।

ସମସ୍ତ ଯଦୁଗଣଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ଦଇତ୍ୟାରି

ଦେଇ ଅଛନ୍ତି ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ଦାନକରି ।

ସର୍ବ ସୈନ୍ୟମାନେ ବିଷ୍ଣୁ ପରାୟ ଦିଶନ୍ତି

ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର ମନେହୁଏ ଘାଣ୍ଟି ।

ରହରେ ଯାଦବ ତବ ପୁରାଉଛି କାଳ

ଏତେ କହିଣ ଉଠିଲା ଜରା ମହାବଳ ।

ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲେ ଦୂରେ ରହି ହଳଧର

ଜରାସନ୍ଧକୁ ଦେଖିଣ ଧାଇଁଲେ ପ୍ରଖର ।

ଆରେରେ ଅସୁର ତୋର ଆଉ ରକ୍ଷା ନାହିଁ

ଜନ୍ତୁପତି ପୁରେ ଯିବା ମନ ବଳିଛଇଁ ।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ମୂରତି ଗୋଟା ଧରି ହଳଧର

ଲଙ୍ଗଳ ଅଗ୍ରେ ବୁଲାଇ ଧାଇଁଲେ ପ୍ରଖର ।

ଯେତେବେଳେ ବଳରାମ ଥାଟରେ ମିଳିଲେ

ଦେଖିଣ ଯାଦବ ସୈନ୍ୟ ଫୁଲି ଯେ ଉଠିଲେ ।

ବଳରାମ ମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖି ସ୍ୱର୍ଗେ ସୁନାସୀର

ଭାବିଲେ ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରଳୟ ହୋଇବ ସଂସାର ।

ପାତାଳ ବାସୁକି ମୁଖୁ ଗଳେ ରକ୍ତଧାର

ଅନୁକ୍ଷଣେ ଡାକେ ରକ୍ଷାକର ଚକ୍ରଧର ।

ପ୍ରାଣ ମୂର୍ଚ୍ଛା ହୋଇ ସର୍ବ ଯାଦବେ ଲଢନ୍ତି

ଜରାର ସଇନମାନେ ଗୋଡ଼ାଇ ମାରନ୍ତି ।

ରାମଙ୍କୁ ଆଗରେ ଦେଖି ଜରା ନରଗଣ

ଅରି ନିବାରଣ ରଥେ ବସିଲା ତକ୍ଷଣ ।

ରାମକୁ ଚାହିଁଣ କ୍ରୋଧେ ବୋଲେ ଜରାସନ୍ଧ

ଆରେରେ ଗଉଡ଼ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ବଡ଼ ମନ୍ଦ ।

ତୁମ ସକାଶରୁ ମୋର ହେଲା ଏତେ ହାନି

ଗଉଡ଼ ଟୋକା ଦୁଇଟା ନ ପାରିଲ ଜିଣି ।

ବଳରେତ ମୋ ସଙ୍ଗରେ ନୁହ ତୁମେ ସରି

ଗୁଡ଼ିଏ ଯାଦୁ ମନ୍ତର ଅଛ ଶିକ୍ଷାକରି ।

ତେଣୁ ଅଷ୍ଟାଦଶ ଥର ଧାଡ଼ି ଦେଲି ମୁହିଁ

ଖସି ପଳାଇ ଲୁଚିଛ ତୁମେ ଦୁଇଭାଇ ।

ସମୁଦ୍ର ମଝିରେ ଭୟ ଲୁଚିଅଛ ଯାଇ

କ୍ଷତ୍ରିୟଙ୍କର କି ଏହା ଉଚିତ ଅଟଇ ।

ଜାତିରେ ଗଉଡ଼ ବୋଲି ତୁମ ଲାଜ ନାହିଁ

ତେଣୁ ଚୋର ଖଣ୍ଟ ପରି ଲୁଚୁଅଛ ଯାଇ ।

ମହାପାପୀ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ନରଜନ୍ମ ପାଇ

ତୁ ତାକୁ ମାରିବା ତୋର ଉଚିତ ନୁହଇ ।

ଗୋପୀ ହରିଲା ପ୍ରାୟେକ ମଣିଅଛ ଏବେ

କ୍ଷତ୍ରିୟ କନ୍ୟାକୁ ନେଉଅଛ କେଉଁ ଦମ୍ଭେ ।

ପଞ୍ଚାଣୋଇ ସସ୍ର ରାଜା ଆଖିରେ ଦେଖିଲ

ତଥାପି ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇ ଏଡ଼େ କର୍ମ କଲ ।

ଜଳନ୍ତା ଅନଳେ ପଡ଼ି ମଲରେ କିମ୍ପାଇ

ଅବରଣେ ଆସି କନ୍ୟା ନେଉଛ ଚୋରାଇ ।

ଏତେ କହି ଜରାସନ୍ଧ କ୍ରୋଧେଣ ଗରଜି

ବୋଲେ କାଳଯମ ତୋର ପୋଛିଲାଣି ପାଞ୍ଜି

ସାତପୁର ଘେର ମଧ୍ୟେ ପଡ଼ିଅଛି ଏବେ

ନିଶ୍ଚେ ନାଶଗଲେ ସାତବଂଶର ଯାଦବେ ।

ବର ଘେନି ରାଜାମାନେ କରିଛନ୍ତି ସଭା

ମଙ୍ଗୁଳିଲା କନ୍ୟା ନେଇ ତୁମ୍ଭେ ହେବ ବିଭା ।

ଶିଶୁପାଳ ବସିଛନ୍ତି ବାନ୍ଧିଣ ମୁକୁଟ

କନ୍ୟାକୁ ଚୋରାଇ ନେଲା ତୋ ଭାଇ ପାପିଷ୍ଠ

ଏତେ କହି ନୃପବର ଧନୁଗୁଣ ଟାଣି

ଲକ୍ଷେକ ବାବଲ ଶର ବସାଇଲା ଆଣି ।

ନାରାଚ ଆସିବା ଦେଖି ପ୍ରଭୁ ହଳଧର

କତୁରୀ ବାଣ କାଢ଼ିଣ ବିନ୍ଧିଲେ ସତ୍ଵର ।

ଜରାସନ୍ଧ ଶର ସବୁ ପକାଇଲ କାଟି

ଅସ୍ତ୍ର ହତ ହେବା ଦେଖି ରାଜା ରାଗେ ଉଠି ।

ଧାତିକାରେ ବିନ୍ଧିଲା ଯେ ପଞ୍ଚଶତଶର

ବାଣ ଆଣିବା ଦେଖିଣ ପ୍ରଭୁ ହଳଧର ।

ଦରହସିତ ହୋଇଣ ପ୍ରଭୁ ହଳଧର

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣମୁନା ଅସ୍ତ୍ରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲେ ଯେ ସତ୍ଵର

ଆବର ଯେ ଜରା ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ କ୍ଷୁର ବାଣ

ଯାଦବ ସୈନ୍ୟ ଉପରେ ବିନ୍ଧେ କରି ଟାଣ ।

ଧନୁର୍ବେଦ ସୁମରଣି ବିନ୍ଧିଲେ ଗରଜି

ତରସ୍ତ ହୋଇଣ ଯଦୁବଳ ଗଲେ ଭାଜି ।

ସୈନ୍ୟଭଗ୍ନ ଦେଖି ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ର ବାଣ ରାମ

ପେଶିଦେଲେ ଜରାସନ୍ଧ କ୍ରୋଧେ ହୋଇ ତମ

ଯେତେ ବାଣ ଜରାସନ୍ଧ ବୀର ପେଶିଥିଲା

ହଳଧରଙ୍କର ବାଣ ସମସ୍ତ କାଟିଲା

ତା ଦେଖି ମଗଧରାଜ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଗଉଡ଼ ତୁ ବୋଲି ପ୍ରଶଂସିଲା

ତା ପରେ ପେଶିଲା ଜରା ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଶର

ସମସ୍ତ ଶରକୁ ଛେଦିଦେଲେ ହଳଧର ।

ପନ୍ନଗ ନାରାୟଣ ଯେ ମହା ଭୟଙ୍କର

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ହୋଇଲେ ସେ ବିଶ୍ୱ ଅବତାର

ମତ୍ତକରୀ ଯେହ୍ନେ ପଦ୍ମ ବନକୁ ମନ୍ଥଇ

ସେହିପରି ଜରାସୈନ୍ୟ ରାମ ମନ୍ଥୁଛଇ ।

ପର୍ବତ ପରାୟ ମଢ କୁଢ କୁଢ ହୋଇ

ପଡ଼ୁଛନ୍ତି ରକତରେ ନଦୀ ଯେହ୍ନେ ବହି ।

କିଳିକିଳା ନାଦକରି ଯୋଗ୍ନି ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ

ରୁଧିର ପାନ କରନ୍ତି ମନେ ଖୁସି ବହି ।

ଯେତେ ସୈନ୍ୟ ରଣକ୍ଷେତ୍ରେ ଥିଲେ ରୁଣ୍ଡହୋଇ

ଅର୍ଦ୍ଧକରୁ ବେଶି ସୈନ୍ୟ ଗଲେ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ।

ଏହା ଦେଖି ଜରା ଗଦା ବୁଲାଇଣ ଟେକି

ମଲୁରେ ଗଉଡ଼ ବୋଲି ପିଟିଲା ନିରେଖି ।

ଦେହେ ନ ବାଜୁଣୁ ତାହା ଦେଖି କାମପାଳ

ବାମଭୁଜେ ପାତିଦେଇ ପକାଇଲେ ତଳ ।

ତିନିଥର ବ୍ୟର୍ଥ ଯହୁଁ ହେଲା ଗଦା ତାର

ରାମ ବିଚାରିଲେ ବଳ ସରିଲା ଏହାର ।

ତହୁଁ କତୁରୀ ବାଣକୁ ପେଶି ହଳଧର

ଦୁଇଖଣ୍ଡ କରି କାଟିଦେଲେ ଗଦାବର ।

ଦେଖି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର ବାକ୍ୟ ନ ସ୍ଫୁରଇ

ଖଡ଼ଗ ଧରିଣ ରାଗେ ଗର୍ଜିଣ ଧାମଇଁ ।

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣଧାର ଖଡ଼ଗ ଗୋଟି ଧରି ଧାତିକାର

ଗରଜନେ କମ୍ପାଇଲା ସେହି ତିନିପୁର ।

ଦେଖି ବଳରାମ ସ୍ୱାମୀ କ୍ରୋଧେ ପରଚଣ୍ଡ

ଶର ମାରି ଖଡ଼ଗ ତାର କଲେ ବେନିଖଣ୍ଡ ।

ତତକ୍ଷଣେ ରୁଦ୍ରତେଜ ଧରି ସଙ୍କର୍ଷଣ

ମନ୍ତ୍ରପଢ଼ି ବସାଇଲେ ପାଶୁପତ ବାଣ ।

ପ୍ରଳୟ ଅନଳ ସମ ଦିଶେ ବାଣ ଜ୍ୟୋତି

କାଳାନଳ ବାଣ ତେଜି ଭୟଙ୍କର ମୂର୍ତ୍ତି ।

କୋପଭରେ ରୁଦ୍ରମୂର୍ତ୍ତି ଧରିଛନ୍ତି ହଳୀ

ସ୍ୱର୍ଗ ମଣ୍ଡଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘୋଟିଛି ମଉଳି ।

ଶୁକ୍ଳାମ୍ବର ବିଷ୍ଣୁକୁଣ୍ଡ ଇନ୍ଦୁ ପ୍ରାୟ ମଣି

ଲହ ଲହ ଜିହ୍ୱା ଶିରେ ଶୋହେ ସପ୍ତଫେଣୀ ।

ଜରାକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ହୋଇଲେ ତିଆର

ସ୍ବର୍ଗରେ ଦେବତାମାନେ ହେଲେ ଥରହର ।

ଭାବିଲେ ଜରାକୁ ଯେବେ ରାମ ମାରିଦେବେ

ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଦେବ ଯଜ୍ଞ କିପରି କରିବେ ।

ତେଣୁ ସର୍ବ ଦେବତାଏ ଶୂନ୍ୟେ ହୋଇ ଠୁଳ

ଡାକିଲେ ଜରାସନ୍ଧକୁ ନ ମାର ଏ କାଳ ।

ଯଦି ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରଭୁ ତାହାକୁ ମାରିବେ

ଯୁଧିଷ୍ଠିର ରାଜସୁୟ କିପରି କରିବେ ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ନିରାକାର

ଆମ୍ଭ ବୋଲ ମାନି ଏହି ବାର କ୍ଷମାକର ।

ଦୈବବାଣୀ ଯହୁଁ ହେଲା କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ

ପାଶୁପତ ବାଣ ଗୋଟି ତୂଣୀରେ ଭରିଲେ ।

ବୋଇଲେ ଯାଆରେ ଦୁଷ୍ଟ ତୋତେ କ୍ଷମା ଦେଲି

ଦେବତାଙ୍କ ବଚନରେ ତୋ ପ୍ରାଣ ରଖିଲି ।

ବଳରାମ ବିଶ୍ୱମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖି ଜରା ବୀର

ଭୟରେ ସର୍ବାଙ୍ଗ ଥରି ହୋଇଲା କାତର ।

ଯା ଦେହରେ କୋଟି କୋଟି ସିଂହ ପରାକ୍ରମ

ଲକ୍ଷ ଜରାସନ୍ଧଙ୍କର ଅଟଇ ସେ ଯମ ।

ଦେଖି ସେହି ରୂପ ଜରା ହୋଇଲା କାତର

ବାତେ ରମ୍ଭାବନ ପ୍ରାୟ ହୁଏ ଥରହର ।

ରଥ ଗଜ ଆଦି ସର୍ବ ଯାନ କରି ତେଜ୍ୟା

ପଦଗାମୀ ହୋଇ ତହୁଁ ପଳାଇଲା ରାଜା ।

କୁଣ୍ଡୀ କଟକକୁ ନ ପଶିଲା ମାନ ଭଙ୍ଗେ

ବାହାରେ ପଳାଇ ଗଲା ନୃପ ଘେନି ସଙ୍ଗେ

ଏଣେ ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ରଥେ ଘେନି ଚକ୍ରଧର

ଦ୍ୱାରକାଭିମୁଖେ ଯାତ୍ରା କରନ୍ତି ଠାକୁର ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭ୍ରାତ ରୁକ୍ମଣ ଶୁଣିଲା

ଭଉଣୀକୁ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଘେନି ପଳାଇଲା ।

ଯେତେବେଳେ ହଳଧର ଜରାସନ୍ଧ ଦୁଇ

କରୁଥିଲେ ଘୋର ରଣ ଗଲା ସେହି ଧାଇଁ ।

ଯୁଦ୍ଧରେ ଯୋଗ ନ ଦେଇ ଭୀଷ୍ମକ କୁମର

ଦଉଡ଼ିଲା କରିବାକୁ ଭଗ୍ନିକୁ ଉଦ୍ଧାର ।

ଭାବିଲା ମୁଁ ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ଆଣିଲେ ଛଡ଼ାଇ

ବେଦୀରେ ବର ବସିଛି ବିବାହ ଦେବଇଁ ।

ସେ ତ ଜାଣେ ନାହିଁ ମାତ୍ର ମହିମା ପ୍ରଭୁର

ପିଲା ଖେଳ ପରି ଭାବି ଦଉଡ଼ିଲା ବୀର ।

ମନେ ବିଚାରି ଦେଖିଲେ ମୋତେ ନାରାୟଣ

ଭଉଣୀକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ପଶିବ ଶରଣ ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ଥୋକେ ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗତରେ ନେଇ

ଚଳିଲା ଗଗନମାର୍ଗେ ବୀର ଯାନ ବାହି ।

ତେଣେ କୁଣ୍ଡି ନଗ୍ରସୀମା ପାର ହୋଇ ହରି

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ନ୍ୟନ୍ତି ରଥ ଗପ ସପ କରି ।

ପଶ୍ଚାତ୍‌ରେ ରଥ ଗଜ ଶବଦ ଶୁଭିଲା

ଶୁଣିଣ ସୁମେଧା ସଖୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୋଇଲା ।

ଆହେ ଦେବ ରହୁବର ଚଳାଅ ବହନ

ପଶ୍ଚାତେ ଧାଇଁଛି ରୁକ୍ମଣ ଘେନିଣ ସୈନ୍ୟ ।

ଜଣେ ମାତ୍ର ସୈନ୍ୟ ନାହିଁ ସଙ୍ଗରେ ତୁମ୍ଭରି

ସେ ଯେ ଧାଇଁଛି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ସୈନ୍ୟ ଧରି ।

ଚୁଢଙ୍ଗ ଦେଶର ଧର୍ମଗିରି ନିକଟରେ

ମିଳିଲା ରୁକ୍ମଣ ରଥ ଘେନି ଅତି ଖରେ ।

ଭାଇକୁ ଦେଖି ରୁକ୍ମିଣୀ ହେଲେ ଥରହର

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଦନ ଚାହିଁ ବୋଇଲେ ଯେ ଗୀର ।

ବିକଳେ ସତୀ କହନ୍ତି ଶୀଘ୍ର ବାହା ରଥ

ନୋହିଲେ ମୋତେ ଛଡ଼ାଇ ନେବ ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭ୍ରାତ

ନେଇଗଲେ ଶିଶୁପାଳେ ମୋତେ ବିଭାହେବ

କିପରି ଏ ବିପଦରୁ ରଖ ପ୍ରାଣଧବ ।

ଦର ଦର ହସି ପ୍ରଭୁ କହନ୍ତି ବଚନ

ବାଳୁତ ପରାୟ ମୋତେ ଭାବୁଛି କି ମନ ।

ଏହା କହି ରହୁବର ରଖିଲେ ସେଠାର

ୟା ଦେଖି ବିକଳେ ପାଦେ ପଡ଼େ ନାରୀବର ।

ହେ ସ୍ୱାମୀ ଜାଣ ନା ସେ ଯେ ମହାବଳିୟାର

ଅସ୍ତ୍ର ହୁଳେ ନ ପାରିବେ ଜିଣି ତିନିପୁର ।

ପୁଣି ତୁମ୍ଭେ ଏକା ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗରେ ନାହାନ୍ତି

ଅକଳନା ଥାଟ ଘେନି ସେ ଯେ ଧାଇଁଛନ୍ତି ।

ଧରୁଛି ଚରଣ ଶୀଘ୍ର ଚଳା ରହୁବର

ନ ପାରିବ କେଭେ ଜିଣି ଭାଇଙ୍କୁ ମୋହର ।

କିବା ପ୍ରଭୁ ଏ ଦାସୀକୁ ପସନ୍ଦ ନ କରି

ତେଜ୍ୟା କରିବାକୁ ମନ ହେଲାଣି ତୁମ୍ଭରି ।

ସୁମେଧା ରୁକ୍ମିଣୀ ଦୁହେଁ ଭୟ ଥରହର

ନୟନୁ ବହଇ ଯେହ୍ନେ ଆଷାଢର ନୀର ।

ଦେଖି ତାହାଙ୍କ ବଦନ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ

ବୋଲନ୍ତି କିମ୍ପାଇ ଧନୀ ହେଉଛି ବିକଳ ।

ଯେତେବେଳେ ଏତେ ରାଜା ସମ୍ମୁଖରୁ ମୁହିଁ

ବଳାତ୍କାରେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଣିଛି ଚାନ୍ଦମୁହିଁ ।

ସେତିକି ସାହସ ମାତ୍ର ଅଛି ବୋଲି ମୋର

ତେଣୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଣିଛି ଆରେ ରାମାବର ।

ଲକ୍ଷେ ରୁକ୍ମଣ ହୋଇଲେ ଆରେ ଚାନ୍ଦମୁହିଁ

ମୋ ସମ୍ମୁଖେ ମୋ ପ୍ରିୟାକୁ ନ ପାରିବେ ନେଇ

କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି ଚକ୍ରେ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ହରି

ରଥ ଆଗେ ରହି ଶତ୍ରୁ ବିନାଶ ସବୁରି ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଧାତିକାରେ

ପ୍ରଳୟ ଅନଳ ସମରଥ ଆଗେ ଘୂରେ ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସୁମେଧାକୁ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀଧର

ନିର୍ଭୟରେ ମୋର ପଛେ ରୁହହୋଇ ସ୍ଥିର ।

ଶାରଙ୍ଗ ଧନୁ ଶ୍ରୀହରି ନିଜ କରେ ଧରି

ଘନ ଘନ ଟଙ୍କାରନ୍ତେ କମ୍ପେ ତିନିପୁରୀ ।

କେତେ ଖଣ୍ଡେଦୂରେ ଥାଇ ଭୀଷ୍ମକ କୁମର

ଗର୍ଜିଣ ବୋଲଇ ରହ ଆରେ ନାରୀଚୋର ।

ଗଉଡୁଣୀଙ୍କ ପରାୟେ ମନେ ଭାବି ତୁହି

ସିଂହର ଭଗ୍ନିକୁ ଦୁଷ୍ଟ ନେଉଛୁ ଛଡ଼ାଇ ।

ମାର୍ଜାର ସଙ୍ଗେ ମୂଷିକ ଲଗାଉଛୁ ଗୋଳ

ଜଣାଗଲାଣି ତୋହର ପୁରିଲାଣି କାଳ ।

କଂସ ପୁତ୍ର ପ୍ରାୟ ମୋତେ ମଣୁଛୁକି ତୁହି

ଛଦ୍ମରେ ବୁଡ଼ାଇ ଜଳେ ଦେଲୁରେ ମରାଇ

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରୁ ମଙ୍ଗଳା ଭଗ୍ନିକୁ ମୋହର

ବଳାତ୍କାରେ ଚୋରି କରି ନେଉରେ ପାମର ।

ଆଜି ନିଶ୍ଚେ ତୋତେ ମୁହିଁ ପରାଣେ ମାରିବି

ଶ୍ୱାନ ଶୃଗାଳେ ତୋହର ମାଉଁସ ବାଣ୍ଟିବି ।

ଏତେ କହି ବୀର ରାଗେ ହୋଇ ଜର ଜର

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଆଗେ ହୋଇଲା ହାଜର ।

ଆଗେ ଓଗାଳିଣ ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ବୋଲେ ଗୀର

ଆଲୋଲୋ ପାପିନୀ ଏଡ଼େ ସାହସ ତୋହର

କ୍ଷତ୍ରିୟ ନନ୍ଦିନୀ ହୋଇ ହୀନକର୍ମ କଲୁ

ଛାର ଗଉଡ଼ ଟୋକାଟା ସଙ୍ଗରେ ଆସିଲୁ ।

ଗୁପତରେ ପତ୍ର ଲେଖି ବ୍ରାହ୍ମଣ ପଠାଉ

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରକୁ ତୁହି ଥିଲୁ ଠାବ ଦେଇ ।

ତୋତେ କି କହିବି ଏହା କରୁଛି ସୁମେଧା

ତେଣୁ ସଙ୍ଗତରେ ଯାଏ ମନେବହି ଶ୍ରଦ୍ଧା ।

ଏହିକ୍ଷଣି ଗଉଡ଼କୁ ବାଣେ ବିନାଶିବି

ଧରି ତୋତେ ଶିଶୁପାଳେ ନେଇ ବିଭାଦେବି ।

ଶୁଣି ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ବୁଝି କଥା କୁହ

ମୋ ସମ୍ମୁଖେ ମୋ ନାରୀକୁ ଅପମାନ ଦିଅ ।

ପୁରୁଷ ସଙ୍ଗେ ପୁରୁଷ କରଇ ବେଭାର

ଯୁବତୀ ସଙ୍ଗତେ କିବା ପ୍ରୟୋଜନ ତୋର ।

ଜାଣୁ ନାହିଁ କିରେ ସେହି ଅଟେ କାର ନାରୀ

କଥା କହୁଅଛୁ ଆଗ ପଛ ନ ବିଚାରି ।

ଶୁଣିଣ ରୁକ୍ମଣ ରାଗେ ହୋଇ ଥରହର

ବୋଇଲେ ମୋ ଭଉଣୀରେ କି ଦାବି ତୋହର

ରହ ରହ ଦେଉଅଛି ଫିସାଦ ଛଡ଼ାଇ

ଏତେ ବୋଲି କରେ ଧନୁ ଧରିଣ ଉଠଇ ।

କର୍ଣ୍ଣମୂଳ ପରିଯନ୍ତେ ଟାଣି ଧନୁ ପୁଣ

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ନାରାଚ ପେଶିଲା ତକ୍ଷଣ ।

ଅର୍ଦ୍ଧ ନିମିଷକ ମଧ୍ୟେ ଶତ ଶତ ଶର

ବିନ୍ଧିଲା ତେଜେ ଆକାଶ ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାର ।

ଭୟେ ଥରହର ହେଲେ ଦଶଦିଗପାଳ

ରଥରେ ତାଇ ରୁକ୍ମିଣୀ ହୋଇଲା ବିକଳ ।

ଗର୍ଜନ କରିଣ ବାଣ ଆସେ ରଥପର

ଦେଖିଣ ମୂର୍ଚ୍ଛା ହୋଇଲେ ଦେବୀ ଯେ ରଥର

ନନ୍ଦିଘୋଷ ଆଗେ ସୁଦର୍ଶନ ବୁଲୁଥିଲା

ତା ମଧ୍ୟରେ ବାଜି ସର୍ବ ଶର ଯେ ପଡ଼ିଲା ।

ରୁକ୍ମଣର ପରାକ୍ରମ ଜାଣି ଚକ୍ରପାଣି

ସାରଙ୍ଗ ଧନୁରେ ଗୁଣ ଦେଲେ ତତକ୍ଷଣି ।

ମନଭେଦି ଶର ପୁଣି ଯେ କତୁରୀ ବାଣ

ରୁକ୍ମଣ ରଥକୁ ପ୍ରଭୁ ପେଶିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ଘୋର ଗରଜନ କରି ସେହି ଶର ଗଲା

ରଥ ଚକ ଅଶ୍ୱଖଣ୍ଡ କାଟି ପକାଇଲା ।

ରୁକ୍ମଣ ହସ୍ତରୁ ଧନୁ କାଟିଦେଲେ ହରି

ରଥୁ ଡେଇଁ ଧାଇଁ ବୀର ଖଡ଼ଗ ହସ୍ତେ ଧରି ।

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ପରେ ମିଳିଲା ତୁରନ୍ତ

ତାହା ଦେଖିଣ ହସିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀର କାନ୍ତ ।

ହାବୋଡ଼ା ଶର ମାରିଲେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ବକ୍ଷେ ବାଜିବାରୁ ମୂର୍ଚ୍ଛା ହୋଇଲେ ରୁକ୍ମଣ

ପାଶୁପତ ଶରଗୋଟି ଯୋଚିଲେ ଧନୁର

ବୋଇଲେ ନିଶ୍ଚୟ କାଟିଦେବି ୟାର ଶିର ।

ମାରିବା ପାଇଁକି ଯହୁଁ ପ୍ରଭୁ ସଜ ହେଲେ

ପ୍ରଭୁଙ୍କର ପାଦତଳେ ରୁକ୍ମିଣୀ ପଡ଼ିଲେ ।

ବୋଇଲେ ହେ ସ୍ୱାମୀ ଦାସୀ ନିବେଦନ ଘେନ

ବାରେ ମାତ୍ର ସେବିକାର ଛୋଟ କଥା ମାନ ।

ସେ ସିନା ମୁରୁଖ ତାର ବୁଦ୍ଧି ବଳ ନାହିଁ

ତୁମ୍ଭେ ପରା ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ ।

ଯଦି ବା ବିବେକ ହୃଦେ ଥାଆନ୍ତା ତାହାର

ଶିଶୁପାଳକୁ ବରିଣ ଆଣିଥାନ୍ତା ବର ।

ଦେଖିଛି ଭଉଣୀ ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ଅଛି ଯାଇ

ବିବେକ ଥିଲେ କି ପଛେ ଥାଆନ୍ତା ଗୋଡ଼ାଇ ।

ଯଦି ବାସୀଠାରେ ଦୟା ଅଛି ପ୍ରାଣଧନ

ମୋର ବୋଲ ମାନି ବାରେ ରଖ ତା ଜୀବନ

ଯଦି ତାହାକୁ ପରାଣେ କରିବ ସଂହାର

ଜଗତରେ ନିନ୍ଦା ପ୍ରଭୁ ହୋଇବ କାହାର ।

ସମସ୍ତେ ବୋଲିବେ ନିଜ ଭଉଣୀ ୟା କଲା

ସ୍ୱ ଇଚ୍ଛାରେ ବର ବରି ଭାଇକୁ ମାରିଲା ।

ଏକଥା ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରଭୁ ବୋଲିବେ ଜଗତ

ସ୍ତିରୀ ନିନ୍ଦା ଗୋଟି ଜାଣି ସ୍ୱାମୀକୁ ପ୍ରାପତ ।

ଆଗ ତବ ନାମ ପ୍ରଭୁ ପଛରେ ମୋହାର

ଅମୁକ ଗୃହିଣୀ ବୋଲି ବୋଲିବେ ସଂସାର ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ବଦନ ଚାହିଁ ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର

ବୋଇଲେ ଉଠ ନ ମାରି ତୁମ୍ଭରି କଥାର ।

କିନ୍ତୁ ଦେବୀ ଏ ଦୁଷ୍ଟକୁ ମୁହିଁ ଶିକ୍ଷା ଦେବି

କେଶ ମୁଚ୍ଛ କାଟି ସାତବେଣ୍ଟିଆ କରିବି ।

କତୁରୀ ବାଣ ଗୋଟିଏ ପେଶି ଚକ୍ରଧର

ସାତବେଣ୍ଟି କରି ଚୁଟି କାଟିଲେ ତାହାର ।

ରଥ ପରେ ଥାଇ ନାଗଫାଶ ପେଶି ହରି

ବାନ୍ଧି ରୁକ୍ମିଣୀକୁ ନେଲେ ସେ ଦ୍ୱାରକା ପୁରୀ ।

କୁଶସ୍ଥଳୀ ଦ୍ୱାରକାରେ ମିଳିଲେ ବହନ

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀଙ୍କ କର ଧରି ଭଗବାନ ।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ଯାଇ ମାତା ଚରଣେ ନମିଲେ

ପୁତ୍ରବଧୂ ଦେଖି ସର୍ବଜନ ଖୁସି ହେଲେ ।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ଆଦି ସର୍ବପୁର ନାରୀଗଣ

ହୁଳହୁଳି ଦେଇ ନେଲେ କନ୍ୟା ବନ୍ଦାଇଣ ।

ସୁମେଧା ରୁକ୍ମିଣୀ ଦୁଇ ପୁରରେ ରହିଲେ

ଶୁଣ ହେ ବିବୁଧ ଜନେ ଆନ କଥା ଭଲେ ।

ଏଣେ କୁଣ୍ଡୀ ନଗ୍ରେ ଦୂତ ଯାଇଣ ମିଳିଲେ

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସର୍ବ କଥା ବଖାଣିଲେ ।

ପୁର ନରନାରୀମାନେ ଚକିତ ହୋଇଲେ

ଏପରି ଯେ କେବେ ଶୁଣା ନ ଥିଲା ବୋଇଲେ ।

ଶିଶୁପାଳ ବସିଅଛି ବରବେଶ ହୋଇ

ଗୁପତେ କହିଲା ଦୂତ ସବୁକଥା ଯାଇ ।

ଚାର ମୁଖରୁ ଶୁଣିଣ ଶିଶୁପାଳ ବୀର

ଗରଳ ଭକ୍ଷିଲା ପରି ଭାବିଲା ଅନ୍ତର ।

ପୁଣି ଦୂତ ବୋଲେ ହରି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର

ପାଦଗାମୀ ହୋଇ ପଳାଇଲା ସେ ରାଜ୍ୟର ।

ତାକୁ ମାରି ଦେଇଥାନ୍ତେ ନିଶ୍ଚେ ହଳଧର

ସ୍ୱର୍ଗ ଦେବତାଏ ମନା କଲେ ବାରମ୍ବାର ।

ତେଣୁ ନ ମାରି ତାହାକୁ ଦେଲେ ଘଉଡ଼ାଇ

ଭୟେ ସର୍ବ ନରପତି ଗଲେ ଯେ ପଳାଇ ।

ଆବର ରୁକ୍ମଣ କନ୍ୟା ଫେରାଇବା ପାଇଁ

ଯାଉଥିଲା ଅକଳନ ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ନେଇ ।

ଚୁଡ଼ଙ୍ଗ ଦେଶରେ ରହୁବର ଥିଲା ହୋଇ

ବିଦ୍ୟୁତ ବେଗେ ମିଳିଲେ ତହିଁ ବୀର ଯାଇ ।

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗରେ ସମର କରିଲା ପ୍ରଖର

ଶେଷେ ନାରାୟଣ ତାକୁ ବାନ୍ଧିଲେ ରଥର ।

ରଥ ଖମ୍ବ ପରେ ତାକୁ ବାନ୍ଧି ନରହରି

ଦ୍ଵାରକା ପୁରକୁ ନେଇଛନ୍ତି ଦଇତ୍ୟାରି ।

ଯହୁଁ ଏ ଖବର ଶିଶୁପାଳ ଯେ ଶୁଣିଲା

ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇଣ ତଳେ ସେ ମଥା ପୋତିଲା ।

ବୋଲେ କିମ୍ପାଇ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ପ୍ରାଣ ମୁଁ ଧରିବି

କିପରି ଦୁନିଆ ଦ୍ୱାରେ ମୁଖ ଦେଖାଇବି ।

ଏତେ ଭାବି ମୁକୁଟ ଯେ ଦେଲେ ଫୋପାଡ଼ଇ

ଚୋରଙ୍କ ପରାୟେ ତହୁଁ ଯାଏ ସେ ପଳାଇ ।

ଶିଶୁପାଳ ଯିବା ଦେଖି ନଗ୍ର ନାରୀନର

ମୁଖେ ବାସ ଦେଇ ଯେ ହସିଲେ କର କର ।

କେ ବୋଲଇ ରହ ରହ ଯାଉଛୁ କିମ୍ପାଇଁ

ବିଭାହୋଇ ପ୍ରାଣେଶ୍ୱରୀ ଯିବୁ ସଙ୍ଗେ ନେି ।

ନ ଶୁଣିବା କଥା ଶିଶୁପାଳ ଲାଜଭରେ

ଯାଆନ୍ତେ ଇଙ୍ଗିତ ଦାସୀ କରନ୍ତି ପଛରେ ।

ହଳଦୀରେ ଗରଗର ବସନ ସକଳ

ପାଦେ ଅଳତା ଚକ୍ଷୁରେ ଲାଗିଛି କଜ୍ଜଳ ।

ସିନ୍ଦୂର ଲିଭାଇ ହସ୍ତୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ ମୁଦି

ବିଭାଘର ପାଞ୍ଚି ଫିଙ୍ଗି ପାଲଟିଲା ଖଦି ।

ବେଦୀ ଉପରେ ଯେ ବିପ୍ରଗଣ ବସିଥିଲେ

ବର ପଳାଇବା ଦେଖି ଯେଝା ଘରେ ଗଲେ ।

ଲଜ୍ୟାଭରେ ଯେ ଯାହାର ବାଟେ ପଳାଇଲେ

ଲୋକେ ପଚାରିବାରୁ ସେ ଉତ୍ତର ନ ଦେଲେ ।

ଏଣେ ରଣ ଜୟକରି ପ୍ରଭୁ ହଳଧର

ଯାଦବଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଗଲେ ନିଜପୁର ।

ଦ୍ୱାରକା ନଗରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ରଥେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛନ୍ତି ରୁକ୍କଣ ଦେଖିଲେ ।

ରୁକ୍ମଣଙ୍କୁ ଦେଖି ରାମ ଡାକିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ବୋଲନ୍ତି ଏହା କି କୃଷ୍ଣ ଚରିତ ତୋହରି ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଶାଳକ ରୁକ୍ମଣ ଅଟଇ ହେ ତୋର

ଭିଣୋଇ ହେବାକୁ କିମ୍ବା କରୁ ଅବିଚାର ।

ବନ୍ଧୁ ନ ହେବା ଆଗରୁ ହୁଏ ଏହିପରି

ଏ ନିମନ୍ତେ କିମ୍ପା ତୁହି ଅଛୁ ଦୋଷ ଧରି ।

ଅନ୍ତପୁରରେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ କି ଭାବିବେ

ଆମର ମହତ ନାହିଁ ବୋଲି ବିଚାରିବେ ।

ଜଗତ ଜନ ଶୁଣିଲେ ବୋଲିବେ ବା କିସ

କହିବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ ଲେଶ ।

ଏହିପରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ରାମ ଆକଟିଲେ

ସ୍ୱୟଂ ରୁକ୍ମଣ ବନ୍ଧନ ସ୍ୱହସ୍ତେ ଖୋଲିଲେ ।

ବନ୍ଧନ ଖୋଲିଣ ରୁକ୍ମଣଙ୍କୁ ପବୋଧନ୍ତି

ବାଳୁତ ଭାଇର ଦୋଷ ନ ଧର ଏ ଘାନ୍ତି ।

ସହଜେତ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଶଳା ଅଟୁ ଯେ ତାହାର

ସାନ ଭିଣୋଇର ଦୋଷ ତୁମ୍ଭେ ହେ ନ ଧର ।

ଯେତେବେଳେ ନିଜ ଭଉଣୀକୁ ତୁମ୍ଭେ ଦେଲ

କାଳ କାଳକୁ ଆମ୍ଭର ବାନ୍ଧବ ହୋଇଲ ।

ଚାଲ ଚାଲ ଅନ୍ତପୁରେ ବିଶ୍ରାମ କରିବ

ବିଭାଘର ଶେଷକରି ତୁମ ଘରେ ଯବ ।

ଶୁଣି ହଳଧର ବାଣୀ ଭୀଷ୍ମକ ନନ୍ଦନ

ମଣିଲା ଅନେକ ଦେଲା ପରି ଯେ ଇନ୍ଧନ ।

ତଳକୁ ମୁଖ ପୋତିଣ କଲା ନାହିଁ ନାହିଁ

ଯେତେ ମତେ ବୁଝାଇଲେ ନ ମାନିଲା ସେହି ।

ନ ଚାହିଁ କାହା ମୁଖକୁ ରୁକ୍କଣ ଲାଜରେ

ପଳାଇ ଯାଇ ପଶିଲା ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ।

ମନେ ମନେ ଭାବଇ ମୁଁ କିମ୍ପାଇଁ ନ ମଲି

ଛାର ଗଉଡ଼ ହାତରେ ମହତ ସାରିଲି ।

ପର୍ବତ ଡିଙ୍ଗର ମାଡ଼ି ବୁଲୁଥାଏ ବୀର

ନୟନରୁ ନୀର ବହୁଥାଏ ଧାର ଧାର ।

କେତେ କଥା ମନ ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ ପାଞ୍ଚିଥିଲି

ଶେଷେ ପୁଣି ସାତବେଣ୍ଟ ହୋଇ ବନ୍ଧାହେଲି ।

ଧିକ ଧିକ ବଳ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟଇ ମୋହର

ମୋ ବୀରପଣ କରିବେ ସର୍ବେ ଅଖାତର ।

ଆଉ କୁଣ୍ଡୀ ନବରକୁ ମୁହିଁ ନ ଫେରିବି

କୈଳାଶପତି ଶିବଙ୍କୁ ତପସ୍ୟା କରିବି ।

ବର ପାଇଲେ ମାରିବି ନିଶ୍ଚେ କୃଷ୍ଣ ମୁହିଁ

ନୋହିଲେ ପରାଣ ମୋର ଶାନ୍ତି ହେବ ନାହିଁ ।

ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଭଉଣୀର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବି

ସର୍ବ ଯାଦବମାନଙ୍କୁ ନିର୍ମୂଳ କରିବି ।

ଏତେ ଭାଳି ବୀରବର ତପ ଆଚରିଲା

ପବନ ନିରୋଧି ଯୋଗ ଆସନେ ବସିଲା ।

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରଛ ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ ଚରିତ

ଶୁଣି ସର୍ବ ନର ହୁଅ ଏ ସଂସାରୁ ମୁକ୍ତ ।

ମହାପୁରୁଷ ଅଚ୍ୟୁତ ଭାବ ଅନୁଯାୟୀ

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା ସୁମରି କ୍ଷେତ୍ରମୋହନ ଲେଖଇ ।

ଶୁଣ ହେ ବିବୁଧ ଜନେ ଦେଇ ମନକର୍ଣ୍ଣ

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ ବିଧାନ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦ୍ୱାରକା ଭୁବନେ

ଯାଦବଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ବସିଲେ ଯତନେ ।

ଯେତେ ନାରୀ କରିଥିଲେ ଦ୍ଵାରକାରେ ବାସ

ରୁକ୍ମିଣୀର ରୂପ ଦେଖି ସର୍ବେ ହେଲେ ତୋଷ ।

ଏହାପରେ ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ସାଧୁଜନ

ଭୀଷ୍ମକ ଜେମାକୁ ହରିନେଲେ ଭଗବାନ

କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ର ରାଜ୍ୟେ ହେଲା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଚହଳ

ଭୀଷ୍ମକ ନୃପତି ଶୁଣି ଏକଥା ସକଳ ।

ଚାରି କୁମାରକୁ ପାଶେ ରାଇ ନୃପବର

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଯେ ହକାରି ପାଶର ।

ସଭା କରିଣ ସଭିଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି ରାଜନ

ପଣ୍ଡ ହୋଇଗଲା ଏତେ ବଡ଼ ଆୟୋଜନ ।

ଭାବିଥିଲି ବୁଦ୍ଧିମତୀ ଅଟେ କନ୍ୟା ମୋର

ଗଳେ ଛୁରୀ ଦେଇଗଲା ସବଂଶେ ମୋହର ।

ପୁଣି ଶୁଣିଲି ବିଶ୍ବାସୀ ଦୂତ ଯେ ପଠାଇ

କଲା ଏଡ଼େ ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନ କହି ।

ପିତାମାତା ସବୁବେଳେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ମଙ୍ଗଳ

ଆଗହୁଁ କହିଲେ କରିଥାଆନ୍ତୁ ସକଳ ।

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରୁ ତାହାଙ୍କୁ କିଏ ହରିନେଲା

କୃଷ୍ଣ ନେଇଛି ବୋଲି କେ ଦେଖି ନ କହିଲା ।

ଶୁଣା ଶୁଣିରେ କହନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ନେଇ

ଯାହାକୁ ପୁଚ୍ଛିଲେ ସେ କହୁଛି ଦେଖି ନାହିଁ ।

ତେଣୁ ଛଟପଟ ମୋର ହେଉଅଛି ମନ

ଅବା କନ୍ୟାକୁ ମୋ ନେଲା କେଉଁ ଦୁଷ୍ଟଜନ ।

ମନରେ ବିଳାପ କରି ରାଜା ରାଣୀ ଦୁଇ

କନ୍ୟା ଗୁଣ ସ୍ମରି ନେତ୍ରୁ ନୀର ଯାଏ ବହି ।

ଅନ୍ତଃପୁରେ କାନ୍ଦେ ରାଣୀ ମୁଣ୍ଡକୋଡ଼ି ହୋଇ

ଏ ସମୟେ ଏକ ଦୂତ ପ୍ରବେଶିଲା ଯାଇ ।

ରାଜସଭା ମଧ୍ୟେ ଦୂତ ମିଳିଲା ବହନ

ସିଂହାସନେ ନୃପତିଙ୍କୁ କଲା ଯଥାମାନ୍ୟ ।

ପତ୍ର ଖଣ୍ଡିଏ ନୃପତି ହସ୍ତରେ ସେ ଦେଲା

ପୁଚ୍ଛିବାରୁ ସଭାଜନେ ସମସ୍ତ କହିଲା ।

ଦ୍ୱାରକା ପୁରରୁ ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ହଳଧର

ପେଶିଛନ୍ତି ମହାରାଜ ପାଶେ ଧାତିକାର ।

ଦେବୀ ମନ୍ଦିରରେ ମାତା ପୂଜା କରୁଥିଲେ

ସେହିଠାରୁ ପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କୁ ସତେ ଘେନିଗଲେ

ପଥେ ନ୍ୟନ୍ତେ ରୁକ୍ମଣ ଯେ ପଥ ଓଗାଳିଲା ।

ଶଳା ଭିଣୋଇ ଦୁହିଁଙ୍କ ବହୁ ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା

ଶେଷେ ସାତବେଣ୍ଟି କାଟି ପ୍ରଭୁ ନରହରି

ମାରିଦେବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଥିଲେ ଯେ ବାହାରି ।

କିନ୍ତୁ ଆମ୍ଭ ଠାକୁରାଣୀ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି

ମନା କରିବାରୁ ପ୍ରଭୁ ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ।

ରଥ ଖମ୍ବରେ ବାନ୍ଧିଣ ଦ୍ୱାରକାକୁ ନେଲେ

ବଡ଼ ଠାକୁର ଯେ ଦୟାକରି ଫିଟାଇଲେ ।

ଲଜ୍ୟା ପାଇ ରାଜ୍ୟକୁ ସେ ନ ଆସିଲେ ଫେରି

ତପସ୍ୟା କରିବା ପାଇଁ ଗଲେ ଯେ ବାହାରି ।

ସୁମେଧା ଠାକୁରାଣୀ ଯେ ସଙ୍ଗତେ ଅଛନ୍ତି

ତୁମ୍ଭ ନିକଟକୁ ବଳଦେବ ପେଶିଛନ୍ତି ।

ବୋଇଲେ କହିବୁ ଆମ୍ଭ ଶ୍ଵଶୁରଙ୍କୁ ଏକା

ବିଭା ସାମଗ୍ରୀ ଘେନିଣ ଆସିବେ ଦ୍ୱାରକା ।

ଯହୁଁ ଶୁଣିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କନ୍ୟା ନେଇଛନ୍ତି

ପିତା ସହ ସଭାଜନ ମନହେଲା ଶାନ୍ତି ।

ରାଜନ ବୋଇଲେ ବଡ଼ ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋହର

ଜାମାତା ପଣେ ପାଇଲି ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର ।

ସଭାକୁ ଅନାଇ ରାଜା ବୋଇଲେ ବଚନ

କିସ ଯୋଗାଉଛି ମନେ କୁହ ସଭାଜନ ।

ସର୍ବେ ବୋଲନ୍ତି ଉଚିତ କଲେ ଜେମାମଣି

ଶିଶୁପାଳ ନୁହିଁ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗତରେ ଗଣି ।

ସେ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅବତାର ନାରାୟଣ ପାଇଁ

ବଡ଼ ସୌଭାଗ୍ୟ ତୁମ୍ଭର ଆହେ ନରସାଇଁ ।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ରାଣୀ ଯହୁଁ ବାରତା ପାଇଲେ

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଆସି ରାଜସଭାରେ ମିଳିଲେ ।

ଡଗର ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଲେ ସକଳ ଖବର

ବୋଇଲେ ଭଲ କରିଛି ରୁକ୍ମିଣୀ ମୋହର ।

ରାଜା ବୋଇଲେ ରୁକ୍ମଣ କୃଷ୍ଣେ କଲା ବାଦ

ତେଣୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଛି ଗୋବିନ୍ଦ ।

ପୁଣ ଦେଖ କେତେ ସ୍ନେହ କନ୍ୟାର ମୋହର

ଭାଇ ବୋଲି ରକ୍ଷାକଲା ପରାଣ ତାହାର ।

ନୋହିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ମାରିଥାନ୍ତା ଚକ୍ରଧର

ରୁକ୍ମିଣୀ ଯୋଗୁ ରୁକ୍ମଣ ବଞ୍ଚିଗଲା ମୋର ।

ସେ କନ୍ୟାକୁ ବହୁ ସ୍ନେହ କରିନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ

ଯେଣୁ ଶୁଣିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ବାଣୀ ଆଦିକନ୍ଦ ।

ରାଜା ରାଣୀଙ୍କ ଆନନ୍ଦ କେ ପାରିକ କହି

ସ୍ୱୟଂ ବୈକୁଣ୍ଠନାଥଙ୍କୁ କରୁଛନ୍ତି ଜ୍ବାଇଁ ।

ବହୁ ଧନ ରତ୍ନ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ନୃପବର

ସଜହେଲେ ଯିବେ ବୋଲି ସେ ଦ୍ୱାରକାପୁର ।

ହୀରା ନୀଳା ମଣି ମାଣିକ୍ୟ ଯେ ସଙ୍ଗେ ଧରି

ଶୁଭ ଅନୁକୂଳେ ରାଜା ଯାନ୍ତି ବିଭାକରି ।

ମତ୍ତହସ୍ତୀ ଚଢି ରାଜା ହୋଇଲେ ବାହାର

ବିବିଧ ବାଦ୍ୟ ନାଦରେ କମ୍ପେ ତିନିପୁର ।

ହଜାର ହଜାର ବାଦ୍ୟକାର ଲକ୍ଷ ଜନ

ନରପତିଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ କରନ୍ତି ଗମନ ।

ନଟ ଭାଟ ଜଉତିଷ ଜ୍ଞାତି ବନ୍ଧୁ ଦ୍ବିଜ

ଗଣିକା ଗୁଣିକା ଆଦି ସର୍ବେ ହେଲେ ସଜ ।

ଦ୍ୱାରକାପୁରେ ଯାଇଣ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଦେଖିଣ ଆନନ୍ଦ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ପୀତବାସ ।

ଯଥାବିଧିରେ ଶ୍ବଶୁରେ ମାନ୍ୟ କଲେ ହରି

ଜ୍ୱାଇଁ ଦେଖିଣ ଭୀଷ୍ମକ ମନ ଗଲା ପୁରି ।

ଭାବିଲେ କନ୍ୟା ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ ଅଟେ ମୋର

ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ବରିଛି ଜଗତ ଠାକୁର ।

କନ୍ୟା ଯୋଗେ ମୋର ସପ୍ତପୁରୁଷ ଉଦ୍ଧାର

ହୋଇବ ନିଶ୍ଚୟ ବଡ଼ ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋହର ।

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନେ ହଳଧରେ ମାନ୍ୟ କଲେ

ରାଜପୁର ମଧ୍ୟେ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ରଖିଲେ ।

ଯେତେ ଅନୁଚର ରାଜାଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ଥିଲେ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବିଧିମତ ସନମାନ କଲେ ।

ବିଭାଘର ଆୟୋଜନ ନିମନ୍ତେ ଶ୍ରୀହରି

ବିଶ୍ୱକର୍ମାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ ନରହରି ।

ବୋଇଲେ ହେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଆମ୍ଭ ବୋଲ କର

ଆଜ ରାତ୍ର ମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭେ ନଅର ତିଆର ।

ସମସ୍ତ ଭାର ରହିଲା ତୁମ୍ଭ ପରେ ନ୍ୟସ୍ତ

ଆମ୍ଭେମାନେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟରେ ହେଲୁ ବ୍ୟସ୍ତ ।

କାମଧେନୁକୁ ରାଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

ଆଦେଶିଲେ ଖାଦ୍ୟ ଭାର ଦେଲି ତୁମ୍ଭ ପର ।

ଯାହାର ଯେପରି ଖାଦମାନ ଲୋଡ଼ା ହେବ

ରୀତିମତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ଯୋଗାଇବ ।

ଆଦେଶ ମାତ୍ରକେ ଯେଝା କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗିଲେ

ବିଶ୍ୱକର୍ମା ହାରା ନୀଳା ପୁର ନିର୍ମାଣଲେ ।

ବିଭାମଣ୍ଡପ ଶୋଭା ଯେ କଳନା ନ ଯାଏ

ହୀରା ନୀଳା ମଣି ମାଣିକ୍ୟରେ ଶୋଭା ପାଏ

ସ୍ୱରଗରୁ ପାରିଜାତ ମାଳ ସୁନସୀର

ବରଗିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଶକୁ ସତ୍ୱର ।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳରେ ଯେତେ ନରପତି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କଲେ ଯଦୁପତି ।

ଦେବତା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଋଷି ମୁନି ଆଦିକରି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କଲେ ନରହରି ।

ଯଥା ସମୟରେ ସର୍ବେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପୁର ଶୋଭା ଦେଖି ଖୁସି ହେଲେ

ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁର ପରାୟ ହୋଇଛି ତିଆର

ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜାଙ୍କ ଲାଗି ଅପୂର୍ବ ନଅର ।

ରାଜାଗଣ ସଙ୍ଗତରେ ଥିଲେ ଯେତେ ଚାର

ତାଙ୍କ ଲାଗି ମଧ୍ୟ ଘର ହୋଇଛି ତିଆର ।

ହାତୀ ଘୋଡ଼ା ଆଦି ଯାନ ରହିବାର ପାଇଁ

ଆଗରୁ ନଅରମାନ ଅଛି ତୋଳାହୋଇ ।

ଖାଦ୍ୟଭଣ୍ଡାର ଅଜସ୍ର ହୋଇଛି ତିଆର

କାମଧେନୁ ପ୍ରସାଦରେ ସବୁ ଭରପୁର ।

ଯେଉଁ ଅପୂର୍ବ ପଦାର୍ଥ ନ ଦେଖିଛି କେହି

ସ୍ୱାଦୁ ଦ୍ରବ୍ୟ କାମଧେନୁ ଦେଇଛି ଯୋଗାଇ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ବିଭା ଦେଖିବାର ପାଇଁ

ସର୍ବ ଋଷିଗଣମାନେ ଛନ୍ତି ଉଭା ହୋଇ ।

ଦ୍ୱାରକା ପୁରେ ତୋରଣ ସଜା ହୋଇଅଛି

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦ୍ୱାରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଳସ ବସିଛି ।

ସେ ପୁରର ଶୋଭାଗୋଟି ବଢାଇ ସୁନ୍ଦର

ଉପମା ଦେବାକୁ କେହି ନାହିଁ ତିନିପୁର ।

ସ୍ବୟଂ ବେଦବର ଅଛନ୍ତି ପୁରୋଧା ହୋଇ

ଯେତେ ଜଳ ଲୋଡ଼ା ଇନ୍ଦ୍ର ଦିଅଇ ଯୋଗାଇ ।

ସୂପକାର ହୋଇ ଦିଗପାଳ ପରଷନ୍ତି

ଅଇଁଠା ପତ୍ର ସକଳ ପବନ ଉଡ଼ାନ୍ତି ।

ଯେଉଁଠି ପବନ ନେଇ ପତ୍ର କରେ ଗଦା

ଅଗ୍ନି ଦେବ ଜାଳି ସବୁ କରିଦ୍ୟନ୍ତି ପଦା ।

ସ୍ୱର୍ଗ ଅପ୍‌ସରା ସକଳ ନୃତ୍ୟ ଯେ କରନ୍ତି

ତିନିପୁର ଅତିଥିଙ୍କ ମନ ସେ ମୋହନ୍ତି ।

ତାଳ ଧରନ୍ତି ହରଷେ ସେ ଗନ୍ଧର୍ବଗଣ

ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ଶିବ ଆନନ୍ଦେଣ ।

ଘୃତ ସମୁଦ୍ରରୁ ଐରାବତ ଆଣି ଘୃତ

ଯଜ୍ଞ କୁଣ୍ଡରେ ଢାଳନ୍ତି ସେ ଯେ ଅନୁବ୍ରତ ।

ମଙ୍ଗଳାଷ୍ଟକ ପଢନ୍ତି ବିପ୍ର ଜଉତିଷ

ଗହ ଗହ ଶବଦରେ କମ୍ପଇ ତ୍ରିଦଶ ।

ସ୍ୱୟଂ ବେଦବର ମୁଖେ ବେଦ ପାଠ କରି

ଅଗ୍ନିରେ ଆହୁତି ଦ୍ୟନ୍ତି ତମ୍ବା ପାତ୍ରଭରି ।

ଦେବନାରୀ ମର୍ତ୍ତ୍ୟନାରୀ ପାତାଳର ନାରୀ

ମିଳିଣ ଯେ ହୁଳହୁଳି ଦିଅନ୍ତି ସବୁରି ।

ସ୍ବୟଂ ନାରାୟଣ ବାମେ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ଧରି

ମୁକୁଟ ବାନ୍ଧିଣ ବସିଅଛନ୍ତି ମୁରାରୀ ।

ଶଙ୍ଖେ ଜଳ ଟେକିଦେବ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ

କନ୍ୟା ସହ ବହୁଦ୍ରବ୍ୟ ଦେଲେ ରାଜା ଦାନ ।

ହସ୍ତଗଣ୍ଠି ପକାଇଣ ବରକନ୍ୟା ଦୁଇ

ଜୁଆ ଖୋଳାଇଲେ ସର୍ବନାରୀ ମେଳ ହୋଇ ।

ଦେବଲୋକ ନରଲୋକ ନାଗଲୋକଗଣ

ବିଷ୍ଣୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଭା ଦେଖୁଥାଆନ୍ତି ହର୍ଷେଣ ।

ଋଷିପତ୍ନୀ ଦେବପତ୍ନୀ ଇନ୍ଦ୍ରାଣୀ ସର୍ବାଣୀ

ସାବିତ୍ରୀ ସହିତେ ଅର୍ଘ୍ୟ ବନ୍ଦାଇଲେ ଆଣି ।

ସାତବଂଶ ଯାଦବଙ୍କ କୁଳ ନାରୀ ଯେତେ

ରାଣୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ମାଳାଦେବୀଙ୍କ ସହିତେ ।

ଅର୍ଘ୍ୟ ବନ୍ଦାଇଲେ ସର୍ବେ ବେଦୀ ପରେ ମିଳି

ସୁଲକ୍ଷଣୀ ନାରୀମାନେ ଦ୍ୟନ୍ତି ହୁଳହୁଳି ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ ଦେଖିଲେ ସେ ବିଭା

ପୂର୍ବଜନ୍ମେ କେତେ ତପ କରିଥିଲେ ଅବା ।

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା ଆନନ୍ଦ କେ ପାରିବ କହି

ସ୍ୱୟଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଶ୍ୱଶୁର ଆଜି ସେ ଅଟଇ ।

ବେଦ ବିଧାନରେ ଶେଷ ହେଲା ବିଭାଘର

ଗୁରୁଜନଙ୍କ ପାଦରେ କଲେ ନମସ୍କାର ।

ବ୍ରହ୍ମା ଆଦି ଉଗ୍ରସେନ ପାଦରେ ନମିଲେ

ଶେଷେ ବରକନ୍ୟା ଭୀଷ୍ମ ପାଦେ ପ୍ରଣମିଲେ ।

ଯେତେବେଳେ ଝିଅ ଜ୍ୱାଇଁ କଲେ ନମସ୍କାର

ଆନନ୍ଦେ ବିଭୋର ହେଲେ କୁଣ୍ଡୀ ନରେଶ୍ଵର ।

ମନେକଲେ ଅଟଇ ମୁଁ ମହାଭାଗ୍ୟବାନ

କନ୍ୟା ଲାଗି ବୈକୁଣ୍ଠରେ ପାଇବି ମୁଁ ସ୍ଥାନ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ମୁହିଁ ଅଟଇ ଗଉଡ଼

ଶିଶୁପାଳ ଅଟେ ସିନା କ୍ଷତ୍ରିୟ ମଉଡ଼ ।

କ୍ଷତ୍ରିୟ ସଙ୍ଗେ ବସିଲେ ଜାତି ଯିବ ବୋଲି

ପୁରକୁ ଡାକିଲେ ନାହିଁ ତୋଟାରେ ପଡ଼ିଲି

ପୁଣି ଭୀଷ୍ମ ରାଜନ ଧରି ପଦ୍ମକର

ବୋଇଲେ ସେ କଥା ସବୁ ମନରୁ ପାଶୋର

ସ୍ୱୟଂ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୋ ଗୃହରେ ଥିଲେ ଅବତରି

କାହୁଁ ବା ଚିହ୍ନିଥାନ୍ତି ମୁଁ ନରଦେହ ଧରି ।

ତୁମ୍ଭର ମହିଁମା ଅଟେ ଦେବ ଅଗୋଚର

କିପରି ଜାଣିବି ମୁହିଁ ଅଟେ ଛାର ନର ।

କେବଳ ଏତିକି ବର ମାଗୁଅଛି ମୁହିଁ

ସୁଦୟା ବହିଣ ମୋତେ ଦେବ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ମୋର ଅଲିଅଳ କନ୍ୟା କିଛି ଜାଣେ ନାହିଁ

ପାଦେ ଦୋଷ କଲେ କ୍ଷମା ଦେବ ଦୟାବହି ।

ବାଲ୍ୟ କାଳରୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଶ୍ରା କରିଅଛି

ଜୀବନରେ ତବ ବିନୁ ନ ଜାଣଇ କିଛି ।

ବଡ଼ ଲାଜକୁଳି କନ୍ୟା ଅଟଇ ମୋହର

ନ ମାଗିଲେ ଯାଚି ଦ୍ରବ୍ୟ ଦେବ ଚକ୍ରଧର ।

ଅନ୍ତଃପୁରରେ ରୁକ୍ମିଣୀ ସବୁ ଶୁଣୁଥାନ୍ତ

ମୁଖପୋତି ତଳେ କର କର ହସୁଥାନ୍ତି ।

ପ୍ରଭୁ ବୋଲିଣ ଆପଣ ନ ଭାବିବେ କିଛି

ଯାହା ତାଙ୍କ ଲୋଡ଼ା ଆମ୍ଭ ରାଜପୁରେ ଅଛି ।

ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ହେବ ଦରକାର

ସୁମେଧା ଅଛି ଯୋଗାଇ ଦେବ ଯେ ପାଶର ।

ଆବର ବୋଲନ୍ତି ନୃପ ଏତିକି ମାଗୁଣି

ନିତାନ୍ତ ନିର୍ବୋଧ ଅଟେ ମୋର ପୁତ୍ରମଣି ।

ଯାହା ଦୋଷ କରିଅଛି ପୟରେ ତୁମ୍ଭର

ଶଳା ବୋଲି ଭାବି କ୍ଷମା ଦେବ ହେ ଠାକୁର ।

ଶ୍ୱଶୁର ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀଧର

ମୋର ତିଳେ ରାଗ ନାହିଁ ତାହାଙ୍କ ଉପର ।

ସେ ତ ତପ କରୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମାରିବାକୁ

ବିଧବା କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ଭଗ୍ନିକୁ ।

ଶୁଣିଣ ରାଜା ବୋଲନ୍ତି ଥାଉ ଥାଉ ତପ

ଅମଙ୍ଗଳ କଥା କିଆଁ ଧରୁଅଛ ମୁଖ ।

କଲ୍ୟାଣ କରୁଛି ତୁମ୍ଭ ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନ

ସୁଖରେ ଅତିବାହିତ ହେଉ ଚିରଦିନ ।

ଝିଅ ଜ୍ୱାଇଁଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧ ଦେଇ ନରେଶ୍ୱର

କୁଣ୍ଡୀ ନଗ୍ରେ ଯିବା ପାଇଁ ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ଅପୂର୍ବ ଚରିତ ଏ ଯେ ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ

ଦ୍ଵାରକାପୁରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିବାହ ଚରିତ ।

ଏହାପରେ ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ନାରୀବର

ରଜସ୍ୱଳା ହେଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେ ଗୁରୁବାର ।

ପୁଣି ଦ୍ୱାରକାରେ ଜନେ ହରଷ ହୋଇଲେ

କୁଳବଧୂମାନେ ଆସି ପୁରିରେ ମିଳିଲେ ।

ନୃତ୍ୟଗୀତରେ ମାତିଲେ ସର୍ବେ ମେଳହୋଇ

ହଳଦୀ ପାଣି ଗୋଳିଲେ ନାରୀଗଣ ତହିଁ ।

ସଭା ମଧ୍ୟେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଉଗ୍ରସେନ ଥିଲେ

ହଳଦୀ ପାଣିରେ ତାଙ୍କୁ ଜୁଡୁବୁଡୁ କଲେ ।

ଯେପରି ଫଗୁ ଖେଳନ୍ତି ବୃନ୍ଦାବନେ ହରି

ଗୋପୀ ଗୋପାଳମାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତରେ ଧରି

ସେହିପରି ସର୍ବନାରୀ ଦ୍ୱାରକା ନଗର

ହଳଦୀ ପାଣିରେ କରିଦେଲେ ଗର ଗର ।

ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ମନେ ଖୁସିହୋଇ

ଦୁର୍ବାସା ଋଷିଙ୍କୁ ପୁରେ ଆଣିଲେ ଡକାଇ ।

ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କ ରଜସ୍ବଳା କଥା ପଚାରିଲେ

ବୋଇଲେ ବିଧିବିଧାନ ବତାଅ ହେ ଭଲେ ।

ନାତୁଣୀ ବଧୂର ରଜ ଚକ୍ର କହ ଫେଡ଼ି

ଏହା ଶୁଣି ଋଷିବର ଧଇଲେକ ଖଡ଼ି ।

ବୋଇଲେ ଗୁରୁବାରେ ଯେ ହୁଏ ରଜବତୀ

ଗୋଟିଏ ପୁତ୍ର ତାହାର ହୁଅଇ ଉତ୍ପତ୍ତି ।

ନଣନ୍ଦ ସୌତୁଣୀ ପଦ ତଳରେ ଖଟନ୍ତି

ସ୍ୱାମୀ ସହଗାମିନୀ ସେ ନାରୀମାନେ ହ୍ବନ୍ତି ।

ରଜ ଚକ୍ର ତତ୍ତ୍ୱ ଋଷି ବହୁ ବୁଝାଇଲେ

ଧନ ଜନ ଗୋପ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବଢ଼ିବ ବୋଇଲେ ।

ଶୁକ୍ରବାରେ ରଜସ୍ବଳା ଯେବେ ହୁଏ ନାରୀ

ପତି ସୋହାଗିନୀ ଧନଜନ ବହୁ ତାରି ।

ଶନିବାରେ ରଜୋବତୀ ହେଲେ ମରେ ପତି

ରବିବାରେ ହେଲେ ବନ୍ଧ୍ୟା ଅପୁତ୍ରିକ ହୋନ୍ତି ।

ସୋମବାରେ ରଜସ୍ୱଳା ନାରୀ ପତିବ୍ରତା

ମଙ୍ଗଳେ ଷୋଳ ବରଷେ ମରେ ତାର ଭର୍ତ୍ତା ।

ବୁଧବାରେ ଯଦି ନାରୀ ହୁଏ ରଜୋବତୀ

ଧନଜନ ସହିତରେ ଲଭେ ବହୁ କୀର୍ତ୍ତି ।

ଏହିପରି ସବୁକଥା ମୁନି ବୁଝାଇଲେ

ଠିକେ ଠିକେ ଏହାକୁ ଯେ କହିଲି ମୁଁ ଭଲେ ।

ଆବର କହନ୍ତି ଋଷି ଶୁଣନ୍ତି କେଶବ

କହିଲେ ଏକଇ ପୁତ୍ର ଦେବୀଙ୍କର ହେବ ।

ସେହି ପୁତ୍ର ଯଦୁବଂଶ ପବିତ୍ର କରିବ

ସମରେ ଅସୁର ନାଶି ଭାରା ଉଶ୍ଵାସିବ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ମୁନି ପ୍ରଘଟ ନକର

ଯେହ୍ନେ ଅନ୍ୟମାନେ ନ ଶୁଣନ୍ତି ଏ ଖବର ।

ସବୁ କଥା ଶୁଣି ପ୍ରଭୁ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଶ୍ବଶୁର ଆଳୟେ ଦୂତ ତକ୍ଷଣେ ପେଶିଲେ ।

ଆସ୍ଥାନରେ ବସିଥିଲେ କୁଣ୍ଡୀ ନରବର

ଏକମାତ୍ର ରାଣୀ ଥିଲେ ରାଜାଙ୍କ ପାଶର ।

ଯହୁଁ ଶୁଣିଲେ ଆସିଛି ଦ୍ୱାରକାର ଚାର

ପାଶେ ଡାକିଆଣି ଦୂତେ ବୋଲେ ନୃପବର ।

ପ୍ରବେଶିଣ ଚାର ପଦେ ପ୍ରଣାମ ହୋଇଲା

ପତ୍ର ଖଣ୍ଡି ନୃପତିଙ୍କ ହସ୍ତରେ ସେ ଦେଲା ।

ପତ୍ର ଖୋଲିଣ ଆନନ୍ଦେ ପଢିଲେ ନୃପତି

ପାଶେ ରାଣୀ ବସି ଆଗ୍ରହରେ ଶୁଣୁଥାନ୍ତି ।

ଶୁଭ ସମ୍ବାଦ ପାଇଣ ରାଜା ରାଣୀ ଦୁଇ

ମନ ଆନନ୍ଦ ତାହାଙ୍କ କେ ପାରିବ କହି ।

ବନ୍ଦାପନା ସାମଗ୍ରୀ ଯେ ଭିଆଇବା ପାଇଁ

ଲୋକଙ୍କୁ ପଠାଇ ରାଜା ଠୁଳ ଯେ କରଇ ।

ବିଧିମତେ ଯାହା ଲୋଡ଼ା ହୋଇବ ସେ ଦିନ

ତାଠାରୁ ଅଧିକ ଦ୍ରବ୍ୟ କଲେ ଆୟୋଜନ ।

ଶବ ଶତ ଶକଟରେ ଭରି ମହାରାଜା

ମିଳନ୍ତି ଦ୍ୱାରକା ପୁରେ ବଜାଇଣ ବାଜା ।

ଦେଖିଣ ଶ୍ରୀହରି ମନେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କୁ ଯଥାବିଧି ମାନ୍ୟ ପ୍ରଭୁ କଲେ ।

ଗୁରୁବାରେ ରଜୋବତୀ ହେଲେ କୃଷ୍ଣନାରୀ

ସେ ଦିନ ଯେ ଉପବାସ କରିବା ସୁନ୍ଦରୀ ।

ରାତ୍ରେ ଉଜାଗର ହେଲେ ଜାଳି ଦୀପାବଳି

ବେଶ ଭୂଷଣ ତେଜିଲେ ଭୀଷ୍ମକ ଦୁଲାଳୀ ।

ରଙ୍ଗ ପାଟ ତେଜି ଶୁକ୍ଳ ବସ୍ତ୍ର ଯେ ପିନ୍ଧିଲେ

କୌଶେୟ ବସନ ପିନ୍ଧି ଭୂମିରେ ଶୋଇଲେ ।

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ଗନ୍ଧ ପୁଷ୍ପ କଲେ ଦୂର

ତେଲ ଅଙ୍ଗେ ନ ଲେପିଲେ ନ ଖାଇ ମଧୁର ।

ଏହିପରି ସପ୍ତଦିନ ଗଲା ଭୋଗ ହୋଇ

ରାତ୍ର ବେନି ଘଡ଼ି ଥାଇ ଗଲେ ଯେ ଗାଧୋଇ

ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ପ୍ରମାଣରେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

କୂଳେ ଦର୍ଶନ କରିଲେ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ଅତର କର୍ପୂର ଯେ ବୋଳି

ତନୁକୁ ସୁବେଶ କରି ସଜାନ୍ତି ଯେ ଆଳି ।

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନେ ଦେବୀ ପୋଛିଲେ ଶରୀର

ଯତନେ ବେଶ ବାନ୍ଧନ୍ତି ଦାସୀଏ ସତ୍ୱର ।

କୁଞ୍ଚିତ ସୁଦୀର୍ଘ କେଶ ଗଭା ଯେ ମଣ୍ଡିଲେ

ମଥାରେ ମୁକୁତା ଚନ୍ଦ୍ର ନୀଳମଣି ଦେଲେ ।

ତିଳପୁଷ୍ପ ନାସାରେ ଯେ ଚିଡ଼ିଆ ଖଞ୍ଜିଲେ

କର୍ଣ୍ଣେ ହୀରାବସା ପେଣ୍ଡୀ ଯତ୍ନେ ପିନ୍ଧାଇଲେ ।

କପୋଳେ ସିନ୍ଦୂର ବିନ୍ଦୁ ଚଉପାଶେ ତାର

ଟୋପି ଟୋପି କରି ଚିତା ଚନ୍ଦନ ରୁଚିର ।

ଚକ୍ଷୁରେ ସଖୀଏ ଲଗାଇଲେ ଯେ କଜ୍ଜଳ

ଚାହିଁଦ୍ୟନ୍ତେ ସବୁ ଆଡ଼ ଦିଶେ ଢଳଢଳ ।

ଭ୍ରୂଲତା କି କାମଧେନୁ ଡୋଳା ଅଟେ ତାର

ଯେହ୍ନେ ପୁଂସ ଉପରକୁ କରୁଛି ପ୍ରହାର ।

ଗଳେ ଶୋଭେ ରତ୍ନହାର ହୀରାର ପଦକ

ପିନ୍ଧାଇ ଦିଅନ୍ତେ ଗୋରୀ ଦିଶେ ଜକ ଜକ ।

ହସ୍ତରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଚୂଡ଼ି ବାଜେ ବାଜୁବନ୍ଧ

ପାଦେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଝୁଣ୍ଟିଆ କିଙ୍କିଣୀର ନାଦ ।

ଡମ୍ବରୁ କଟିରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଚାପସରି ଭିଡ଼ି

ନୀଳ କାଞ୍ଚଲା ଯତନେ ଅଙ୍ଗେ ଯାଏ ଜଡ଼ି ।

ଏହିପରି ସଖିଗଣ ବେଣୀ ବନାଅନ୍ତି

କି କଳନା ଦେବି ମୋର ଅଛି କିବା ଶକ୍ତି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କର୍ତ୍ତା ଘରଣୀ ବେଶ କି ରୁଚିର

ହୋଇଥିବ ସାଧୁଜନେ ମନେ ଚିନ୍ତାକର ।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ଥିଲେ ଯେତେ ବଛା ବଛା ନାରୀ

ବନ୍ଦାପନା କରିବାକୁ ଆସିଲେ ବାହାରି ।

ସାତବଂଶ ଯାଦବ ଯେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ଭୀଷ୍ମକ ରାଜନ ଦ୍ରବ୍ୟ ଦେଖି ଖୁସି ହେଲେ ।

କିନ୍ନରୀ ଅପ୍‌ସରା ଆଦି ଦେବକନ୍ୟାଗଣ

ତିନିପୁର ସୁଲକ୍ଷଣୀ ମିଳିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ସର୍ବେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଥାଳିରେ ରତନ ପୁରାଇ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପୁରେ ମିଳିଲେ ବିମାନ ଆରୋହୀ ।

ଜଉତିଷ ସହ ମିଳି ବହୁ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

ମଙ୍ଗଳାଷ୍ଟକ ପଢନ୍ତି କମ୍ପେ ତିନିପୁରୀ ।

ଯଦୁବଂଶ ପୁରୋହିତ ଗାର୍ଗ ମୁନିବର

ବେଦ ବିଧାନ କରିଲେ ହୋମର ବେଭାର ।

ତା ପରେ ସର୍ବ ନାରୀଏ ଏକ ମେଳ ହୋଇ

ଆଗ ନାରାୟଣ ଅର୍ଘ୍ୟ ବନ୍ଦାଇଲେ ନେଇ ।

ପଛେ ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ଅର୍ଘ୍ୟ ବନ୍ଦାଇଲେ

ହୁଳହୁଳି ନାଦେ ତିନିପୁର କମ୍ପାଇଲେ ।

ଶ୍ରୀଗୋବିନ୍ଦ କୋଳେ ଦେବୀହେଲେ ବନ୍ଦାପନା

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପିତା ମାତା ଦୁଇ କିନା ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବନ୍ଦାଉଥିଲେ ଯେତେ ଯୁବାନାରୀ

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ମୋହନ ରୂପ ଦେଖି ହେଲେ ଘାରି ।

ମନେ ଚିନ୍ତାକଲେ ସର୍ବେ ସ୍ୱଗୃହେ ନ ଯାଇ

ଏହିଠାରେ ପ୍ରଭୁପାଦ ସେବନ୍ତୁ କି ରହି ।

ଶୁଣ ନରେ ରଜ ବନ୍ଦାପନା କରି ଶେଷ

ଅପୂର୍ବ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ଭୂଞ୍ଜି ସର୍ବେ ହେଲେ ତୋଷ ।

କେଳିପୁରେ ରୁକ୍ମିଣୀଙ୍କୁ ନାରୀମାନେ ନେଇ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିକଟେ ସର୍ବେ ଦେଲେ ପହଞ୍ଚାଇ ।

ନିଅ ଅବକାଶେ ରହିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦୁଇ

ରାତ୍ରେ ଯେ ଯାହାରପୁରେ ସୁଖେଗଲେ ଶୋଇ

ରତ୍ନ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ରୁକ୍ମିଣୀ ନ ଯାଇ

ତଳେ ମୁଖ ପୋତିଣ ଯେ ଥାନ୍ତି ଉଭାହୋଇ

ତେଣେ ମୃଦୁ ମୃଦୁ ହସି କହନ୍ତି ଶ୍ରୀଧର

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଛୁଇଁଲେ ପାପ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର ।

ସେଇଥି ନେଇ ମୋ ପାଶେ ନ ଆସ ସୁନ୍ଦରୀ

ଜାତିରେ ଗଉଡ଼ ଦେଖି ଘୃଣା ଅଛ କରି ।

ଯହୁଁ କିଛି ଉତ୍ତର ନ ଦେଲେ ନାରୀବର

ନୀରବ ହୋଇ ରହିଲେ କ୍ଷଣେ ଚକ୍ରଧର ।

ସେହି କେଳିପୁର ଶୋଭା କହିଲେ ନ ସରେ

ଅଦିନେ ମୃଦୁ ସମୀର ମନ୍ଦେ ବହେ ଧୀରେ ।

ସୁବାସ ଅତର ଗନ୍ଧେ ପୁର ଚହଟଇ

ନାନା କୁସୁମରେ ଖଟ ଅଛି ସଜହୋଇ ।

ତାହାର ମହକେ ମନ ହେଉଅଛି ମୋହି

ଫୁଲର ବିଛଣା ଫୁଲ ତକିଆ ଶୋଭଇ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ଚାନ୍ଦୁଆ ଯେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ

ତା’ମଧ୍ୟେ ମାଣିକ୍ୟ ଝରେ କେରିକେରି ହୋଇ

ନାନା ଯତ୍ନେ ସଖୀ ମଣ୍ଡିଛନ୍ତି କେଳିପୁର

ଦେଖିଲେ ଯେହ୍ନେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀବର ।

ନିଜେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ପୁର କରିଛି ତିଆର

ମୋ ପୁରର ସମକକ୍ଷ ନାହିଁ ତିନିପୁର ।

ସ୍ୱୟଂ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ କେଳିପୁର ସେହି

ପୁର ଶୋଭା ଦେଖି ଦେବୀ ମନେ ଖୁସି ହୋଇ

ଲୋକାଚାର ମତେ ସେହି ଥାନ୍ତି ଉଭାହୋଇ

ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଶ୍ରୀଚରଣ ଚିତ୍ତେ ମାତ ଧ୍ୟାୟି ।

ରୁକ୍ମିଣୀ ମନ ବିଡ଼ିବା ପାଇଁ ଚକ୍ରଧର

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ କହୁଥାନ୍ତି ଚାଟୁଗୀର ।

ଏଣେ ମନେ ଭାବୁଥାନ୍ତି ରୁକ୍ମିଣୀ ସୁନ୍ଦରୀ

ହାତଧରି ନ ନେଲେ ବା ଯିବି କେଉଁ ପରି ।

ଯଦି ଛାଏ ଯିବି ପାଶେ କିସ ବା ବୋଲିବେ

ଭାବିବେ ୟା ମୁଖେ ମାତ୍ର ଲାଜ ନାହିଁ ଲବେ ।

ମନେ ଆଣ୍ଟ ବାନ୍ଧି ଦେବୀ ନ ଶୁଣିଲା ପରି

ଭୂମିରେ କରରେ ଗାର କାଟନ୍ତି ସୁନ୍ଦରୀ ।

ତେଣୁ ପ୍ରଭୁ ବସି କହୁଥାନ୍ତି ଚାଟୁଗୀର

ଯେଉଁଥିରେ ହୃଦୟ ଯେ ଦହିବ ଦେବୀର ।

ପ୍ରଭୁ କହନ୍ତି ଆଗରୁ ଜାଣିଥିଲେ ମୁହିଁ

ବ୍ରାହ୍ମଣ କଥାରେ ପଡ଼ି ନଥାନ୍ତି ଯେ ଯାଇ ।

ରାଜକନ୍ୟା ଆସି ମୁହିଁ ବଡ଼ ଭୁଲ କଲି

ନ ଜାଣି ଦେବୀ ମନ୍ଦିରୁ ଚୋରେଇ ଆଣିଲି ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଅକାରଣେ ମନ୍ଦକୃତ୍ୟ କଲି

ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ସଙ୍ଗରେ ଅପ୍ରୀତି ହୋଇଲି ।

ଯେଉଁ ଜରାସନ୍ଧ ଭୟେ ମଥୁରାରେ ଆସି

ସମୁଦ୍ର ମଝିରେ ଚୋର ପରି ଅଛି ପଶି ।

ତାହା ସଙ୍ଗେ ମନ୍ଦପଣ ମୁହିଁ ଆଚରିଲି

ଜଣକୁ ଆଣିବା ଲାଗି ଦୁନିଆରୁ ଗଲି ।

ଆମ୍ଭେ ତ ଗଉଡ଼ ଜାତି କିଛି ଜାଣୁ ନାହୁଁ

ଗାଈ ଚରା ବେଉସା ଯେ ଆମ୍ଭର ଅଟଇ ।

ବାଳୁତ କାଳରୁ ଗୋରୁ ଜଗୁ ଦୁଇଭାଇ

ଦିନେମାତ୍ର ଚାଟଶାଳୀ ଘର ଦେଖି ନାହିଁ ।

ପ୍ରତାପୀ ଭୀଷ୍ମକ ରାଜା ପୁଣି ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ତାହାଙ୍କ କନ୍ୟା ପଣ୍ଡିତା ପଣରେ ନିପୁଣ ।

ତାଙ୍କ ସମକକ୍ଷ ଆମ୍ଭେ ହେବୁ ଅବା କାହିଁ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ମନ୍ଦକର୍ମ ଅରଜିଲି ମୁହିଁ ।

ବଳାତ୍କାରେ ଆଣିବାଟା ଦୋଷ ହେଲା ମୋର

ତୁମ୍ଭ ସମ ନୁହେଁ ମୁହିଁ ଆରେ ନାରୀବର ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଗୋ ସଖି କହୁଅଛି ମୁହିଁ

ଯଦି ଶିଶୁପାଳ ଚାହିଁଦେବି ପହଞ୍ଚାଇ ।

ନୋହିଲେ ଗୋଟିଏ ରାଜପୁତ୍ରକୁ ଅଣାଇ

ତାର କରେ ସମର୍ପିବ ଆରେ ପ୍ରିୟସହୀ ।

ଜାଣୁଛି ମୁଁ ତୁମ ପରି ଯତି ନ ମିଳିବ

ପଣ୍ଡିତା ସଙ୍ଗେ ମୂରୁଖ ସମାନ କି ହେବ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଚନେ ଦେବୀ ହୋଇଲେ ଅଧୀର

ନୟନରୁ ବହିଯାଏ ନୀର ଧାର ଧାର

କ୍ରୋଧ ଅଭିମାନେ ଫୁଲି ଉଠିଲେ ସୁନ୍ଦରୀ

ସତେ କି ପିଣ୍ଡ ପରାଣ ଯାଉଛି ବାହାରି ।

ବାଳୁତ ପିଲାଙ୍କ ପରି କାନ୍ଦି କଇଁ କଇଁ

ଭୂମି ପରେ ଚେତା ହରି ପଡ଼ିଲେ ସୁମୁହିଁ ।

ଏହା ଦେଖିଣ ଶ୍ରୀହରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲେ

ପଲଙ୍କୁ ଡେଇଁପଡ଼ିଣ ସାଉଁଟି ଧରିଲେ ।

ଆହା ମୋର ପ୍ରାଣେଶ୍ୱରୀ କି ହେଲା ତୁମ୍ଭର

ଏହା କହି ମୁଖେ ଜଳ ସିଞ୍ଚିଲେ ଠାକୁର ।

ପଦ୍ମକରେ କେଶ ସାଉଁଳିଲେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ସେ କର ସ୍ପରଶେ ଦେବୀ ପାଇଲେ ଚେତନ ।

ଚକ୍ଷୁ ଖୋଲି ପ୍ରଭୁଙ୍କର ମୁଖେ ଅନାଇଲେ

ନୟନରୁ ଢଳ ଢଳ ନୀର ଯେ ଢାଳିଲେ ।

ଆଉଁସିଲେ ଦେହ କୋଳେ ବସାଇ ମୁରାରୀ

ବୋଇଲେ ନ କାନ୍ଦ ଆଉ ମୋ ପ୍ରାଣଈଶ୍ଵରୀ ।

ଦେଖିଲା ମାତ୍ରକେ ସଖି ତୋ ନୟନୁ ନୀର

ପିଣ୍ଡରୁ ପରାଣ ଛାଡ଼ି ଯାଉଛି ମୋହର ।

କିମ୍ପା ସୁନ୍ଦରୀ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲ ଗୋ ଢଳି

ତବ ଚନ୍ଦ୍ରମା ବଦନ ପଡ଼ିଛି ମଉଳି ।

ମୋ ଅନ୍ତର କଥା ନାହିଁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଅଜଣା

ବିଡ଼ୁଥିଲି ମନ ଏଣୁ ତେଣୁ କହି ସିନା ।

ତୁମ୍ଭେ ମୋର ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାର କାରେଣି

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରିୟସହି ତୁମ୍ଭେ ମୋର ରାଣୀ ।

ପିଣ୍ଡକୁ ଛାଡ଼ି ପରାଣ ରହି କି ପାରଇ

ଏହା କହି ଗଣ୍ଡେ ଚୁମ୍ବ ଦେଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ତୁମ୍ଭ ବିହୁନେ ଗୋ ଆଜଯାଏ ଚାନ୍ଦମୁହୀଁ

ଶୟନ ସ୍ୱପନ ମୋତେ ବିଷ ଯେ ଲାଗଇ ।

କ୍ଷୁଧିତ ଶାର୍ଦ୍ଦଳ ଯେହ୍ନେ ପାଇଲେ ଆହାର

ହୁଅଇ ତେସନ ସଖୀ ଅବସ୍ଥା ମୋହର ।

ଏତେ କହି କୋଳେ ଧରି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ରତ୍ନ ଖଟ ଉପରରେ ବସାଇଲେ ନେଇ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ସ୍ପରଶ ପାଇ ଠାକୁରାଣୀ

ଶିହରୀ ଉଠିଲା ଅଙ୍ଗ ମର୍ମ ହୁଏ ହାଣି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବକ୍ଷ ମଧ୍ୟେ ଢଳିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ

ଲାଜେ ଚକ୍ଷୁ ମୁଦି ଥାନ୍ତି ନ କହନ୍ତି ବାଣୀ ।

ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରତ ଗୋରୀ କରିଥିଲେ ମନ

ଓଲଟା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପରେ କଲେ ଅଭିମାନ ।

ଦର ଦର ହସି ଦେବୀ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଚାହିଁ

ସୁବାସ ତାମ୍ବୁଳ ମୁଖେ ଦେଲେ ଯେ ଭୁଞ୍ଜାଇ ।

ବୋଇଲେ ମୁଁ ପରା ରାଜା ବ୍ରାହ୍ମଣର ଝିଅ

କିମ୍ପା ଜାତି ନେଇ ପ୍ରଭୁ ଛୁଇଁ ମୋର ଦେହ ।

କ୍ଷତ୍ରିୟ ନନ୍ଦନ ପରା କରିଦେବ ସ୍ଥିର

ନ ଛୁଇଁ ମୋ ଅଙ୍ଗ ତୁମ୍ଭେ ଆହେ ନାରୀ ଚୋର ।

ପ୍ରେମଭରେ ବସି ପ୍ରଭୁ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

କିଏ ଚୋରଣୀ ଅଟଇ ମନେ ମନେ ଘେନ ।

ଚୋର ପାଶେ ଦୂତ କେଉଁ ଚୋରଣୀ ପେଶିଲା

ଏତେ ଚଞ୍ଚଳ ସେ କଥା ମନୁ ଭୁଲିଗଲା ।

ଠାକୁରାଣୀ ବୋଲନ୍ତି ସେ ଚୋରଣୀକୁ ଚାହିଁ

ବିପ୍ର ହସ୍ତେ ପତ୍ର ଦେଇ ନ ଥିଲି ଡକାଇ ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ନାତି ବସୁଦେବ ସୁତ

କ୍ଷତ୍ରୀୟ ମଉଡ଼ମଣି ଅଟନ୍ତି ମୋ କାନ୍ତ ।

ସେ ଚୋରଙ୍କୁ ମୁଁ ଚୋରଣୀ ଥିଲି ଯେ ଡକାଇ

ତୁମ୍ଭେ କିମ୍ପା ଜାତି ନିଅ ମୋର ଅଙ୍ଗଛୁଇଁ ।

ଏତେ ବୋଲି ଦେବୀ କଣ୍ଠୁ କାଢି ରତ୍ନହାର

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗଳେ ଲମ୍ବାଇ ପଡ଼ିଲେ ପୟର ।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଏହି ପାଦ ଭରସ ମୋହର

ମାଗେ ବର ତିଳେ ଦାସୀ ନ ହେବ ଅନ୍ତର ।

ଉଠି ମାତ ପରଦରଜ ଗର୍ଭକୁ କ୍ଷେପିଲେ

ଚାହିଁ ଦ୍ୟନ୍ତେ ଦିବ୍ୟ ରୂପ ନୟନେ ଦେଖିଲେ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଦିଶେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର

କଣ୍ଠ କଉସ୍ତୁଭ ମଣି ପୁଣି ରତ୍ନହାର ।

ସୁନ୍ଦର ନୀଳ ଜୀମୁତ କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ

ହୀରାର କିରୀଟି ଶିରେ ଦିଶେ ଢଳ ଢଳ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ୱରୂପ ଦେଖି ଦେବୀ ହେଲେ ଭୋଳ

ଅପଲକ ନେତ୍ରେ ଚାହିଁ ହୁଅନ୍ତି ବିହ୍ୱଳ ।

ଆସରେ ପ୍ରିୟା ବୋଲିଣ କୋଳେନେଲେ ହରି

ବୋଇଲେ ସଦା ଏ ବକ୍ଷେ ଆସ୍ଥାନ ତୁମ୍ଭରି

ଯହୁଁ ରୁକ୍ମିଣୀକୁ କୋଳେ ଧରିଲେ ଶ୍ରୀଧର

ପ୍ରେମ ଭୋଳେ ଗୋରୀ ମନ ହୋଇଲା ଆତୁର

ବିମ୍ବୋଷ୍ଠୀର ମୁଖ ପଦ୍ମଟେକି ଆଡ଼େ ଚାହିଁ

ଦରହସି ଗଣ୍ଡେ ଚୁମ୍ବ ଦେଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବାଳ ବେଳ ଉଣ୍ଡିଣ ଯେ ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର

ଦେବୀଙ୍କ ଅଙ୍ଗରେ କରି ଚାଲିଲେ ସତ୍ଵର ।

ପୁରୁଷ ପ୍ରବର ସେ ତ ସ୍ୱୟଂ କାମେଶ୍ୱର

କେଉଁ କଥା ତାଙ୍କୁ ଅବା ଅଛି ଅଗୋଚର ।

ଷଡ଼ରସେ ପ୍ରଭୁ ଗୋରୀ ମନକୁ ମୋହିଲେ

ଚୌଷଠି ବନ୍ଧରେ କାମେ ସହୀକି ତୋଷିଲେ

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ କାମେ ତୋଷକରି

ପଲଙ୍କପରେ ଶୟନ କଲେ କୋଳେ ଧରି ।

ନିଦ୍ରାରେ ଦେବୀ ପଲଙ୍କେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଶୋଇ

କାମଦେବ ସ୍ୱପ୍ନେ ପାଦତଳେ ବସେ ଯାଇ ।

କରେ ଫୁଲ ଗୋଟି ତାଙ୍କୁ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଦିଶଇ

ବୋଲନ୍ତି ଗୋ ମାତ ଗର୍ଭେ ସ୍ଥାନ ଦିଅ ତୁହି

ମୁହିଁ ତୋର ପୁ୍ତ୍ର ମାଗୋ ହୋଇବି ଯୁକତେ

ତେଣୁ ତୋଗର୍ଭରେ ମାତାସ୍ଥାନ ଦେବୁ ମୋତେ

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କୋପାନଳେ ହୋଇଥିଲି ଦହି

ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଆଦି କେହି ସ୍ଥାନ ଦେଲେ ନାହିଁ

ଏତେ କହିଣ ମଉନ ହେଲା ରତିପତି

ନିଦ୍ରା ତେଜି ରୁକ୍ମିଣୀ ଯେ ଉଠିଲେ ଝଟତି ।

ଦେଖିଲେ ଘୋର ନିଦ୍ରାରେ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ଶୋଇ

ନ ଡାକିଣ ପାଦ ମଞ୍ଚାଳିଲେ ମହାମାଈ ।

ଯହୁଁ ପ୍ରଭୁ ପାଦ ମଞ୍ଚାଳିଲେ ନାରୀବର

ନିଦ୍ରା ତେଜି ଜଗନ୍ନାଥ ଉଠିଲେ ସତ୍ୱର ।

ଆଉ ସଖୀ କଷ୍ଟ ହେବ ଯେ କୋମଳ କର

ଅତି ଅଲିଅଳେ ତୁମ୍ଭେ ଥିଲ ପିତା ଘର ।

ତୁମ୍ଭ ସେବା କରୁଥିଲେ ଶତ ଶତ ଦାସୀ

ଆଜି ପୁଣି ମୋର ପାଦ ମଞ୍ଚାଳୁଛ ବସି ।

ହସି ଦେବୀ ବୋଇଲେ ସେ ସୌଭାଗ୍ୟ ମୋହର

ପାଦ ନ ସେବିଲେ କାହିଁ ହୋଇବି ନିସ୍ତାର

ପ୍ରଭୁ ବୋଲନ୍ତି ବାନ୍ଧବୀ ଦେଲି ଏହି ବର

କନ୍ଦର୍ପ ପରାୟେ ପୁତ୍ର ହେବ ଯେ ତୁମ୍ଭର ।

ଲାଜେ ବଦନ ପୋତିଣ ବୋଲନ୍ତି ରୁକ୍ମିଣୀ

ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲି ଯେ ପୁଣି ।

କାହୁଁ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଯୁବକଟି ଆସି

ଫୁଲ ଧନୁ ଧରି ମୋର ପାଦତଳେ ବସି ।

ବୋଇଲା ଗୋମାତା ମୋତେଗର୍ଭେ ସ୍ଥାନଦିଅ

ହର କୋପ ନଳେ ଭସ୍ମହେଲା ମୋର ଦେହ

ଏତିକି କହିଣ ମୋର ଗର୍ଭରେ ପଶିଲା

ସେତିକିବେଳୁ ଯେ କାନ୍ତ ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗିଗଲା ।

ତେଣୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏକଥା କହିବାର ପାଇଁ

ଉଠି ଦେଖିଲି ନିଦ୍ରାରେ ଅଛ ପ୍ରଭୁ ଶୋଇ ।

କୁହ କାନ୍ତ ଏ ଦାସୀକି ମନେ ଦୟା ବହି

ସ୍ୱପ୍ନ କଥା ସତ୍ୟ କିବା ମିଥ୍ୟା ଯେ ହୁଅଇ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଅଟେ ଏହା ସତ୍ୟବାଣୀ

ଆମ୍ଭେ ମଧ୍ୟ ଏହି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲୁ ଏକ୍ଷଣି ।

ପରମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ଅନାଦି ଦେବତୀ

କାମଦେବ ତୁମ୍ଭ ଗର୍ଭୁ ହେଲେ ଉତପତ୍ତି ।

ଦଗ୍‌ଧହୋଇଥିଲେ ହର କୋପାନଳେ

ଏବେ ଆସି ଜନ୍ମ ପୁଣି ହେବ ଯେ ଭୂତଳେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖୁ ଦେବୀ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ମନେ ମନେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ମାହା ପୁଣି

ଏହି ସମୟରେ ରାତ୍ର ଗଲା ଶେଷ ହୋଇ

କେଳି ପୁରୁ ଉଠି ଦେବୀ ଗଲେ ଯେ ପଳାଇ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି

ଅଚ୍ୟୁତ ଆଜ୍ଞାରେ ମୁହିଁ ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ଲେଖଇ ।

ଶୁଣ ଆହେ ସାଧୁଜନେ ଅପୂର୍ବ ଚରିତ

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଯେ ଏ ଅଟଇ ଅମୃତ ।

ଦିନେ ପରୀକ୍ଷ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଶୁକଙ୍କୁ ଯେ ଚାହିଁ

କିମ୍ପା ଶିବ କୋପେ କାମ ଗଲା ଭସ୍ମହୋଇ

ସେ କଥା ବୁଝାଇ ମୋତେ କୁହ ମୁନିବର

ଶୁଣିବାକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଜାତ ହୁଏ ମୋ ମନର ।

ରାଜାଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି ଶୁକ ମୁନିବର

ବୋଲନ୍ତି କହୁଛି ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ନୃପବର ।

ଶିବ ପୁରାଣରୁ ଏହା ହୋଇଛି ଉକତ

ତାରକା ବଧ ନିମନ୍ତେ କାର୍ତ୍ତିକେୟ ଜାତ ।

ଏକଦିନେ ବୃଷ ପୃଷ୍ଠେ ବିଜେ କରି ହର

ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ ପରବେଶ ହୋଇଲେ ସତ୍ୱର ।

ଦେଖିଲେ ଯୋଗରେ ବେଦବର ଛନ୍ତି ବସି

ବନ୍ଧଭେଦ ମୁଦ୍ରା ମନପବନ ସେ ତୋଷି ।

ରୁକ୍‌ ଯଜୁଃ ସାମ ବେଦ ଅଥର୍ବ ଏ ଚାରି

ବିସ୍ତାର ପଢନ୍ତି ଗୀତ ମୁଖରେ ଉଚ୍ଚାରି ।

ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ସଦାଶିବ ମନେ ଖେଦ ବହି

ବୋଇଲେ କେବଳ ସାମ ବେଦ ପଢ ତୁହି ।

ଯହୁଁ ମହେଶ୍ଵର ବାଣୀ ବିଧାତା ଶୁଣିଲେ

ତକ୍ଷଣେ ସେ ମୁଣ୍ଡ ପରେ ମୁଣ୍ଡ ଜାତ କଲେ ।

ଓଁକାର ପୂର୍ବକ ସାମ ବେଦର ଯେ ବାଣୀ

ଶୁଣି ବେଦ ମିଶାଇଣ ଗାଇଲେ ତକ୍ଷଣି ।

ସଦାଶିବ ବୋଇଲେ ତୁ ଅଟୁ ବଡ଼ ଦୁଷ୍ଟ

କିମ୍ପାଇ ତୁ ପାଞ୍ଚମୁଣ୍ଡ ବହିଲୁ ପାପିଷ୍ଠ ।

ଆମ୍ଭେ ପଞ୍ଚାନନ ବୋଲି ଦୁନିଆ ଜାଣଇ

ତୁ ଛାର ଆମ୍ଭ ସମ ନ ପାରିବୁ ହୋଇ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ଯେ ମୁହିଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭିଆଏ

ଆତଜାତ କରି ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଚଳାଏ

କିଛିହିଁ ନ ଜାଣି ତୁହି ଜ୍ଞାନୀ ବୋଲାଉଛୁ

ମୋଠାରୁ କେଉଁ ଗୁଣରେ ଅଧିକ ହୋଇଛୁ

ଶୁଣିଣ ସଦାଶିବ ଯେ ରାଗେ ପରଜ୍ୱଳି

ଯେସନେ ବାତ ଆଘାତେ ହୁଅଇ କଦଳୀ

ଯେଉଁ ମୁଖେ ଶିଶୁ ବେଦ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଗାନ

ଚାପୋଡ଼େ ମାରି ତାହାକୁ କରିଲେ ଚ୍ଛେଦନ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ଯେ ଶିବ କରରେ ଲାଗିଲା

ଯେତେ ଉପାୟ କରିଲେ ମାତ୍ର ନ ଛାଡ଼ିଲା ।

ଚଉଦ ଭୁବନେ ଥିଲା ଯେତେ ପୁଣ୍ୟ ତୀର୍ଥ

ସବୁଠାରେ ମହାଦେବ ହେଲେ ଉପଗତ

କାଳ କାଳ ଧରି ବହୁ ତପ କଲେ ଭୋଳା

କୌଣସି ମତେ ଯେ ମୁଣ୍ଡ ହସ୍ତୁ ନ ଛାଡ଼ିଲା ।

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପାପ ଲାଗିଅଛି ତାହାଙ୍କର

ଶୟନ ଭୋଜନ ସବୁ ତେଜ୍ୟାକଲେ ହର ।

ମହାଦେବଙ୍କର ମନେ ବଡ଼ ଚିନ୍ତା ହେଲା

ଦିନକୁ ଦିନ ଯେ ତାଙ୍କ ତନୁ କ୍ଷୀଣ ହେଲା ।

ସକଳ ସ୍ଥାନରେ ବୁଲି ବୁଲି ମହେଶ୍ୱର

ପାତାଳ ପୁରରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ହାଜର

ନାଗଗଣ ଦେଖି ତାଙ୍କୁ ହେଠମାଥ ହେଲେ

ଟଳ ଟଳ ବସୁମତୀ ଦେଖିଣ ହୋଇଲେ ।

ବାସୁକୀ ବୋଲନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ହେ ଶଙ୍କର

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷୀ କିମ୍ପା ଆସିଲ ମୋ ପୁର

ଦେଖ ତୁମ ଲାଗି ପୃଥ୍ୱୀ ହୁଏ ଟଳ ଟଳ

ରହିଲେ ଏ ସ୍ଥାନେ ସବୁ ଯିବ ରସାତଳ ।

ତ୍ରାସ ପାଇ ସେଠାବରୁ ଶଙ୍କର ଫେରିଲେ

ଧର୍ମଙ୍କ ନିକଟେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖିବାମାତ୍ରେ ତାହାଙ୍କୁ ଧର୍ମ ନିରଞ୍ଜନ

ବୋଇଲେ ମୋ ପାଶୁ ତୁମ୍ଭେ ପଳାଅ ବହନ

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପାତକ ଯେ ତୁମଙ୍କୁ ଗ୍ରାସିଛି

ତୁରନ୍ତ ମୋ ନିକଟରୁ ଯାଅ ହେ କହୁଛି ।

ତୁମ୍ଭ ଯୋଗେ ଧର୍ମହାନି ହେବ ତିନିପୁର

ଧାର୍ମିକ ପୁରୁଷ ସର୍ବେ ପଡ଼ିବେ ନର୍କର ।

ଭୟେ ତହିଁ ସେଠାବରୁ ଭୋଳି ପଳାଇଲେ

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ନିକଟେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖିବାମାତ୍ରେ ବୋଇଲେ ତାଙ୍କୁ ସୁନାସୀର

ତୁମ୍ଭ ଯୋଗେ ନିଶ୍ଚେ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବ ଛାରଖାର

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପାତକ ଯେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଗ୍ରାସିଛି

ଦେଖିଲା ମାତ୍ରକେ ମୁଖ ଡର ଯେ ମାଡ଼ୁଛି ।

ରହିଲେ ଏ ସ୍ଥାନେ ବର୍ଷା ନ ହୋଇବ ଜଳ

ଦୁଷ୍ଟ ଗ୍ରହମାନେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହୋଇବେ ପ୍ରବଳ ।

ଶସ୍ୟ ନ ଫଳିବ ସର୍ବଲୋକ ହେବେ ନାଶ

ସ୍ୱର୍ଗରେ ଦେବତାଗଣ ପାଇବେ ତରାସ ।

ତହିଁ ସେ ଠାବରୁ ଶିବ ହୋଇଲେ ବାହାର

ନିରାକାର ବିଷ୍ଣୁ ପାଶେ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ଯାଇଣ ପଡ଼ିଲେ ନିରାକାରଙ୍କ ଚରଣ

ବୋଇଲେ ହେ ନାଥ ତୋର ପଶିଲି ଶରଣ

ଯଦି ଏ ପାପର ପ୍ରତିକାର ନ କରିବ

ତୁମ୍ଭରି ଆଗେ ମରିବି ଏହା ଅଟେ ଧ୍ରୁବ ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିକଳ ହୋନ୍ତି ନିରାକାର ପାଶ

କରେ ମୁଣ୍ଡ ଲାଗିଅଛି ନ ଛାଡ଼ଇ ଲେଶ ।

ଦେଖି ଶିବଙ୍କ ବିକଳ ପ୍ରଭୁ ନିରାକାର

ବୋଇଲେ ତୁରନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର ।

ବ୍ରହ୍ମକପାଳ କରରୁ ନ ଛାଡ଼େ ତୋହର

ବ୍ରହ୍ମେ ଲୟକଲେ ନିଶ୍ଚେ ଯିବ ପାପଭାର ।

ବ୍ରହ୍ମେ ଲୟକଲେ ଯାଏ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷ

ଏ କଥାଗୋଟି ତୁ ହୃଦେ କର ହେ ବିଶ୍ବାସ

ଯେଉଁ ବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ

ତାଙ୍କୁ ଲୟକର ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ରେ ମନଦେଇ ।

ଆକାଶ ଉପରେ ଜାଣ ପରାକାଶ ମିଶା

ମନପବନ ତହିଁରେ ହୋଇଅଛି ଆଶା ।

ସେ ମନପବନ ଯେବେ କରିପାରେ ଠୁଳ

ତେବେ ସେ ଜୀବ ପରମ ହେବ ଏକମେଳ ।

ଇଅଁଳା ପିଅଁଳା ଶିଶୁମନା ଷଡ଼ଚକ୍ରେ

ଏକାଦଶ ପବନ ଯେ ବହୁଅଛି ବକ୍ରେ ।

ତାହାକୁ ନିରେଖି ଯେବେ କରିପାରୁ ଲୟ

ନିଶ୍ଚୟ ପାତକ ତୋର ଅଙ୍ଗୁ ହେବ କ୍ଷୟ ।

ମୋର ବୋଲ ମାନି ଶିବ ଚଳନ୍ତୁ ବହନ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେପୁର ମଧ୍ୟେ ଅଛି ଏକାମ୍ର କାନନ ।

ଯେତେବେଳେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳୟ ହୋଇଲା

ବାଡ଼ବାନଳରେ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ନାଶଗଲା ।

ନବଦ୍ବୀପ ସପ୍ତସିନ୍ଧୁ ହେଲା ଜଳମୟ

ସେହି କାଳରେ ସମସ୍ତେ ହୋଇଗଲେ କ୍ଷୟ ।

ଅନାଦି ନାରୀ ଯେ ବଇକୁଣ୍ଠ ଠାକୁରାଣୀ

ଗର୍ଭଭିତରୁ ସେ ପୁର ସଞ୍ଚିଥିଲେ ଆଣି ।

ପାଞ୍ଚକ୍ରୋଣ ଆୟତନ ଅଟେ ସେହି ସ୍ଥାନ

ଏକାମ୍ର ଭୂମି ଯେ ସେହୁ ଅଟେ ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣ ।

ପବିତ୍ର ବିନ୍ଦୁସାଗର ବୋଲି ଅଛି କୁଣ୍ଡ

ତା ମଧ୍ୟେ ସ୍ନାହାନ କଲେ ନାହିଁ ଯମଦଣ୍ଡ ।

ପୂର୍ବଭାଗରେ ଅନନ୍ତ ପୁରେକ ରହିଛି

ଅନନ୍ତକୋଟି ଲିଙ୍ଗ ଯେ ସେ ସ୍ଥାନରେ ଅଛି ।

ମୋ ବୋଲ ମାନି ସେ ସ୍ଥାନେ ଚଳ ହେ ଶଙ୍କର

ନିଶ୍ଚେ ତୋହର ପାତକ ହୋଇଯିବ ଦୂର ।

ଶୁଣିବା ମାତ୍ରକେ ଶିବ ପାଦରେ ପଡ଼ିଲେ

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଏକାମ୍ର କାନନେ ବାହାରିଲେ ।

ପାର୍ବତୀ ଆଦି ସଭିଙ୍କୁ ତେଜିଣ ଶଙ୍କର

ନନ୍ଦି ଭୃଙ୍ଗି ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରିଲେ ଯେ ପର ।

ବିନ୍ଦୁସାଗରରେ ସ୍ନାନକରି ତିପ୍ରୁରାରି

ବସିଲେକ ତପସ୍ଥାନେ ଏକ ଲୟକରି ।

ସହସ୍ର ସହସ୍ର ବର୍ଷ ଦେବ ଶୂଳପାଣି

ନ ଭକ୍ଷିଲେ ଅନ୍ନ ଜଳ ନ ଛୁଇଁଲେ ପୁଣି ।

କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଧରି ଯୋଗ ଲୟ ଆରମ୍ଭିଲେ

ନିରାକାର ବ୍ରହ୍ମପାଦେ ଲୟ ଲଗାଇଲେ ।

ଏହିପରି ମଧ୍ୟ କେତେ ଯୁଗ ଗଲା ବହି

ଏକଲୟେ ବ୍ରହ୍ମ ନିରାକାର ଶିବାଧ୍ୟାୟି ।

କୋଟରଗତ ହେଲାଣି ଚକ୍ଷୁ ଦୁଇ ତାଙ୍କ

ଶରୀରରେ ଲୋକଙ୍କର ତିଳେ ନାହିଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ।

ଧ୍ୟାନରେ ନିମଗ୍ନ ହେଲେ ଶଶାଙ୍କ ଶେଖର

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଆନ ରସ ଶୁଣ ସୁଜ୍ଞନର ।

ନାରକାସୁର ନାମରେ ଏକଇ ଦଇତ

ବହୁ ତପସ୍ୟା କରିଣ ବର ହୋଇ ପ୍ରାପ୍ତ ।

ପିତାମହଙ୍କୁ ବହୁତ ଆରାଧନା କଲା

ଶେଷେ ବଳବାନ ବର ତାଙ୍କଠାରୁ ନେଲା ।

ଖଡ଼୍‌ଗେ ନ ଛିଡ଼ିବ ଅନଳରେ ନ ପୋଡ଼ିବ

ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ନୋହିବ ଜଳେ ନ ବୁଡ଼ିବ ।

ଅସ୍ତୁ ବୋଲି ପିତାମହ ବର ଯାଚି ଦେଲେ

ଯାହା ତୁ ଚାହିଁବୁ ତାହା ପାଇବୁ ବୋଇଲେ ।

ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରି ନିକଟରେ ଅଟେ ତାର ପୁର

ଶତେ କ୍ରୋଶ ପରିଯନ୍ତେ ନଅର ତାହାର ।

ଯେତେ ବଳବାନ ଦୈତ୍ୟ ଥିଲେ ତିନିପୁର

ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଏ ଯେ ଅଟେ ବଳିୟାର ।

ସର୍ବ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ନ କରି ଖାତର

ପାଦତଳରେ ଖଟାଇଥାଏ ଦୈତ୍ୟବର ।

ଅସୁର ସଇନ୍ୟମାନେ ସ୍ୱର୍ଗେ ଧାଡ଼ି ଦ୍ୟନ୍ତି

ମଦ୍ୟ ପାନକରି ଘୋର ଅନ୍ୟାୟ କରନ୍ତି ।

ଦେବକନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ଯେ କରି ବଳାତ୍କାର

ଧରିଆଣି ଅତ୍ୟାଚାର କରନ୍ତି ଅସୁର ।

ଦେଖିଣ ଏସନ ରୀତି ସର୍ବ ଦେବଗଣ

ଥରହର ହୋନ୍ତି ଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ଡରେଣ ।

ଯେତେ ଚେଷ୍ଟାକଲେ ଅସୁରଙ୍କୁ ନ ପାରିଲେ

କିପରି ମରିବ ବୋଲି ମନେ ଚିନ୍ତାକଲେ ।

ସର୍ବଦେବ ମେଳ ହୋଇ କରିଲେ ବିଚାର

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ଶ୍ରୀନାରାୟଣଙ୍କ ପାଦେ ପ୍ରଣାମ ହୋଇଲେ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଦେବଗଣ ସ୍ତବକଲେ ।

ଶୁଣିଣ ସର୍ବ ଘଟଣା ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀଧର

କେଭେ ଆମ୍ଭର ହସ୍ତରେ ନ ମରେ ଅସୁର ।

ବ୍ରହ୍ମାବିଷ୍ଣୁ ଇନ୍ଦ୍ରକରେ ମୃତ୍ୟୁ ନ ହୋଇବ

ଜଳସ୍ଥଳ ଅନଳରେ ଦୈତ୍ୟ ନ ମରିବ ।

ଜନ୍ମ ମରଣ ତାହାର ନାହିଁଟି ସଂସାର

ଏକ ମୃତ୍ୟୁଭେଦ ତାର ଅଛି ତୁମ୍ଭେ କର ।

ଗୁପ୍ତ ମୃତ୍ୟୁଭେଦ ତାର ଶୁଣ ଦେବଗଣ

ଈଶ୍ଵର କୁମର ହସ୍ତେ ହୋଇବ ମରଣ ।

ଶୁଣି ଏହା ସର୍ବ ଦେବ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲେ

ମହାଦେବଙ୍କର ପୁତ୍ର ନାହିଁ ସେ ବୋଇଲେ ।

ନାରାୟଣ ବୋଲନ୍ତି ସେ ସ୍ୱୟଂ ଦିଗମ୍ବର

ପାର୍ବତୀ ଦେବୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କରନ୍ତୁ ବିହାର ।

ତାହାଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ସେ ପୁତ୍ର ଜନମ ହୋଇବ

ସେହି ପୁତ୍ର ଅକ୍ଳେଶରେ ଦୈତ୍ୟ ବିନାଶିବ ।

ଦେବଗଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପଡ଼ିଲା ବିଚାର

ମହେଶ୍ୱର ତ ନାହାନ୍ତି ଯେ କୈଳାସପୁର ।

ଧାତା ମୁଣ୍ଡ ଲାଗିବାରୁ କରରେ ତାଙ୍କର

ଏକାମ୍ର କାନନେ ତପ କରନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ।

ଗଣ୍ଡା ଗଣ୍ଡା ହୋଇ ବହୁ ଯୁଗ ବିତିଲାଣି

ତପସ୍ୟା ନ ଭାଙ୍ଗି ନ ଆସନ୍ତି ଶୂଳପାଣି ।

ବ୍ରହ୍ମାମୁଣ୍ଡ ତାଙ୍କ ହସ୍ତୁ ନୋହିଲେ ବାହାର

ନ ଫେରିବେ ଭୋଳାନାଥ କେଭେ କୈଳାସର

ଶୁଣି ଦେବଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ ଭଗବାନ

ମଦନକୁ ପେଶି ତାଙ୍କ ତପ କର ଭଗ୍ନ ।

ନ ଫେରିଲେ ମହାଦେବ ନ ମରେ ଅସୁର

ପୁଣି ତାଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟୁ ଜନ୍ମ ନ ହେଲେ କୁମର ।

ସର୍ବ ଦେବଗଣ ବସି କରିଲେ ଯେ ସ୍ଥିର

ଯାଅ ମଦନକୁ ଡାକିଆଣ ଧାତିକାର ।

ସ୍ୱୟଂ ଅଙ୍ଗାରପନ୍ନଗ ସଜ କରି ରଥ

ମଦନ ନିକଟେ ପହଞ୍ଚିଲା ସେ ତୁରନ୍ତ ।

ଦେଖେ ମଦନ ରତି ଯେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ।

କେହୁ ଆଲଟ ଚାମର ଧରିଣ ବିଞ୍ଚଇ

କେହୁ ପୁଷ୍ପହାର ଗୁନ୍ଥି ଶିରରେ ମଣ୍ଡଇ ।

ଏହି ସମୟେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇ ଇନ୍ଦ୍ରସୁତ

ବୋଲେ ଡାକୁଛନ୍ତି ଦେବ ଚାଲ ଆହେ ଭ୍ରାତ

ରତି ବୋଲେ କାହିଁ ପାଇଁ ଦେବ ଡାକୁଛନ୍ତି

ତାଙ୍କ ବୋଲ ମାନି ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ହେ ଝଟତି ।

ରଥେ ବସିଣ ମଦନ ହୋଇଲେ ବାହାର

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ସର୍ବ ଦେବତାଗଣଙ୍କୁ ଯଥାମାନ୍ୟ କରି

ନାରାୟଣ ଶ୍ରୀଚରଣେ ବହୁ ଭକ୍ତି କରି ।

ବୈକୁଣ୍ଠନାଥ ବୋଇଲେ ମଦନକୁ ଚାହିଁ

ଯାଅ ବାବୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ କର ତୁହି ।

ଏକାମ୍ର କାନନେ ହର ହେଲା ବହୁଦିନ

ତପ କରୁଛନ୍ତି ପାପ ହେବାକୁ ମୋଚନ ।

ଘୋର ତପ କରୁଛନ୍ତି ଅନାହାରେ ହର

ତାଙ୍କ ପାଶେ ଯାଇ ଯୋଗ ତୁମ୍ଭେ ଭଗ୍ନ କର ।

ଶିବ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଯଦି ଜନ୍ମ ନ ହେବେ କୁମର

କେଭେ ନ ମରିବ ଦୁଷ୍ଟ ତାରକା ଅସୁର ।

ଯହୁଁ ସମସ୍ତ ଘଟଣା ପ୍ରଭୁ ବୁଝାଇଲେ

ଯିବା ପାଇଁ ସନମତ ମଦନ ଯେ କଲେ ।

ପୁଣି ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଠାକୁର

ରତିଦେବୀଙ୍କୁ ପଠାଇ ପାର୍ବତୀ ପାଶର।

ତୁମ୍ଭେ ଯାଇ ଶିବଙ୍କର ତପ କର ତୁଷ୍ଟ

ରତିଦେବୀ ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ କରନ୍ତୁ ଉଚ୍ଚାଟ ।

ଦୁଇଜଣଙ୍କର ଅଙ୍ଗେ ମାର ଫୁଲ ଶର

ଯେପରି କାମେ ଉତ୍ୟକ୍ତ ହୋନ୍ତିୁ ଉମା ହର ।

ସର୍ବଦେବ ମଦନକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ

ଯାଅ ବାବୁ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ କରସି ବୋଇଲେ

ତୁମ୍ଭ ଯୋଗେ ନିଶ୍ଚେ ଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ୍ୟ ନାଶଯିବ

କାଳ କାଳକୁ ଯେ କୀର୍ତ୍ତିଧ୍ୱଜା ଉଡ଼ାଇବ ।

ବହୁ ରତ୍ନେ ବିଭୂଷିତ କଲେ ମଦନକୁ

ବାହାରିଲେ କାମଦେବ ଏକାମ୍ର ବନକୁ ।

କାମଦେବ ଭାବେ ମୁଁ ତ ନିଶ୍ଚୟ ମରିବି

ଯୁଗ ଯୁଗକୁ କୀରତି ଜାଣ ମୁଁ ରଖିବି ।

ନିଜ ପୁରେ ଯାଇ ଦେବ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ରତି ଦେବୀଙ୍କ ଆଗରେ ସବୁ ବଖାଣିଲେ ।

ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରକେ ରତି ଜ୍ଞାନ ହରାଇଲେ

କରେ ଅନୁରୋଧ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅନା ବୋଇଲେ

ମଦନ ବୋଲନ୍ତି ଦେବୀ ଶୀଘ୍ର ସଜ ହୁଅ

ଜନ୍ମ ହେଲେ ମୃତ୍ୟୁ ଘଟେ ଜାଣ ଗୋ ନିଶ୍ଚୟ

ଦେବତାଙ୍କ ଉପକାର ଆମ୍ଭେ ଯେ କରିବା

ଯୁଗ ଯୁଗକୁ କୀରତି ସଖି ଗୋ ରଖିବା ।

ବହୁ ପରକାରେ ରତି ଦେବୀ ମନା କଲେ

ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଚରଣ ଧରି ବାହୁନି କାନ୍ଦିଲେ ।

ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ନାମେ ରାଜା ଏକା ପୂର୍ବେ ଥରେ

ସତ୍ଯେ ସପ୍ତଦ୍ୱୀପା ମହୀ ବିଶ୍ଵାମିତ୍ର ଦେଲେ ।

ଦକ୍ଷିଣା ପାଇଁକି ଭାରିଯାକୁ ବିକ୍ରିକରି

ମୃତ୍ୟୁପରେ ସ୍ବର୍ଗେ ସେହି ବାସକଲେ ଗୌରୀ

ଏହିପରି ରତିକୁ ବହୁତ ବୁଝାଇଲେ

ପାର୍ବତୀ ନିକଟେ ଯାଅ ବୋଲି ଆଜ୍ଞାଦେଲେ

ତେଣୁ ମହାସତୀ ସ୍ୱାମୀ ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ବହି

ବିଷ୍ଣୁ ସୁମରିଣ ସତୀ ପତି ପାଦ ଧ୍ୟାୟି ।

ପତିଦେବ ଚରଣରେ ପ୍ରଣିପାତ ହୋଇ

ପାଦରଜ ବୋଳେ ମୁଣ୍ଡେ ରତି ଦେବୀ ନେଇ

ଆଗ ରତି ଦେବୀଙ୍କୁ ଯେ ମଦନ ପେଶିଲେ

ପାର୍ବତୀ ନିକଟେ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ହେ ବୋଇଲେ

ତୁମ୍ଭେ ଦେବୀଙ୍କ ଅଙ୍ଗରେ ମାର ଫୁଲ ଶର

ମୁହିଁ ତବ ପାଶେ ଗୋରୀ ହୋଇବି ହାଜର ।

ପାର୍ବତୀଙ୍କଠାରୁ ମୁହିଁ ଅନୁମତି ନେବି

ତେବେ ଯାଇଁ ତ କୈଳାସ ପତିଙ୍କ ପାଶେ ଯିବି

ଶୁଣି ରତିଦେବୀ ସ୍ୱାମୀ ପାଦେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

ସୁବେଶ ହୋଇଣ ଗୋରୀ ଚଳିଲେ ତୁରିତ ।

କଇଳାସରେ ଉମାଙ୍କ ନିକଟେ ମିଳିଲେ

ଖଣ୍ଡେ ଦୁରେ ରହି ଫୁଲଶର ପ୍ରହାରିଲେ ।

ବହୁ ଦିନ ହେଲା ଶୂଳି ନାହାନ୍ତି ପାଶର

କାମାନଳେ ଦେବୀ ହୃଦ ଦେହ ଜର ଜର ।

କିପରି ମହାଦେବଙ୍କୁ ପାଇବେ ସୁନ୍ଦରୀ

ସେହି ଚିନ୍ତାରେ ମହେଶ ନାରୀ ହେଲେ ଘାରି ।

ପଣେ କାମଦେବ ରତି ଦେବୀଙ୍କୁ ପଠାଇ

ନିଜେ ଅନୁକୂଳ କଲେ ଦିବ୍ୟ ବେଶ ହୋଇ ।

ତହିଁ ବାହାର ହୋଇଲେ ରତିଦେବୀ ବର

ମଳୟ ଚୋର ବସନ୍ତ ବାହାରେ ସଙ୍ଗର ।

ହାଃ ହାଃ ହୁଃ ହୁଃ ସହିତରେ ବହୁ ବିଦ୍ୟାଧରୀ

ରମ୍ଭା ମେନକା ସହିତେ ତିଳୋତ୍ତମା ନାରୀ

କାମଦେବଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଗମନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ବାଛି କାମ ପୁଷ୍ପବାଣ ଧରି ଦକ୍ଷ ହସ୍ତେ ।

କୈଳାସ ପର୍ବତେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ପାର୍ବତୀ ଦେବୀଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ପ୍ରଣମିଲେ ।

ଦେବୀ ବୋଲନ୍ତିରେ ବତ୍ସା ତୋ କଲ୍ୟାଣ ହେଉ

ଏମାନଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି କେଉଁଆଡ଼େ ଯାଉ ।

ମଦନ ବୋଇଲେ ମାତ ଯାଉଅଛି ମୁହିଁ

ଏକାମ୍ର କାନନେ ଶିବ ତପ ଧ୍ୱଂସ ପାଇଁ ।

ଆସିଲେ ଭୋ ତାରକା ଅସୁର ମରିବ

ଯେଣୁ ମୋତେ ପେଶିଛନ୍ତି ମିଳି ସର୍ବ ଦେବ ।

ଯହୁଁ ମହାମାୟା ଶିବ ଆସିବା ଶୁଣିଲେ

ମଦନକୁ ବହୁ ପରଶଂସା ଦେବୀ କଲେ ।

ବୋଇଲେରେ ବାବୁ ଯେବେ ଆଣି ତୁ ପାରିବୁ

ବହୁ ଉପକାର ମୋର ତୁହି ଯେ କରିବୁ ।

ବହୁଦିନ ହେଲା ଗଲେଣି ତ୍ରିଶୂଳଧର

କିପରି ରହିବି ମୁହିଁ ଏକା କୈାଳାସର ।

ଏବେ ତ ଅଟଇ ପୁଣି ମୁହିଁ ନବଯୁବା

ନୁହଇ ସଧବା କିବା ନୁହଁଇ ବିଧବା ।

ଜୀବନରେ ଦିନେ ମାତ୍ର ସୁଖ ମୁଁ ନ କଲି

ଧିକ ଏ ନାରୀ ଜନମ କିମ୍ପା ମୁଁ ହୋଇଲି ।

ଏତେ କହି ଦେବୀ ନେତ୍ରୁ ବହେ ନୀର ଧାର

ବୁଝାଇଲେ ମଦନ ଯେ ବହୁ ପରକାର ।

ଦେବୀ ବୋଇଲେ ତାଙ୍କର ପାଶେ ମୁହିଁ ଯିବି

କିପରି ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବି ।

ମଦନ ବୋଇଲେ ମାତ ନିଶ୍ଚେ ଭଲ ହେବ

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ଘେନି ଆନନ୍ଦେ ଫେରିବ ।

ମନ ଆନନ୍ଦରେ ସର୍ବେ କଇଳାସ ଛାଡ଼ି

ବହୁତ ଗିରି କନ୍ଦର ଯାଉଥାନ୍ତି ମାଡ଼ି ।

ଚାଲି ଚାଲି ବହୁଦିନ ପଥଶ୍ରମ ହୋଇ

ଏକାମ୍ର କାନନେ ସର୍ବେ ମିଳିଲେକ ଯାଇ ।

ଖୋଜିଲେ କେବଣ ସ୍ଥାନେ ଅଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର

ନ ପାଇ କୌଣସି ସ୍ଥାନେ ସର୍ବେ ହେଲେସ୍ଥିର ।

ରତିଦେବୀ ବୋଇଲେ ମୁଁ ନ ପାରଇ ଚାଲି

ବିଶ୍ରାମ କରିବି କିଛି ସମୟ ନ ବୁଲି ।

ଏ ସମୟେ ଗଡ଼ୁ ହସ୍ତେ ଏକ ମୁନିବର

ସ୍ନାନ ସାରି ଯାଉଛନ୍ତି କମଣ୍ଡଳୁ କର ।

ଥୋକାଏ ବାଟ ଯେ ତହୁଁ ଋଷିବର ଗଲେ

ଖଣ୍ଡିଏ କୁଟୀର ମଧ୍ୟେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖି ଋଷିଙ୍କୁ ପାର୍ବତୀ ଦେବୀ ଯେ ବୋଲନ୍ତି

ଏହି ବନେ ବୋଧେ ବହୁ ଋଷିବର ଛନ୍ତି ।

ଚାଲ ଆଗେ ଦେଖା ଯାଉଅଛି ଯେ କୁଟୀର

ସେ ସ୍ଥାନରେ ରହିଛନ୍ତି ଏକ ମୁନିବର ।

ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ନିଶ୍ଚେ ସେ ଯେ କହିଦେବେ

ଯଦି ଏହିଠାରେ ମହେଶ୍ୱର ନିଶ୍ଚେ ଥିବେ ।

ଶୁଣିଣ ସର୍ବେ ଋଷିଙ୍କ ନିକଟେ ଚଳିଲେ

ଚୌରାଅଶୀ ଶିଷ୍ୟ ଋଷି ସଙ୍ଗରେ ଦେଖିଲେ

ଅଗସ୍ତି ନାମ ତାଙ୍କର ବ୍ରହ୍ମଋଷି ସେହି

ତାଙ୍କ ପାଦତଳେ ସର୍ବେ ନମିଲେକ ଯାଇ ।

ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ଋଷି ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ

ମନ କାମନା ପୂରଣ ହେଉ ତୋର ଭଲେ ।

ବିନୟରେ ଦେବୀ ପଚାରନ୍ତି ଯତିବର

ଦେଖିଛନ୍ତି କି କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ଶଙ୍କର ।

ଶୁଣିର ବୋଲନ୍ତି ଋଷି ଦେଖିଅଛି ମୁହିଁ

ବିନ୍ଦୁ କୁଣ୍ଡ ପୂର୍ବେ ଛନ୍ତି ଧ୍ୟାନମଗ୍ନ ହୋଇ ।

ଶୁଣିଣ ସକଳେ ମନେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ମହାଦେବଙ୍କ ନିକଟେ ଯିବା ସଜ ହେଲେ ।

ସେ ସ୍ଥାନ ଶୋଭାକୁ ସମ ନାହିଁ ତିନିପୁର

ସର୍ବ ତୀର୍ଥ ଲୁଚିଛନ୍ତି ଯେ ବିନ୍ଦୁ ସାଗର ।

ପବିତ୍ର ସ୍ଥାନ ଦେଖିଣ ଦେବୀ ମାହେଶ୍ୱରୀ

ବୋଇଲେ ଏ ସ୍ଥାନେ ଆମ୍ଭେ ରୁହନ୍ତୁ କିପରି ।

ମଦନ ରତିଦେବୀ ଉମା ଗନ୍ଧର୍ବଗଣ

ଖୋଜି ମିଳିଲେ ଯେ ଋଷି କହିବାର ସ୍ଥାନ ।

ଦେଖିଲେ ପଦ୍ମାସନରେ ବସି ମହେଶ୍ୱର

ଲଗାଇ ଅଛନ୍ତି ଲୟ ଯେ ବ୍ରହ୍ମ ପଦର ।

ଦେହୁ ସର୍ବ ରକ୍ତ ମାଂସ ଅଛି ଲୋପ ହୋଇ

ମାତ୍ର ଚର୍ମ ଢାଙ୍କୁଣିଟି ଉପରେ ଅଛଇ ।

ଶୁଖି ମୁଖପଦ୍ମ ଦିଶେ ପୋଡ଼ା କାଷ୍ଠ ପରି

କୋଟରଗତ ଚକ୍ଷୁ ଯେ ଦିଶଇ ସବୁରି ।

କେବଳ ଯେ ରହିଥାଏ ଅସ୍ଥି ମାତ୍ର ସାର

ଯୋଗ ଲୟ କରୁଥାନ୍ତି ସେ ପାର୍ବତୀବର ।

ବାହ୍ୟ ଜଗତରେ ପ୍ରାଣ ତାହାଙ୍କର ନାହିଁ

ପରଂବ୍ରହ୍ମ ପାଦେ ଭୋଳିଛନ୍ତି ଲୟଦେଇ ।

ଯହୁଁ ଶିବଙ୍କ ବଦନ ପାର୍ବତୀ ଦେଖିଲେ

ଆହେ ସ୍ୱାମୀ ବୋଲି ମାତ ରୋଦନ କରିଲେ

ସାନ୍ତ୍ୱନା କରିଣ ତାଙ୍କୁ ରତିଦେବୀ ବର

ଫୁଲଧନୁ ଧରି ବିନ୍ଧିଲେ ସେ ଧାତିକାର ।

ସକଳ ଗନ୍ଧର୍ବଗଣ ତାଳ ଯେ ଧଇଲେ

ରମ୍ଭା ଉର୍ବଶୀ ମେନକା ନୃତ୍ୟ ଆରମ୍ଭିଲେ ।

ଅଦିନରେ ବସନ୍ତ ଯେ ହେଲା ଆଗମନ

ନବ ପଲ୍ଲବ ପୁଷ୍ପରେ ପୂରିଲା କାନନ ।

ଯହୁଁ ବାରବାର ଧନୁ ମଦନ ବିନ୍ଧିଲେ

କାମବାଣେ ତିନିପୁର ଅଚେନ ହେଲେ ।

ପକ୍ଷୀ ପକ୍ଷିଣୀଙ୍କୁ ଘେନି କରନ୍ତି ବିହାର

ଜୀବଜନ୍ତୁ ଯେ ଯାହାର ରଚିଲେ ଶୃଙ୍ଗାର ।

କାମିନୀଗଣ ଯେ କାମ ବାଣେ ଭୋଳ ହେଲେ

ବୃଦ୍ଧ ସଙ୍ଗେ ବୃଦ୍ଧାମାନେ କେଳି ଆରମ୍ଭିଲେ ।

ନବ ପୁଲକ ହୋଇଲା ସଭିଙ୍କ ଶରୀର

ଅତି ବୃଦ୍ଧ ଖୋଜିଲେ ଯେ ଯୁବାନାରୀବର ।

ଶିବଙ୍କ ହୃଦରେ ବାଣ କରି ଘନ ଘନ

ସକଳ ସ୍ଥାନକୁ ବିନ୍ଧୁ ଥାଆନ୍ତି ମଦନ ।

ବ୍ରହ୍ମେ ଲୟ ଲଗାଇଣ ଭୋଳାନାଥ ଥିଲେ

କାମ ଜ୍ୱାଳା ଶରୀରରେ ଅନୁଭବ କଲେ।

ମଦନ ଯେ ପ୍ରତି ସ୍ଥାନେ ବିନ୍ଧୁଛନ୍ତି ଶର

ନବ ତେଜେ ତେଜୀୟାନ ହୁଅନ୍ତି ଶଙ୍କର।

ଶୁଷ୍କଚର୍ମ ନବପଲ୍ଲବିତ ଯାଏ ହୋଇ

ମାଂସ ରକ୍ତ ପୂର୍ବଠାରୁ ଅଧିକ ହୁଅଇ ।

ମଦନଠାରୁ ଯେ ପ୍ରଭୁ ଦିଶିଲେ ସୁନ୍ଦର

ଦେଖିଣ ଆନନ୍ଦ ଦେବୀ ହୋଇଲେ ଅପାର

ନୂପୁର ଶବଦ ପୁଣି ସୁମଧୁର ଗାନ

ବିବିଧ ବାଦ୍ୟେ ଗନ୍ଧର୍ବ ମୋହୁଛନ୍ତି ମନ ।

ଏଣେ ମଦନ ଯେ ରତିଦେବୀ ସଙ୍ଗେ ଧରି

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ ବାଣ ଦିଅନ୍ତି ପ୍ରହାରି ।

କାମଜ୍ୱାଳା ଯହୁଁ ବେଳୁ ବେଳ ବେଶି ହେଲା

ଯୋଗଲୟେ ଶିବଙ୍କର ମନ ନ ରହିଲା ।

ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ମନେ ପ୍ରଭୁ ହୋଇଲେ ଅସ୍ଥିର

ବ୍ରହ୍ମ ମଧ୍ୟେ ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଲୟେ କଲେ ହର ।

ଅନଙ୍ଗ ବାଣରେ ପ୍ରଭୁ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲେ

କରେ ଚକ୍ଷୁ ମଳି ଦେବ ଅନାଇଣ ଦେଲେ ।

ଦିବ୍ୟ ବେଶ ମଦନର ଅତି ମନୋହର

ତିନିପୁରେ ତା ସମାନ ନାହିଁ କେ ସୁନ୍ଦର ।

ତପ ନଷ୍ଟ କଲୁ ବୋଲି ପରଜ୍ଜ୍ୱଳି ଭୋଳି

ଅନାଇ ଦିଅନ୍ତେ ହୁ ହୁ କାମ ଗଲା ଜଳି ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଭସ୍ମ ହେଲା ଶରୀର ତାହାର

ଶେଷେ ଦେଖନ୍ତେ କେତେକ ପାଉଁଶ ମାତର

ପୁଣି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୟନେ ଦେଲେ ଦେବ ଚାହିଁ

ପାର୍ବତୀ ଦେବୀ ପଛରେ ଛନ୍ତି ଉଭାହୋଇ ।

ଆହେପ୍ରାଣେଶ୍ଵରୀ ବୋଲିକୋଳେ ବସାଇଲେ

ଶିବଙ୍କୁ ପାଇ ପାର୍ବତୀ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ।

ପ୍ରେମଭରେ ଭୋଳାନାଥ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ

ବହୁଦିନେ ଯେଣୁ ପତି ପତ୍ନୀ ଭେଟ ହେଲେ ।

ଶୁଣ ଆହେ ସାଧୁଜନେ ଏଣେ ଆନ ରସ

ଶିବଙ୍କ କୋପେ ମଦନ ହୋଇଲେ ପାଉଁଶ ।

କାମଦେବଙ୍କ ପଛରେ ରତିଦେବୀ ଥିଲେ

ମଦନଙ୍କ ଭସ୍ମ ସେହୁ ଆଖିରେ ଦେଖିଲେ ।

ଆହା ପ୍ରାଣନାଥ ବୋଲି ମୂର୍ଚ୍ଛାଗଲେ ତହିଁ

ପିଣ୍ଡରୁ ପରାଣ ଛାଡ଼ିଗଲା ପ୍ରାୟ ହୋଇ ।

ଦେବୀ ଉମା ମହେଶ୍ୱର ଅପସରୀ କିନ୍ନର

ରତିଙ୍କୁ ସାଷ୍ଟାମ କରି ମୁଖେ ସିଞ୍ଚି ନୀର ।

ଉଠି ଦେବୀ ବସୁଧାକୁ କରେ ଉଣ୍ଡାଳନ୍ତି

କେଣେ ପ୍ରାଣନାଥ ଗଲ ବୋଲିଣ କାନ୍ଦନ୍ତି ।

ଶଚିଦେବୀ ମାତା ପୁଣି ଇନ୍ଦ୍ରଦେବ ପିତା

ବିଧାତା ଜାମାତା ପୁଣି ଅଟ ରତିଭର୍ତ୍ତା ।

ରୋଦନ କରିଣ ରତି ହୁଅନ୍ତେ ବିକଳ

ନବଯୌବନ ଗୌରୀର ଦିଶେ ଢଳ ଢଳ ।

କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳ ଧୂଳିରେ ଧୂସର

ମଥାଫାଟି ରକ୍ତ ବହିଯାଏ ଧାର ଧାର ।

ଯେତେ ପ୍ରକାରେ ସଭିଏଁ ପ୍ରବୋଧ କରନ୍ତି

କାହାର କଥାରେ ଦେବୀ ତୃପ୍ତ ନ ହୁଅନ୍ତି ।

ବହୁ ବିକଳ ହୋଇଣ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମାରୀ

ହର ଗୌରୀ ନିକଟକୁ କାନ୍ଦି ଚଳେ ଗୋରୀ ।

ଏଣେ ମହାଦେବ ମଦନକୁ ଭସ୍ମକରି

ପାର୍ବତୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ହର ଛନ୍ତି କୋଳେ ଧରି ।

ହାସ୍ୟ ପରିହାସେ ମାତ ମନୁ ଛାଡ଼ି ବ୍ରୀଡ଼ା

ମୁଖରେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଇ ଆରମ୍ଭନ୍ତେ କ୍ରୀଡ଼ା ।

ପାର୍ବତୀ ବୋଲନ୍ତି ନାଥ ଛନ୍ତି ବହୁଜନ

ପାର୍ବତୀ ବୋଲନ୍ତି ଆଦି ସର୍ବେ ବିଦ୍ୟମାନ ।

ଲାଜ ଛାଡ଼ି କିମ୍ପା ପ୍ରଭୁ ହେଉଛ ଆତୁର

ମୁଁ ପରା ପାଶରେ ବନ୍ଧା ରହିଣ ତୁମ୍ଭର ।

ପତି ପତ୍ନୀଙ୍କର କ୍ରୀଡ଼ା ଏକାନ୍ତରେ ହୋଇ

ଏ କଥାକି ଭୁଲିଗଲ ଜଣାଇବି ମୁହିଁ ।

ବିଶେଷତଃ କାମ ଭସ୍ମ କରିଛ ହେ ଦେବ

ଦେଖ ମହାସତୀ ପାଉଅଛି ପରାଭବ ।

ସ୍ତିରୀଙ୍କ ବେଦନା ସିନା ସ୍ତିରୀଏ ଜାଣନ୍ତି

ତାକୁ ଦେଖୁ ଶୃଙ୍ଗାରରେ ନାହିଁ ମୋର ମତି ।

ଆଗ ରତିକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କର ଆହେ ଦେବ

ପଛରେ ଶୃଙ୍ଗାର କଲେ ସୁଖ ଉପୁଜିବ ।

ପଡ଼ି ହର ପାଦେ ରତି କରଇ ରୋଦନ

କିପରି ଧରିବି ପ୍ରଭୋ କହ ମୋ ଜୀବନ ।

ଶ୍ରାବଣ ଧାରା ପରାୟେ ତା ନୟନୁ ବୀର

ରହି ଯାଉଥାଏ ହର ଗୌରୀ ପାଦ ପର ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବ ଜଗତର ଅଟ ପିତା ମାତା

ସବୁଠାରେ ଅଟେ ତବ ଅଧିକ କ୍ଷମତା ।

ଏତିକି ମାତର ପାଦେ ମାଗୁଣି ମୋହର

ସେ ସ୍ଵାମୀକୁ ଆଣି ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଦାନକର

ବହୁତ ତପ ଯେ ରତି ଶିବଙ୍କୁ କରିଲେ

ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଣ ଭୋଳି ବଚନ ଭାଷିଲେ ।

କିମ୍ପା ଦେବୀ କାନ୍ଦୁଅଛୁ ମୋର ଦୋଷ ନାହିଁ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ତୋର ସ୍ଵାମୀ ମଲାରେ ସୁମୁହୀଁ

ଚଉଦ ମନରୁ ତପ ମୋର ନାଶ କଲା

ତେଣୁ କର୍ମ ଅଭାବରୁ ମଦନ ମରିଲା ।

ତୋ ସ୍ଵାମୀ ମୋହର ତପ ଭାଙ୍ଗିଲାକ ଯେଣୁ

ପାର୍ବତୀଙ୍କ ଅଙ୍ଗସଙ୍ଗ ଲଭିଲି ମୁଁ ତେଣୁ ।

ନ ମରିଥିଲେ ମଦନ ମୋର ତପ କେହି

ନ ପାରିଥାଆନ୍ତେ ଭାଙ୍ଗି ଶକ୍ତି କାର ନାହିଁ

ତେବେବଡ଼ ଜ୍ଞାନୀ ବୋଲି ମୋରପାଶେ ମଲା

କାଳକାଳକୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯଶ ସେ ରଖିଲା ।

ନିଜେ ନାଶ ଯାଇ ପରେ କିଲା ଉପକାର

ତା ସମାନେ ତ୍ୟାଗୀ କେହି ନାହିଁ ତିନିପୁର ।

ନ ମରିଥିଲେ ମଦନ ନ ଥାନ୍ତି ମୁଁ ଫେରି

ତାରକାସୁରକୁ କେହି ନ ପାରନ୍ତି ମାରି ।

ଏତେ ବୋଲି ରତିକୁ ଯେ ସନ୍ନିଧିକୁ ରାଇ

ଧାତୁ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅଷ୍ଟାକ୍ଷର ଦେଲେ ସେ ଶିଖାଇ ।

ବୋଇଲେ ମନ୍ତ୍ରର ଗୁଣ ଅଟଇ ଅପାର

ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନେ ପାଇଥିଲି ପୁରସ୍କାର ।

ଅତି ଗୋପନରେ ସଖୀ ମୁହିଁ ରଖିଥିଲି

ତୋହର ବିକଳ ଦେଖି ଆଜ ଦାନକଲି ।

ଏହି ମନ୍ତ୍ର ଗୋଟି ପ୍ରତିଦିନ ଜପକଲେ

ଯାହା ମନାସିବୁ ତାହା ମିଳିବ ବୋଇଲେ ।

ଏହାର ମହିମା ଗୋଟି ଅଟେ ଅଗୋଚର

ନ ଲାଗଇ କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନିଦ୍ରା ଯେ ଆବର ।

ଏ ମନ୍ତ୍ର ଜପିଲେ ସଦାକାଳେ ଯୁବା ଥିବ

ରୋଗ ଶୋକ ଜରା ବ୍ୟାଧି ଅଙ୍ଗେ ନ ଛୁଇଁବ ।

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବଶ୍ୟ ଉଚ୍ଚାଟନ ତିନି

ଶତ୍ରୁ ଦେଖିଲେ ମୁଖକୁ ହୋଇ ଯିବେ ତୁନି ।

ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁ ରୂପେ ଇଚ୍ଛା ହେବ ତୋର

ଏହି ମନ୍ତ୍ର ଜପକଲେ ହେବୁ ନାରୀବର

ଏ ମନ୍ତ୍ର ଗୋଟି ଜପିଲେ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ପାଇବୁ

ନିଜ ମନକଥା ଗୋଟିଏ ପରେ ନ କହିବୁ ।

ଆବର ଖଣ୍ଡିଏ ମାତ୍ର ମୂଳ ଘେନିଯାଅ

ନବ ଉଚ୍ଚାଟନ ମହୌଷଧି ସାଧି ଖାଅ ।

ଏ ମୂଳ ଖାଇଲେ ତୁହି ଦେବୁ ମହାଜ୍ଞାନୀ

ଅତି ଆପଣାର ଲୋକେ ନ ପାରିବେ ଚିହ୍ନି ।

ରତି ଦେବୀଙ୍କର ମନ ଥୋକେ ଶାନ୍ତି ହେଲା

ପତିଙ୍କୁ ପାଇବ ବୋଲି ଯହୁଁ ସେ ଜାଣିଲା ।

ଶିବଙ୍କର ପଦରଜ ମୁଣ୍ଡେ ବୋଳି ସତୀ

ଗନ୍ଧର୍ବ ସହିତେ ସ୍ୱର୍ଗେ ଚଳିଗଲେ ରତି ।

ସର୍ବେ ଚଳିଯିବାରୁ ଯେ ଏକାନ୍ତରେ ହର

ମିଳିଲେ ଧବଳପୁର ନାମ ଯେ କନ୍ଦର ।

ବିରହେ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ଉମା ସଙ୍ଗେ ଶିବ

କୋଳେ ବସାଇ ହରଷେ ଗଣ୍ଡେ ଦେଲେ ଚୁମ୍ବ

ମଦନ ତ ଲୋମେ ଲୋମେ ବିନ୍ଧିଅଛି ଶର

ରତି ମଧ୍ୟ ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ କରିଛି ଆତୁର ।

ଉନ୍ମାଦ ହୋଇଣ ଶିବ ପାର୍ବତୀ ଯେ ଦୁଇ

ନାନା କଉତୁକେ କ୍ରୀଡ଼ା କଲେ ହର୍ଷ ହୋଇ ।

ବହୁଦିନରୁ ସଞ୍ଚିତ ରେତ ରହିଥିଲା

ହରଙ୍କ କପାଳୁ ବ୍ରହ୍ମବୀର୍ଯ୍ୟ ଯେ ଖସିଲା ।

ପାର୍ବତୀଙ୍କ ଗର୍ଭେରେ ତ ଯାଇଣ ମିଳିଲା

ସମ୍ଭାଳି ନ ପାରି ଦେବୀ ବାହୁଡ଼ି ଆସିଲା ।

ପାଲଟିଣ ଶମ୍ଭୁ ବିନ୍ଦୁ ପଡ଼ିଲାକ ଢଳି

ଅକ୍ଷୟ କନ୍ଦର୍ପେ ମାତ୍ର ନ ଯାଏ ମଉଳି ।

ଶୃଙ୍ଗାରେ ଯେବଣ ସ୍ଥାନ ଖାଲ ହୋଇଥିଲା

ବିନ୍ଦୁ ପଡ଼ନ୍ତେଣ ଏକ ବିବର ଫୁଟିଲା ।

ସେହି ବିନ୍ଦୁ ପଡ଼ି ବିନ୍ଦୁ ସାଗର ହୋଇଲା

ପୁଣି ଥୋକାଏ ଏକ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଉଛୁଳି ପଡ଼ିଲା ।

ସଂସାର ଧାତୁ ନାମରେ ହୋଇଲା ବିଦିତ

ପାରା ବୋଲି ଯେଉଁ ଧାତୁ ହୋଇଛି ବିଖ୍ୟାତ ।

ଆଉ ଥୋକା ଏକ ବିନ୍ଦୁ ଶିବ ହସ୍ତେ ଧରି

ପବନ ଦେବତାକୁ ଯେ ବୋଇଲେ ହକାରି ।

ଆହେ ମରୁତ ଆମ୍ଭର ବୋଲ ମାନି ତୁହି

ଉପଯୁକ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରେ ଏହି ବିନ୍ଦୁ ପକା ନେଇ ।

ଏ ବୀର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟରୁ ଜାତ ହେବ ଯେଉଁ ସୁତ

ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟରେ ଦେବୀ ସେହି ବଳବନ୍ତ ।

ତାରକାସୁରକୁ ସେହି ନିଧନ କରିବ

ଏହା କହି ବିନ୍ଦୁ ଦେଲେ ପବନକୁ ଶିବ ।

ସେଠୁ ଈଶ୍ଵର ପାର୍ବତୀ କଇଳାସେ ଗଲେ

ଅତି ଯତନେ ବିନ୍ଦୁକୁ ବାୟୁ ସାଇତିଲେ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ନରେ ଅପୂର୍ବ ବିଧାନ

ଷଡ଼ କୁମାରୀଙ୍କୁ ଗୁଣ କରିବି ଲେଖନ ।

ଏକସ୍ଥାନେ ବାଳୁତ କୁମାରୀ କେତେ ଜଣ

ଖେଳ ଖେଳୁଥାନ୍ତି ସର୍ବେ ହରଷ ହୋଇଣ ।

ବରୁଣ ଆଦିତ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ କୁମାରୀ

ଏକୁ ଏକ ବଳି ସର୍ବେ ଅଟନ୍ତି ସୁନ୍ଦରୀ ।

କାହାକୁ ବୟସ ବାର କାକୁ ଅଟେ ତେର

ଅତି ବେଶି ହେଲେ କାରେ ହୋଇବ ପନ୍ଦର ।

ଖେଳ ସାରି ସର୍ବଜେନ ସ୍ନାହାନ ସାରିଲେ

ଶୀତେ ଜଳ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ ଥରହର ହେଲେ ।

ସ୍ନାନ ସାରି ଓଦା ବସ୍ତ୍ର ଅଙ୍ଗେ ଢାଙ୍କି ଗୋରୀ

ଦୂରେ ଅନଳ ଜଳୁଛି ଦେଖିଲେ କୁମାରୀ ।

ଶୀତେ ଥରି ଯାଉଥାଏ ସଭିଙ୍କ ଶରୀର

ଅନଳ ନିକଟେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ଓଦାଲୁଗା ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ଉଲଗ୍ନ ହୋଇଣ

ଅଗ୍ନି ଚଉପାଶେ ଘେରି ବସିଲେ ହର୍ଷେଣ

ଅନଳ ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱରେ ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ବେଢି

ଦେହେ ବସ୍ତ୍ର ନାହିଁ ସବୁ ତଳେ ଅଛି ପଡ଼ି ।

ଯହୁଁ ମରୁତ ଦେଖିଲା ସର୍ବେ ବିବସନ

ଭାବିଲା ମୋହର କାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ସାଧନ ।

ଯାଉଛି ବୀର୍ଯ୍ୟ ମୁଁ ଦେବି ଅନଳେ ପକାଇ

ପୋଡ଼ି କୁମାରୀଙ୍କ ଗର୍ଭେ ଯିବ ସେ ପଳାଇ ।

ଗୁପ୍ତେ ରେତ ଆଣି ପବନ ଯେ ପକାଇଲା

ଅନଳ ତେଜରେ ବିନ୍ଦୁ ତରଳି ପଡ଼ିଲା ।

ଉଲଗ୍ନ ହୋଇଣ କୁମାରୀ ଯେ ଥିଲେ ବସି

ନିଜ ସ୍ଥାନ ଦେଖି ବିନ୍ଦୁ ଗର୍ଭେ ଗଲା ପଶି ।

କମଳ ମୂଳ ଦେଇଣ ବ୍ରହ୍ମବୀର୍ଯ୍ୟ ଗଲା

ଭ୍ରମର ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟରେ ଯାଇଣ ମିଳିଲା ।

ଭେଟୁ ନାଭିଚକ୍ର ଦ୍ଵାରମାନ ହେଲା ବନ୍ଦ

ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ କରମ ହେଲା ବଡ଼ ମନ୍ଦ ।

ଦିନୁ ଦିନ କୁମାରୀଙ୍କ ଗର୍ଭ ବିକାଶିଲା

ଯେତେ ଲୁଚାଇଲେ ମାତ୍ର କେଭେ ନ ଲୁଚିଲା ।

ତହୁଁ ସର୍ବ କୁମାରୀଏ କରିଲେ ବିଚାର

ଉଦ୍‌ଗାରୀ ସମସ୍ତେ କରିଦେବା ଯେ ବାହାର

ସେହି ଉପାୟଟି ଷଡ଼କନ୍ୟା କରି ସ୍ଥିର

ଉଜାଣି ପବନ ଭିଡ଼ି କଲେ ସେ ଉଦ୍‌ଗାର ।

ଉଦ୍‌ଗାରନ୍ତେ ଭୂମି ତଳେ ପଡ଼ନ୍ତି କୁମର

ଦେହେ ନାଳ ଜର ଜର ବଡ଼ାଇ ସୁନ୍ଦର ।

ତହିଁ କୁମାରୀଏ କଥା ଏକ ସ୍ଥିରକରି

ପଦ୍ମନାଦେ ବାନ୍ଧିଲେକ ସର୍ବ ଏକ କରି

ଷଡ଼ପୁତ୍ର ଏକ କରି ପଦ୍ମପତ୍ରେ ଭରି

ଜଳ ମଧ୍ୟକୁ ଯେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲେ ଭୟ କରି ।

ଫୋପାଡ଼ି ଦେଇଣ ବାଳୀ ଯେଝା ଘରେ ଗଲେ

କାହାକୁ କିଛି ନ କହି ନୀରବ ରହିଲେ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ନରେ ଆନ ସମାଚାର

ପୋଟଳା ଭିତରେ ଶିଶୁ ହେଲା ଏକାକାର ।

ସେ ତ ନିରଞ୍ଜନ ପୁରୁଷର ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ

ଷଡ଼ପୁତ୍ରେ ଏକ ହୋଇ ବିକଶିଲା ତେଜ ।

ପ୍ରାଣେ ନ ମରି କୁମର ଏକତ୍ର ହୋଇଲା

ପାଦ ପ୍ରହାର କରନ୍ତେ ପୋଟଳା ଫାଟିଲା ।

ଷଡ଼ମୁଣ୍ଡ ଦୁଇପାଦ ଦ୍ଵାଦଶ ଯେ କର

ମହା ତେଜୀୟାନ୍‌ ରୂପ ଅତି ବଳିୟାର ।

ସ୍ୱର୍ଗେ ଥାଇ ଦେବଗଣ ପୁଷ୍ପ ବରଷିଲେ

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ଆସି ନିକଟେ ମିଳିଲେ ।

ପୁତ୍ରକୁ କୋଳରେ ଧାତା ଆଗ୍ରହେ ଧରିଲେ

ଚନ୍ଦ୍ର ତାହାଙ୍କ ପାଟିରେ ଅମୃତ ଯେଦେଲେ

କୁଆଁର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଦିନ କୁମାରୀ ଗର୍ଭର

ଜନ୍ମହେଲା ବୋଲି ନାମ ଦେଲେ ଯେ କୁମାର ।

କୈଳାସରେ ଯହୁଁ ହର ପାର୍ବତୀ ଶୁଣିଲେ

ପୁତ୍ରକୁ ନେବା ପାଇଁକି ସେ ଯେ ଦଉଡ଼ିଲେ ।

ମହେଶ୍ଵରଙ୍କ ଆନନ୍ଦ କେ ପାରିବ କହି

ଦେବୀଙ୍କର ରଜ ଶିବଙ୍କର ବୀର୍ଯ୍ୟ ସେହି ।

ନିଶ୍ଚେ ଦେବୀଙ୍କ ଗର୍ଭକୁ ରେତ ଥିଲା ଯାଇ

ତେଣୁ ପୁତ୍ରଗୋଟି ପ୍ରାପ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ଅଟଇ ।

କନ୍ଦର୍ପଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ରୂପ କୁମାରର

କୋଳେ ଧରି ଦେବୀ ଚୁମ୍ବ ଦିଅନ୍ତି ମୁଖର ।

କୈଳାସେ ନେଇଣ ପୁତ୍ର ପାର୍ବତୀ ଯାଆନ୍ତି

ଏ ସମୟେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତଗାମୀ ହେଉଥାନ୍ତି ।

ସ୍ୱଭାବେ ବାଳକ ଏକ କିଛି ଜାଣେ ନାହିଁ

କଉତୁକେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ରଥ ହସ୍ତେ ଓଟାରଇ ।

ଦକ୍ଷେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ରଥ ବାମେ ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଟାଣିଲେ

ଦେଖି ଦିନମଣି ମନେ ମହାଭୟ କଲେ ।

ପାର୍ବତୀ ଦେବୀ ପୁତ୍ରକୁ ବହୁ ବୁଝାଇଲେ

ମାତାଙ୍କ ବଚନେ କୁମାର ଯେ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ।

ପୁତ୍ର ବୀରତ୍ଵ ଦେଖିଣ ମାତା ପିତା ଦୁଇ

ଭାବନ୍ତି ନିଶ୍ଚେ ତାରକା ମାରିବ ଯେ ଏହି ।

କୈଳାସେ କୁମରମଣି ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ରହି

ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଚନ୍ଦ୍ର ପରି ଜ୍ୟୋତି ବିକାଶଇ ।

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏ ଯେ ଅପୂର୍ବ ଚରିତ

ଶୁଣନ୍ତେ ଖଣ୍ଡଇ ଦେହୁ ଅଶେଷ ଦୂରିତ ।

ଦିନେ ତାରକା ପୁରରେ ମହର୍ଷି ନାରଦ

ମନ ଯାନେ ପ୍ରବେଶିଲେ କରି ବୀଣାନାଦ ।

ନାରଦଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଯେ ତାରକା ଅସୁର

ପାଦେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ପୂଜାକରେ ଦୈତ୍ୟବର

ବୋଇଲେ ହେ ମୁନିବର ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ

ବ୍ରହ୍ମ ରଷିଙ୍କ ପୟର ରାଜ୍ୟେ ପଡ଼ିଛଇଁ ।

ଆସ୍ଥାନ ଉପରେ ନେଇ ନାରଦେ ବସାଇ

ସୁମିଷ୍ଟ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭୋଜନ ନିମନ୍ତେ ଦିଅଇ ।

ବୋଲଇ ହେ ମୁନିଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁହ ଭଲ ମନ୍ଦ

ତୁମ୍ଭେ ତ ତ୍ରିକାଳଜ୍ଞାତା ଜାଣ ସର୍ବ ଭେଦ ।

ଅତୁଳ ଭକ୍ତି ମହର୍ଷି ଦେଖିଣ ତାହାର

ଖେଦ ମନେ ବସିଲେକ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମର ।

ଅସୁର ବୋଲଇ ଦେବ କିମ୍ପା ମନ ଦୁଃଖ

କରିଣ ବସିଛ ଶୁଖିଲା ଦିଶୁଅଛି ମୁଖ ।

ଶୁଣିଣ ନାରଦ ଭାଷନ୍ତି ଯେ ଭୀତ ମନେ

କି କହିବି ବାକ୍ୟ ମୋର ନ ସ୍ଫୁରଇ କେହ୍ନେ

ନିକଟେ ଶତ୍ରୁ ଗୋଟାଏ ଜାତ ହେଲା ତୋର

ବାଳକାଳୁ ରୂପ ତାର ମହା ଭୟଙ୍କର ।

ଈଶ୍ୱର ବୀର୍ଯ୍ୟ ପାର୍ବତୀ ରଜରୁ ଯେ ସୁତ

ମହା ବଳବାନ ହୋଇ ହୋଇଛି ସମ୍ଭୁତ ।

ସମସ୍ତ ଦେବତାମାନେ କଉଶଳ କରି

ଶିବଙ୍କର ତପଭଗ୍ନ କରିଲେ ବିଚାରି ।

ତୋତେ ମାରିବା ପାଇଁକି ଜନ୍ମିଛି କୁମାର

ତେଣୁ ମହାଭୟ ହୁଏ ମନରେ ଆମ୍ଭର ।

ନାରଦଙ୍କଠାରୁ ଏହା ଶୁଣିଣ ଅସୁର

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟେ କମ୍ପାଇଲେ ବୀର ତିନିପୁର ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଋଷି ହୋଇ

ବିଗିଡ଼ି ଯାଉଛି ତମ ମଥା ଠିକ୍‌ ନାହିଁ ।

ସାମାନ୍ୟ ବାଳକ ଦୁଗ୍‌ଧ ପୋଷ୍ୟ ଶିଶୁ ଛାର

ସେ ପୁଣି ପରାଣ ନେବ ନରକାସୁରର ।

ଅସମ୍ଭବ କଥା ମୋତେ କୁହ ମୁନିବର

ଶୁଣିଲେ ଜଗତ ଜନେ ହସିବେ ପ୍ରଖର ।

ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ରାଇ ଦୈତ୍ୟ ସଭା ମଧ୍ୟେ ବସି

ବୋଲେ ଅସମ୍ଭବ କଥା କହନ୍ତି ମହର୍ଷି ।

ଏମାନେ ଅଟନ୍ତି ଋଷି ଦେହେ ବଳ ନାହିଁ

ସାମାନ୍ୟ ଲୋକ ଦେଖିଲେ ଡରିଯାନ୍ତି ଏହି

ତେଣୁ ଭୟ ପାଇ ଆସିଛନ୍ତି ମୁନିବର

ନିଶ୍ଚୟ ସେ ଶିଶୁ କାଲି କରିବି ସଂହାର ।

କରେ ବିକଟାଳ ରଡ଼ି ରଟମଟ ଚାହିଁ

ସେହି ରଡ଼ି ଘାତେ ତିନିପୁର ଯେ କମ୍ପଇ ।

କୁମାରୀ ଯେ କରେ ଏକ ଧନୁଶର ଧରି

ଏକାକୀ ଏକାମ୍ର ବନେ ଥିଲା ଯେ ବିହରି ।

ତାରକା ଶବଦ ଯହୁଁ କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲା

କନ କନ ହୋଇ ଚଉଦିଗେ ଅନାଇଲା ।

ଯେହ୍ନେ ଶିକାରେ ବାସରେ ଚାହେଁ ପଶୁବର

ତେସନେ କୁମରମଣି ଚାହେଁ ଚୌପାଶର ।

ବୋଲେ କିଏରେ ପାମର କରୁଅଛୁ ରଡ଼ି

ଜାଣୁ ନାହୁଁ ମୋତେ ଗର୍ଜ୍ଜୁ ଯେହ୍ନେ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ସେ ବନରେ ଏକ ବଜ୍ର ଫିଙ୍ଗି ପଡ଼ିଥିଲା

ଦକ୍ଷ କରେ କୁମାର ଯେ ଗୋଟାଇ ଧଇଲା

ବାମ ହସ୍ତରେ ଯୋଚିଲା ସେ ପନ୍ନଗା ଶର

ଶବଦକୁ ଅନୁସରି ବିନ୍ଧଇ ସତ୍ଵର ।

ହୁଁକାର ନାଦ କରିଣ ସେହି ଶର ଗଲା

ସତୁରି ଯୋଜନ ଏକ ପର୍ବତେ ବାଜିଲା ।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ମୂରତି ଶର କରି ଗରଜନ

ତାରକାସୁର ମସ୍ତକେ ପଡ଼ିଲା ବହନ ।

ଗର୍ବଭରେ ସିଂହାସନେ ବସିଥିଲା ବୀର

ସଭା ସ୍ଥଳେ ଥିଲେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ପରିଚାର ।

ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ ତୁଳିତଳ୍ପେ ନରସାଇଁ

ଥିଲେ ବିଜେ କରି ବହୁ ସେବୁଥିଲେ ରହି ।

କୁମରର ଶର ଗୋଟି ପଡ଼ି ମଥାପର

ଅସୁରର ଛଟପଟେ ହୋଇଲା ବାହାର ।

ବଚନ ନ ଭାଷି ଦୈତ୍ୟ ଆଉଜି ପଡ଼ିଲା

ତକ୍ଷଣେ ତା ପିଣ୍ଡୁ ପ୍ରାଣପକ୍ଷୀ ଉଡ଼ିଗଲା ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମାନତ୍ୟ ଯେତେ ବସିଥିଲେ

କି ହେଲା କି ହେଲା ବୋଲି ସରବେ ଧାଇଁଲେ

ଦେଖିଲେ ସରବେ ରାଜା ପିଣ୍ଡେ ପ୍ରାଣ ନାହିଁ

ଶିଶୁମୁନା ଭେଦି ଶର ଯାଇଛି ପଳାଇ ।

ଦୈତ୍ୟବର ପାଶେ ଯେତେ ପାର୍ଶ୍ୱଚର ଥିଲେ

ରାଜା ଗୁଣ ବାହୁନିଣ ସରବେ କାନ୍ଦିଲେ ।

ଦେବଋଷି ଆସ୍ଥାନ ଉପରେ ଥିଲେ ବସି

ରାକ୍ଷାସର ମୃତ୍ୟୁ ଦେଖି ମନେହେଲେ ଖୁସି ।

ତକ୍ଷଣେ ମନଯାନରେ ଚଢ଼ି ଋଷିବର

ଦଣ୍ଡକରେ ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ ହୋଇଲେ ହାଜର ।

ତାରକା ମରଣ କଥା ଦେବଙ୍କୁ କହିଲେ

ଶୁଣିଣ ଅମରଗଣ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ବରୁଣାଦି ଦଶଦିଗପାଳ

ଯେ ଯାହାର ଆସ୍ଥାନକୁ ଚଳିଲେ ସକଳ ।

ସ୍ଵରଗ ପୁରେ କୁମାର ଉତ୍ସବ ହୋଇଲା

ମହାନନ୍ଦେ ଚଉଦିଗ ଚମକି ଉଠିଲା ।

କାର୍ତ୍ତିକ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ ତାରକା ଦାନବ

ମରିବାରୁ ଦେବଗଣ ପାଳିଲେକ ସର୍ବ ।

ଧାତା ଆଦି ଦେବଗଣ କୈଳାସେ ମିଳିଲେ

ହର ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ବାର୍ତ୍ତା ଏହି ଜଣାଇଲେ ।

କୁମାରକୁ ନିକଟକୁ ରାଇ ଦେବଗଣ

ନାନାବିଧ ଅଳଙ୍କାର ମଣ୍ଡିଲେ ଯତ୍ନେଣ ।

ତେତ୍ରିଶକୋଟି ଦେବତା ଏକମେଳ ହୋଇ

କଲ୍ୟାଣ କଲେ କୁମାର ହୁଅନ୍ତୁ ଦୀର୍ଘାୟୁ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ବୋଇଲେ ଏତ ଅଟେ ନିରଞ୍ଜନ

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର କରିବ ଦହନ ।

କାର୍ତ୍ତିକ ବୋଲିଣ ନାମ ଦେଲେ ଦେବଗଣ

ସେ ଦିନୁ କାର୍ତ୍ତିକବ୍ରତ ହୋଇଲା ପାଳନ ।

ଯେଣୁ କୁମାରୀ ଗର୍ଭରୁ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ

ସେ ନେଲ କୁମାର ନାମ ପୃଥିବୀ ବିଦିତ ।

ତେଣୁ କୁମାରୀ କରନ୍ତି କୁମାର ପରବ

କୁମାର ପରାୟ ପତି ତାହାଙ୍କୁ ମିଳିବ ।

ନୋକିଲେ ପାଇଲେ ପୁତ୍ର ତାହାଙ୍କ ସମାନ

ଭକ୍ତିରେ କରିବେ ଯେହୁ ଏ ବ୍ରତ ପାଳନ ।

ବିବାହିତା ବାଳୀମାନେ କରିଲେ ଏ ବ୍ରତ

ନିଶ୍ଚେ କାର୍ତ୍ତିକ ସମାନ ପୁତ୍ର ହେବ ପ୍ରାପ୍ତ ।

ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏ ଯେ ପୂର୍ବ ବିଧାନ

ଶୁଣିଲେ ସର୍ବ କଳ୍ମଷ ହୋଇବ ଦହନ ।

ସ୍ୱୟଂ ପରମ ପୁରୁଷ ଶ୍ରୀ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

ଆରମ୍ଭିଲେ ଚିତ୍ତବୋଧ ହୋଲଣ ଆନନ୍ଦ ।

କାଳ କରାଳ ମୂରତି ଦେଖି ନ ରହିଲେ

ବୈକୁଣ୍ଠନାଥ ବୈକୁଣ୍ଠପୁରେ ପଳାଇଲେ ।

ଚାରିଖଣ୍ଡ ଲେଖିବାକୁ ଆଦ୍ୟ ଛନ୍ତି କହି

କିନ୍ତୁ ଅଧା ରଖି ଗଲେ ସ୍ୱରଗେ ପଳାଇ ।

ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗ୍ରନ୍ଥ ଦୁଇଖଣ୍ଡ ଥିଲେ ଥୋଇ

ପ୍ରକାଶ କରିଲେ ଧର୍ମଗ୍ରନ୍ଥ ଷ୍ଟୋର ନେଇ ।

ତୃତୀୟ ଖଣ୍ଡ ଲେଖିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ସାହୁ

ମୋ ଦ୍ଵାରା ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ଡ ଲେଖାଇଲେ ସେହୁ

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦଙ୍କ ଶ୍ରୀଚରଣେ କରି ଲୟ

କଲମ ଧରୁଛି ମୁହିଁ ନାହିଁ ତିଳେ ଭୟ ।

ଯଦି ତ୍ରୁଟିଥାଏ ସାଧୁଜନେ ନ ଧରିବେ

ଦୟାକରି କ୍ଷେତ୍ରମୋହନକୁ କ୍ଷମାଦେବେ ।

ଶୁଣ ଆହେ ସାଧୁଜନେ ଦେଇ ମନକର୍ଣ୍ଣ

ଶିବଙ୍କ କୋପରେ ଭସ୍ମ ହୋଇଲେ ମଦନ ।

ପୁଣି ଷଡ଼କନ୍ୟାଠାରୁ କୁମର ଜନ୍ମିଲେ

ପନ୍ନଗା ଶର ପେଶିଣ ତାରକା ଧ୍ୱଂସିଲେ ।

ତାହାପରେ ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ମନଦେଇ

ଶିବଠାରୁ ରତିଦେବୀ ଗଲେ ବର ନେଇ ।

ତାର ପିତା ବିଧାତାଙ୍କ ପାଶରେ ମିଳିଲେ

ସ୍ଵାମୀ ଭସ୍ମ ହେବା କଥା ତାହାଙ୍କୁ କହିଲେ ।

ଅତି କାରୁଣ୍ୟ ହୋଇଣ ପିତା ପାଦେ ପଡ଼ି

କାନ୍ଦିଣ ଯେ ସତୀ ମୂର୍ଚ୍ଛା ଯାଏ ଘଡ଼ିଘଡ଼ି ।

କନ୍ୟାର ବିକଳ ଦେଖି ଧାତା ନେତ୍ରୁ ନୀର

ବହି ଯାଉଥାଏ ବାରି ପରି ଧାର ଧାର ।

ବୋଲନ୍ତି ଲୋ ମାତ ମୋର ବୋଲି ତୁହି ମାନ

ସୁଖ ଦୁଃଖ ନର ପକ୍ଷେ ସମସ୍ତ ସମାନ ।

ଜନ୍ମ ହେଲା ବେଳେ ଭାଲେଲେଖା ଯାହା ଥାଇ

ସ୍ୱୟଂ ଗୋଲକପତି ତା ଆନ ନ କରଇ ।

ତୁହି ମାତ ମନମଧ୍ୟେ ଭାବନା ନ କର

ତୋର ଦୁଃଖ ଦେଖି ଛାତି ଫାଟିଯାଏ ମୋର ।

ତୋ ସ୍ୱାମୀ ନିମିତ୍ତ ଅଛି ଦେବତାଙ୍କ ମାନ

ରହିଲା ତାରକାସୁର ହୋଇଲା ନିଧନ ।

ଏହିପରି ଧାତା ରତିଦେବୀଙ୍କୁ ତୋଷିଲେ

ଶେଷେ ଖଣ୍ଡିଏ ପୁସ୍ତକ ଆଣି ଦାନ କଲେ ।

କହିଲେ ଲୋ ମାତ ଏହି ଖେଦା ଖଣ୍ଡି ନିଅ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟଭୁବନେ ଯାଇଣ ତପସ୍ୟା ଭିଆଅ ।

ମୃତ୍ୟୁ ସଂଜୀବନୀ ଆଦି ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ

ମନ୍ତ୍ରବଳେ ନିଜ କାୟା କରିବୁ ଗୋପନ ।

ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁଦ୍ରବ୍ୟମନେ ତୁ ଲୋଡ଼ିବୁ

ମନ୍ତ୍ରସୁମରିଲେ ତାହା ତକ୍ଷଣେ ପାଇବୁ ।

ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଚାହିଁଲେ ମଧ୍ୟ ଦର୍ଶନ ପାଇବୁ

ରାତ୍ର ବ୍ୟତିରେକ ଦିବସରେ ନ ପାଇବୁ ।

ବିରହ ବାଧା ମଧ୍ୟ ତୁ ଜାଣି ନ ପାରିବୁ

ପରମ ପୁରୁଷ ପାଦେ ଲୟ ଲଗାଇବୁ ।

ଅଳପ ଦିନେ ଗୋ ଦଶା ଘୁଞ୍ଚିଯିବ ତୋର

ତୋ ସ୍ୱାମୀ ରୁକ୍ମିଣୀ ଗର୍ଭୁ ହୋଇବ ସଞ୍ଚାର

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ବିଷ୍ଣୁ କୃଷ୍ଣ ଅବତାର

ହୋଇବେ ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀ ରୁକ୍ମିଣୀ ନାଁ ତାର

ତାଙ୍କ ଗର୍ଭେ ତୋର ସ୍ଵାମୀ ଜନମ ଲଭିବ

ସମ୍ବରା ଅସୁର ଘରେ ତୋତେ ଭେଟ ହେବ

ତୋତେ ବଳାତ୍କାରେ ନେବ ସମ୍ବର ଅସୁର

ଆଗୁ ସ୍ୱାମୀ ତୋର ରହିଥିବେ ତାର ପୁର ।

ନିଜ ରୂପ ଗୋଟି ତୁହି ଗୋପନ କରିବୁ

ମାୟାବତୀ ନାମ ଦୈତ୍ୟ ମନ ଯେ ତୋଷିବୁ ।

ଯାଅ ମାତା ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ବିଳମ୍ବ ନ କର

ଜମ୍ବୁଦ୍ବୀପ ଭ୍ରତଖଣ୍ଡ ପବିତ୍ର ନଗର ।

ଢା ଉରଙ୍ଗ ଗଛ ତଳେ ତପସ୍ୟା କରିବୁ

ଏ ଖେଦା ଖଣ୍ଡିକ ଅତି ଯତ୍ନେ ସାଇତିବୁ ।

ଆମ୍ଭେ ନାରଦକୁ ପେଶି ତତ୍ତ୍ୱ ନେଉଥିବୁ

ଯାହା ଭଲମନ୍ଦ ତାହା ଆଗେ ବଖାଣିବୁ ।

ମୁହିଁ ମଧ୍ୟ ତୋ ମାତା ସାବିତ୍ରୀ ସଙ୍ଗେ ନେଇ

ବରାବର ତୋତେ ଦେଖି ଆସିଥିବୁ ଯାଇ ।

ସ୍ଵୟଂ ବୈକୁଣ୍ଠର ନାଥ ହେବେ ତୋ ଶ୍ବଶୁର

ପରମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯେ ଶାଶୁ ହୋଇବେ ତୋହର ।

ଏକମାତ୍ର ବଧୂ ଦେବୀଙ୍କର ତୁହି ହେବୁ

ସବୁବେଳେ ସୁଖେ କାଳାତିପାତ କରିବୁ ।

ଶୁଣିଣ ଯେ ରତିଦେବୀ ମନେ ତୋଷ ହେଲେ

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ବୈଷ୍ଣବୀ ରୂପୀ ସେ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖା କରିବାକୁ ଦେବୀ ମାତାପୁରେ ଗଲେ

କନ୍ୟାର ବେଶ ଦେଖିଣ ମାତା ବାହୁଡ଼ିଲେ ।

ରତି ବୋଲେ ମାତା ମନେ ଦୁଃଖ ତୁ ନକର

ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ ହୋଇବୁ ପିତା ଦେଲେ ବର

ଶୁଣି ମାତା କନ୍ୟା ସର୍ବାଙ୍ଗ ଆଉଁସିଲେ

ଅମ୍ଳାନ ବସ୍ତ୍ର ଖଣ୍ଡିଏ ରତି କରେ ଦେଲେ ।

ବୋଇଲେ ସଦା ପିନ୍ଧିବୁ ଏହି ବସ୍ତ୍ର ଗୋଟି

ରୋଗଶୋକ ମୋହମାୟା କେବେହେଁ ନଘୋଟି

ପିତା ମାତା ଦୁହିଁଙ୍କର ପାଦ ରେଣୁ ନେଇ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଆଗମନ କଲେ ରତି ତହିଁ ।

ବିରୋଜା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ବ୍ରହ୍ମନଦୀ ଅଟେ

ଗନ୍ଧର୍ବ ବାରୁଣୀ ଗିରିତ୍ୱବରର ନିକଟେ ।

ଉତ୍କଳ ପବିତ୍ର ଭୂମିରେ ସେ ଅନ୍ୟତମ

ସେ ସ୍ଥାନରେ ବାସ କରିଥିଲେ ଦେବ ଧର୍ମ ।

ପାରୁଶେ ଅମରାବତୀ କଟକ ଶୋଭଇ

ସେହି ସ୍ଥାନେ ଢାଉରଙ୍ଗ ବୃକ୍ଷେକ ଅଛଇ ।

ଦୁର୍ଗାମାଧବଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟି ଶୁଚିମନ୍ତ ହୋଇ

ସେ ବୃକ୍ଷ ତଳେ ବସିଲେ ରତିଦେବୀ ଯାଇ ।

ବ୍ୟାଘ୍ର ଚର୍ମକୁ ଯତନେ କଟି ଦେଶେ ଭିଡ଼ି

ହସ୍ତେ ମାଳା ଜପକଲେ ଲୋଭ ମୋହ ଛାଡ଼ି ।

କିଛିଦିନ କନ୍ଦମୂଳ ଜଳ ଭକ୍ଷି ଗୋରୀ

ପୁଣି ନିରାହାରେ ବିଷ୍ଣୁ ସୁମରେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଏହିପରି ବହୁଦିନ ଗଲା ଗତ ହୋଇ

ଘୋର ତପେ ରତିଦେବୀ ଥାନ୍ତି ଲିପ୍ତହୋଇ ।

ଅତ୍ରି ରଷିଙ୍କର ନାରୀ ସତୀ ଶିରୋମଣି

ତାଙ୍କ ନାମ ଅନୁସୂୟା ଯେ ବ୍ରତାଚାରିଣୀ ।

ରତିଙ୍କର ତପେ ସତୀରାଣୀ ତୃପ୍ତ ହୋଇ

ଢାଉରଙ୍ଗ ବୃକ୍ଷମୂଳେ ମିଳିଲେକ ଯାଇ ।

ଦେଖିଣ ଅନୁସୂୟାଙ୍କ ତପ ତେଜି ରତି